Η αλληλεξάρτηση των κοινωνικών υποκειμένων και η ομολογία της αδυναμίας καθενός εκάστου αντί μιας αλαζονείας τύπου αυτάρκειας καθιστά το ζωικό φαινόμενο εξόχως δυναμικό και απρόβλεπτων εξελίξεων. Πώς μπορείς να αποστρέφεις το βλέμμα από τον πλησίον σου όταν ειλικρινώς δεν μπορείς να συλλάβεις σε ποια μεταγενέστερη στιγμή βίου θα βρεθείς απέναντί του, και μάλιστα αυτήν τη φορά όχι από θέση ισχύος, αλλά με το συγκρατημένο βλέμμα του αιτούντος; Έχει συμβεί πολλάκις προσωπικότητες που ανέτειλαν σε κάποια εποχή να ταπεινώνονται μπροστά στην περιφρόνηση ή την απόρριψη άλλων υποκειμένων, που στο παρελθόν οι πρώτες "κακομεταχειρίστηκαν" ή δεν ''περιποιήθηκαν'' με βάση τις αρχές της επιείκειας, της ανθρώπινης καλοσύνης, της ελεημοσύνης. Στη ζωή όλοι έχουν κάποιον ρόλο και σε αυτό το πελώριο θέατρο της δημόσιας και ιδιωτικής δραστηριότητας ποτέ δεν γνωρίζεις πόσο ισχυρός μπορεί να αποβεί ακόμη και ένας κομπάρσος του κόσμου.
Περίπου αυτά μπορούν να ισχύουν και για το ελληνικό θέατρο, τη συφοριασμένη χώρα μας, που απαρφανίζεται συνεχώς από τους γηραιούς πρέσβεις της, αυτούς που την σήκωσαν στους αιθέρες της οικουμένης, και μεταβιβάζεται σε μειράκια άψητα και άβουλα. Η Ελλάδα λίγο απέχει από το να μοιάζει με ένα κωμικό βασίλειο ζώων όπου στο μεγάλο δάσος όπου συναντιόμαστε κάθε είδος κάνει τη δική του επέμβαση εν χώρω και χρόνω, παραγνωρίζοντας το πρόγραμμα των υπολοίπων. Θέλει ο γάιδαρος να βρει αφοδευτήριο και του είναι δύσκολο; Ε, αφήνει τις μεγαλοπρεπέστατες κουράδες του πάνω στο μονοπάτι. Θέλει ένας λύκος να βρει τρυφερή και αθώα τροφή εδώ και τώρα; Ε, με ένα γιουρούσι αιχμαλωτίζει ορισμένα πρόβατα. Έχουν τα πουλιά πρόβλημα με τους αδίστακτους κυνηγούς; Ε, κάνουν απεργία ψαλτικής και συσπειρώνονται αθόρυβα μέσα στις φωλιές των φυλλωμάτων. Το κάθε ζώο προχωρεί τυφλά, με την επιταγή του δικού του βιολογικού συστήματος, όπως ο άρρωστος που ορμά στο κρεβάτι του με βιάση χωρίς να δίδει λογαριασμό σε τίποτε από όσα συνταρακτικά συμβαίνουν γύρω του, από την καταπιεστική διαταγή της νόσου του. Μήπως όμως νομίζει κάθε ζώο ότι είναι ή ότι πρέπει να είναι στο επίκεντρο του κόσμου; Μήπως έχει υπερεκτιμήσει την προσωπικότητά του; Ή εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία αντικαταστάτη σε ορισμένες περιστάσεις; Λογικά η ζωή προχωράει χωρίς να υπολογίζει τα δικά μας συμβιωτικά σύνδρομα, και χρήζει αντικαταστάτες και βρίσκει εναλλακτικές επιλογές και ρυθμίζει τα πάντα ή αυτορρυθμίζεται. Μπορεί, δηλαδή, να βρίσκω ένα φαρμακείο κλειστό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δανειστώ ένα φάρμακο από ένα άλλο ζώο, ή δεν μπορώ να μεταβώ σε ένα νοσοκομείο, όπου υπάρχει αποθήκη φαρμάκων. Οι επαγγελματικές ομάδες στο δικό μας βασίλειο βγαίνουν ξαφνικά από τις φωλιές τους και προκαλούν προβλήματα. Δεν αντέχουν τη συνθήκη στο δάσος, έχουν αξιολογήσει το χρόνο της ζωής τους κάπως διαφορετικά και οι απολαβές τους τούς φαίνονται ανεπαρκείς. Κραυγές, υλοτομήσεις και καταστροφές, πυρπολήσεις των σπαρτών, επιθέσεις σε άλλα είδη, ξαφνικά η ισορροπία της συνύπαρξής μας απειλείται. Μα αν κάθε είδος εναντιωνόταν προς κάθε άλλο είδος, τότε δεν θα έμενε τίποτε όρθιο. Και τότε, ποίο το όφελος για τις επαγγελματικές ομάδες, ποίο το όφελος για το ζωικό βασίλειο; Μπορεί βέβαια οι λέοντες να ξενυχτούν τρώγοντας αιματοβαμμένες σάρκες την ίδια στιγμή που οι σκίουροι απολαμβάνουν έναν ήσυχο ύπνο, δηλαδή μπορεί μεν η διαφορά ισχύος να τοποθετεί τα είδη ή τις επαγγελματικές ομάδες σε διαφορετικές βαθμίδες της ίδιας ταξικής κλίμακας, το θέμα όμως, φίλοι μου/σκύλοι μου, είναι ότι χωρίς τα βουβάλια δεν έχεις τι να φας όταν σε πιάνει αυτή η άγρια λύσσα της πείνας κατά το σούρουπο.
Τουτέστιν, μπατίρηδες και εξαθλιωμένοι, μη άξιοι ούτε για ένα βλέμμα οι άστεγοι των πλατειών ή οι "καρβουνιάρηδες" της Ασίας, αλλά μη θεωρήσεις παράδοξο οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι να γίνουν το πρόβλημα ή η σωτηρία σου, με τους ίδιους αυτούς ανθρώπους να πρέπει να "συνεννοηθείς" εκεί που δεν διανοείσο ότι θα τους μιλούσες ποτέ.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι μπορεί να σου γαμήσουν τη μάνα σου άμα ενωθούν την ώρα που θα εξέρχεται από τη Λυρική Σκηνή παρφουμαρισμένη - ή να σου κάψουν τη Νομική, φλωρόπουλο δικηγοράκι της Φιλοθέης. Εδώ είμαστε ζώα, μην το ξεχνάς, κι άμα μας "πιάσει"...
Π. Χριστοφιλίδης
Περίπου αυτά μπορούν να ισχύουν και για το ελληνικό θέατρο, τη συφοριασμένη χώρα μας, που απαρφανίζεται συνεχώς από τους γηραιούς πρέσβεις της, αυτούς που την σήκωσαν στους αιθέρες της οικουμένης, και μεταβιβάζεται σε μειράκια άψητα και άβουλα. Η Ελλάδα λίγο απέχει από το να μοιάζει με ένα κωμικό βασίλειο ζώων όπου στο μεγάλο δάσος όπου συναντιόμαστε κάθε είδος κάνει τη δική του επέμβαση εν χώρω και χρόνω, παραγνωρίζοντας το πρόγραμμα των υπολοίπων. Θέλει ο γάιδαρος να βρει αφοδευτήριο και του είναι δύσκολο; Ε, αφήνει τις μεγαλοπρεπέστατες κουράδες του πάνω στο μονοπάτι. Θέλει ένας λύκος να βρει τρυφερή και αθώα τροφή εδώ και τώρα; Ε, με ένα γιουρούσι αιχμαλωτίζει ορισμένα πρόβατα. Έχουν τα πουλιά πρόβλημα με τους αδίστακτους κυνηγούς; Ε, κάνουν απεργία ψαλτικής και συσπειρώνονται αθόρυβα μέσα στις φωλιές των φυλλωμάτων. Το κάθε ζώο προχωρεί τυφλά, με την επιταγή του δικού του βιολογικού συστήματος, όπως ο άρρωστος που ορμά στο κρεβάτι του με βιάση χωρίς να δίδει λογαριασμό σε τίποτε από όσα συνταρακτικά συμβαίνουν γύρω του, από την καταπιεστική διαταγή της νόσου του. Μήπως όμως νομίζει κάθε ζώο ότι είναι ή ότι πρέπει να είναι στο επίκεντρο του κόσμου; Μήπως έχει υπερεκτιμήσει την προσωπικότητά του; Ή εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία αντικαταστάτη σε ορισμένες περιστάσεις; Λογικά η ζωή προχωράει χωρίς να υπολογίζει τα δικά μας συμβιωτικά σύνδρομα, και χρήζει αντικαταστάτες και βρίσκει εναλλακτικές επιλογές και ρυθμίζει τα πάντα ή αυτορρυθμίζεται. Μπορεί, δηλαδή, να βρίσκω ένα φαρμακείο κλειστό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να δανειστώ ένα φάρμακο από ένα άλλο ζώο, ή δεν μπορώ να μεταβώ σε ένα νοσοκομείο, όπου υπάρχει αποθήκη φαρμάκων. Οι επαγγελματικές ομάδες στο δικό μας βασίλειο βγαίνουν ξαφνικά από τις φωλιές τους και προκαλούν προβλήματα. Δεν αντέχουν τη συνθήκη στο δάσος, έχουν αξιολογήσει το χρόνο της ζωής τους κάπως διαφορετικά και οι απολαβές τους τούς φαίνονται ανεπαρκείς. Κραυγές, υλοτομήσεις και καταστροφές, πυρπολήσεις των σπαρτών, επιθέσεις σε άλλα είδη, ξαφνικά η ισορροπία της συνύπαρξής μας απειλείται. Μα αν κάθε είδος εναντιωνόταν προς κάθε άλλο είδος, τότε δεν θα έμενε τίποτε όρθιο. Και τότε, ποίο το όφελος για τις επαγγελματικές ομάδες, ποίο το όφελος για το ζωικό βασίλειο; Μπορεί βέβαια οι λέοντες να ξενυχτούν τρώγοντας αιματοβαμμένες σάρκες την ίδια στιγμή που οι σκίουροι απολαμβάνουν έναν ήσυχο ύπνο, δηλαδή μπορεί μεν η διαφορά ισχύος να τοποθετεί τα είδη ή τις επαγγελματικές ομάδες σε διαφορετικές βαθμίδες της ίδιας ταξικής κλίμακας, το θέμα όμως, φίλοι μου/σκύλοι μου, είναι ότι χωρίς τα βουβάλια δεν έχεις τι να φας όταν σε πιάνει αυτή η άγρια λύσσα της πείνας κατά το σούρουπο.
Τουτέστιν, μπατίρηδες και εξαθλιωμένοι, μη άξιοι ούτε για ένα βλέμμα οι άστεγοι των πλατειών ή οι "καρβουνιάρηδες" της Ασίας, αλλά μη θεωρήσεις παράδοξο οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι να γίνουν το πρόβλημα ή η σωτηρία σου, με τους ίδιους αυτούς ανθρώπους να πρέπει να "συνεννοηθείς" εκεί που δεν διανοείσο ότι θα τους μιλούσες ποτέ.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι μπορεί να σου γαμήσουν τη μάνα σου άμα ενωθούν την ώρα που θα εξέρχεται από τη Λυρική Σκηνή παρφουμαρισμένη - ή να σου κάψουν τη Νομική, φλωρόπουλο δικηγοράκι της Φιλοθέης. Εδώ είμαστε ζώα, μην το ξεχνάς, κι άμα μας "πιάσει"...
Π. Χριστοφιλίδης
