29-7-2013
Ένας τουρίστας
Ο τουρίστας ο λερός
το καβούκι του όλο σέρνει
που αναγράφει Jean La Roche
κι απ' το βάρος του όλο γέρνει.
Ο τουρίστας ο λερός
ρυμουλκεί σακ-βουαγιάζ
και φαντάζει θαλερός
σαν τον δέρνει το αγιάζι.
Ο τουρίστας ο λερός
στην πεζούλα πάνω αράζει
μόνο ως θέαμα οχληρός
ξαποσταίνει ως που χαράζει.
Ο τουρίστας ο λερός
σαν ξυπνά τις τσίμπλες βγάζει
με θαλασσινό νερό
νίβεται σε ακτή, ρεμβάζει.
Ο τουρίστας ο λερός
πρώτ' απ' όλα θα φουμάρει
σε μια τράτα που περνά
θα κουνήσει το φουλάρι.
Στήνει ένα παραπέτο
ένα γύρω όλο με πέτρες
βγάζει ένα καμινέτο
γδύνει μία-δυο κονσέρβες.
Μαθημένος, εγκρατής
σ' ό,τι φέρει ο καιρός
έχει τρόπο ο "πειρατής",
ο τουρίστας ο λερός.
Βγάζει το πουκάμισό του
γένια κρέμονται στο στήθος
απ' το σώμα το μισό του
μοιάζει με αρχαίο τείχος.
Κάνει λες την πλάκα του
σα φανεί η βράκα του
πέφτει μέσα στο νερό
κι αμολιέται με φτερό.
Νιώθει στο στοιχείο του
πάντα κυματοφερμένος
σαν να τον ξερνά μια μοίρα
σε καινούριο πάντα μέρος.
Εξ ου κι είναι βλοσυρός
λιγομίλητος, μονάχος
ο τουρίστας ο λερός
κάποιο λάθος κρύβει ή πάθος.
Κάποια λάγνα μεσημέρια
χάνεται σε αγρούς, φαράγγια
σα γυρνά κρατά στα χέρια
μούρα, τζάνερα, σπαράγγια.
Κάποια υγραμένα βράδια
στην ακτή καίει η φωτιά
τούτος σκιάχτρο στα σκοτάδια
ψήνει, λες, μια αποκοτιά.
Τα ρούχα του λιγδιάρικα
γέρικα, αλανιάρικα
τα σανδάλια ξεραμένα
εύθραυστα, ταξιδεμένα.
Η μορφή του ενός χρησμός
παρελθόν; μαύρος καπνός
στις παλάμες του σεισμός
και στα μάτια κεραυνός.
Μα πώς έφτασε ως εδώ;
Με τη δύναμη του ανέμου;
Ποια φωνή να τον καλεί
κι έχει όψη του χαμένου;
Ποια πατρίδα-μητριά
άφηκε ξοπίσω του
παίρνοντας δρόμο μακριά
τρώγοντας το μίσος του;
Μέτοχος σε φονικό
λιποτάκτης, 'ξόριστος
μήπως δράμα ερωτικό
πόνος ακαθόριστος;
Πόσα κρύβει η σιωπή
της ψυχής του τραύματα
ποία μυστική ροπή
τον κρατά παράμερα;
Μήπως τίποτ' απ' αυτά
μόνο η περιπέτεια
το ταξίδι αυτοσκοπός
πλάνητας αναίτια;
Οικουμένης ταξιδιώτης
σύγχρονος κοσμοπολίτης
αειφυγίας θιασώτης
ή απλώς ένας αλήτης;
Μήπως η ελευθερία
βρίσκει στ' ανυπότακτό του
μία σπάνια ευκαιρία
να χαράξει το γραφτό του;
Μ' όλο τέτοιες απορίες
τον ξανάδα χθες τη νύχτα
να τσουλάει έναν σκύλο
που ένα χάδι απλώς εζήτα.
Όποιον και να ρώτησα
περί της καταγωγής του
έστριψε τα λόγια του
"εις τους άθλιους γονείς του".
Άλλος, και να τον θωρεί
φανερά αδιαφορεί:
"άσ'τονα στην τύχη του
στο φτωχό καλύβι του".
Αλλ' αυτός με τα ''δικά'' του
κάτι θέλει να μας πει
ντρέπεται να πλησιάσει
να ζητήσει να πιαστεί.
Ποιος να ξέρει άραγε
τι τον κάνει απόκληρο
ποιο κακό τον βάραγε
και τον στέλνει ολόκληρο;
Δεν χρειάζεται σοφία
κι ο ανίδεος σκαμπάζει
άνθρωπο χωρίς αγάπη
εύκολα η ζωή τον σπάζει.
Κι οι πιο τολμηροί φυγάδες
μ' όσο σθένος κι αν ζωστούν
αν τους βρούνε καταιγίδες
μόνοι τους θα ποντιστούν.
...
Κάποια μέρα όλοι θα μάθουν
πως αυτός ο ερημίτης
(θα τ' ακούσουν και θα... πάθουν)
ήτο πρώτα τραπεζίτης.
Αλλ' αρκεί ένα ναυάγιο
να ξηλώσει κι έναν άγιο
μια καταφορά στα χρόνια
να σου πάρει τα γαλόνια.
Αναποδογύρισμα
κι άλλο χρώμα παίρνει η πλάση
μ' ένα η τύχη σφύριγμα
σ' άλλα χέρια θα περάσει. -
ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΙΔΗΣ
Ένας τουρίστας
Ο τουρίστας ο λερός
το καβούκι του όλο σέρνει
που αναγράφει Jean La Roche
κι απ' το βάρος του όλο γέρνει.
Ο τουρίστας ο λερός
ρυμουλκεί σακ-βουαγιάζ
και φαντάζει θαλερός
σαν τον δέρνει το αγιάζι.
Ο τουρίστας ο λερός
στην πεζούλα πάνω αράζει
μόνο ως θέαμα οχληρός
ξαποσταίνει ως που χαράζει.
Ο τουρίστας ο λερός
σαν ξυπνά τις τσίμπλες βγάζει
με θαλασσινό νερό
νίβεται σε ακτή, ρεμβάζει.
Ο τουρίστας ο λερός
πρώτ' απ' όλα θα φουμάρει
σε μια τράτα που περνά
θα κουνήσει το φουλάρι.
Στήνει ένα παραπέτο
ένα γύρω όλο με πέτρες
βγάζει ένα καμινέτο
γδύνει μία-δυο κονσέρβες.
Μαθημένος, εγκρατής
σ' ό,τι φέρει ο καιρός
έχει τρόπο ο "πειρατής",
ο τουρίστας ο λερός.
Βγάζει το πουκάμισό του
γένια κρέμονται στο στήθος
απ' το σώμα το μισό του
μοιάζει με αρχαίο τείχος.
Κάνει λες την πλάκα του
σα φανεί η βράκα του
πέφτει μέσα στο νερό
κι αμολιέται με φτερό.
Νιώθει στο στοιχείο του
πάντα κυματοφερμένος
σαν να τον ξερνά μια μοίρα
σε καινούριο πάντα μέρος.
Εξ ου κι είναι βλοσυρός
λιγομίλητος, μονάχος
ο τουρίστας ο λερός
κάποιο λάθος κρύβει ή πάθος.
Κάποια λάγνα μεσημέρια
χάνεται σε αγρούς, φαράγγια
σα γυρνά κρατά στα χέρια
μούρα, τζάνερα, σπαράγγια.
Κάποια υγραμένα βράδια
στην ακτή καίει η φωτιά
τούτος σκιάχτρο στα σκοτάδια
ψήνει, λες, μια αποκοτιά.
Τα ρούχα του λιγδιάρικα
γέρικα, αλανιάρικα
τα σανδάλια ξεραμένα
εύθραυστα, ταξιδεμένα.
Η μορφή του ενός χρησμός
παρελθόν; μαύρος καπνός
στις παλάμες του σεισμός
και στα μάτια κεραυνός.
Μα πώς έφτασε ως εδώ;
Με τη δύναμη του ανέμου;
Ποια φωνή να τον καλεί
κι έχει όψη του χαμένου;
Ποια πατρίδα-μητριά
άφηκε ξοπίσω του
παίρνοντας δρόμο μακριά
τρώγοντας το μίσος του;
Μέτοχος σε φονικό
λιποτάκτης, 'ξόριστος
μήπως δράμα ερωτικό
πόνος ακαθόριστος;
Πόσα κρύβει η σιωπή
της ψυχής του τραύματα
ποία μυστική ροπή
τον κρατά παράμερα;
Μήπως τίποτ' απ' αυτά
μόνο η περιπέτεια
το ταξίδι αυτοσκοπός
πλάνητας αναίτια;
Οικουμένης ταξιδιώτης
σύγχρονος κοσμοπολίτης
αειφυγίας θιασώτης
ή απλώς ένας αλήτης;
Μήπως η ελευθερία
βρίσκει στ' ανυπότακτό του
μία σπάνια ευκαιρία
να χαράξει το γραφτό του;
Μ' όλο τέτοιες απορίες
τον ξανάδα χθες τη νύχτα
να τσουλάει έναν σκύλο
που ένα χάδι απλώς εζήτα.
Όποιον και να ρώτησα
περί της καταγωγής του
έστριψε τα λόγια του
"εις τους άθλιους γονείς του".
Άλλος, και να τον θωρεί
φανερά αδιαφορεί:
"άσ'τονα στην τύχη του
στο φτωχό καλύβι του".
Αλλ' αυτός με τα ''δικά'' του
κάτι θέλει να μας πει
ντρέπεται να πλησιάσει
να ζητήσει να πιαστεί.
Ποιος να ξέρει άραγε
τι τον κάνει απόκληρο
ποιο κακό τον βάραγε
και τον στέλνει ολόκληρο;
Δεν χρειάζεται σοφία
κι ο ανίδεος σκαμπάζει
άνθρωπο χωρίς αγάπη
εύκολα η ζωή τον σπάζει.
Κι οι πιο τολμηροί φυγάδες
μ' όσο σθένος κι αν ζωστούν
αν τους βρούνε καταιγίδες
μόνοι τους θα ποντιστούν.
...
Κάποια μέρα όλοι θα μάθουν
πως αυτός ο ερημίτης
(θα τ' ακούσουν και θα... πάθουν)
ήτο πρώτα τραπεζίτης.
Αλλ' αρκεί ένα ναυάγιο
να ξηλώσει κι έναν άγιο
μια καταφορά στα χρόνια
να σου πάρει τα γαλόνια.
Αναποδογύρισμα
κι άλλο χρώμα παίρνει η πλάση
μ' ένα η τύχη σφύριγμα
σ' άλλα χέρια θα περάσει. -
ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου