Ώρα να χωρίσουμε (ν' αναχωρήσουμε;)

Το να γράφει κανείς μέσα στο καλοκαίρι είναι σαν να προδίδει μιαν εμμονή του ή σαν να υποσημειώνει τη μοναξιά του.

Μια κραυγαλέα αντίθεση πάντως παρατηρείται εδώ, την ώρα που η συνηθέστερη στάση διακοπών είναι να κοιτάς τα γύρω συμβάντα και να μην συγκινείσαι από τίποτε, ώστε να μένεις κατάκοιτος στην ανθοστολισμένη σου πολυθρόνα θαλάσσης.

Όπως λέγαμε κάποτε, με τόσες χιλιάδες σώματα, και το σώμα χάνει την ελκτική του δύναμη, με τόσα ομοιόμορφα ενδυματολογικά στιλ, και η μόδα γίνεται μια αφόρητη κινούμενη πλήξη.

Υπάρχουν άπειρες θεωρίες περί διακοπών, ο καθείς και το κορδόνι του. Εκείνο που ειλικρινά δεν αντέχεται είναι η μεταγλώσσα των διακοπών, η προσπάθεια δηλαδή αναδιήγησης μύριων συμβάντων θερινών, που ξεκινά από τις 20.8 και ολοκληρώνεται στις 10.10. Συμβάντων που είχαν νόημα μόνο για εκείνον που τα έζησε, για τους άλλους μικρό.

Αυτή η μάχη των καλοκαιρινών εντυπώσεων μέσα από αναδιηγήσεις και φλύαρες εξομολογήσεις ποτέ δεν μου άρεσε, μάλλον επειδή ανήκει στο εγώ.

Σε τελική ανάλυση, ο καλοκαιρινός χωρισμός θέλει το κουράγιο του, όπως βέβαια και η φθινοπωρινή προσπάθεια επανεύρεσης των ΄΄χαμένων ποιητών΄΄.

Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει καμιά φορά, αλλά νιώθω πως ήδη έχει περάσει το καλοκαίρι, πως έχω ζήσει ό,τι ακόμη δεν φανερώθηκε, πως ήδη ταξίδεψα εκεί που θα βρεθώ. Μάλλον οι ιδέες προϋπάρχουν μέσα μας, και τελικά οι αισθήσεις υποδέχονται ό,τι σχεδόν περίμεναν. Βαρόμετρο, επομένως, σαγήνης είναι οι εκπλήξεις - και βέβαια στο πεδίο του ευχάριστου.

Όταν σε χαιρετά ο φίλος ή η φίλη, νιώθεις σαν να σε αποκλείει από τις εποχικές επιλογές του, σαν να είσαι άνθρωπος ορισμένης εποχής. Από την άλλη, όταν σε προσκαλεί ο φίλος ή η φίλη, το πράττει βάσει του ειδικού του προγράμματος, άρα νιώθεις πως κάπου, κάπως και κάποτε χωράς κι εσύ, οπότε ο μικροεγωισμός εξεγείρεται. Αλλά και να βρεθείς με τους ανθρώπους του χειμώνα, καταντά τόσο βαρετό, γιατί απλούστατα θα ακούσεις ό,τι περίπου περιμένεις και ό,τι περίπου σου έλεγαν από τα επιτεύγματα και τα παθήματά τους. Οι οικογένειες βράζουν μες στο ζουμί τους, κι οι ελεύθεροι ή τα ζευγάρια γράφουν ολόκληρο βιβλίο με τα χίλια πράγματα που απολαμβάνουν.

Όλα αυτά όμως αναιρούνται απλούστατα, όταν μπει στη ζωή ενός ανθρώπου ένας νέος άνθρωπος, που θα είναι χειμώνας αργότερα και καλοκαίρι προς το παρόν. Μόνο το καινούριο αναιρεί την επανάληψη και τη ρουτίνα. Χαρά σε κείνους που θα το κόψουν σαν φρέσκο καρπό από το δέντρο.

Αλλά είμαστε ώρες ώρες υποψιασμένοι για τα καθετί, και το παραμύθι δεν μας αποκοιμίζει γλυκά.

Τέλος πάντων. Ας χωρίσουμε εδώ, κι ας βρει ο καθένας ό,τι του έλαχε - ας βρει τους από μηχανής θεούς του, να σώσει την παρτίδα του καλοκαιριού.