O φίλος μας Τάκης Γιαχνής

Στο νεκροταφείο των Μολάων κοιμάται ύπνο βαθύν εδώ και 2 χρόνια ο φίλος μας Τάκης Γιαχνής. Όταν εντοπίζεις τον τάφο του δικού σου ανθρώπου, έναν ανάμεσα σε πολλούς και συνάμα έλκοντες τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον των περισσοτέρων επισκεπτών για την υποχρεωτική κατάληξη της πανανθρώπινης μοίρας, αισθάνεσαι το ηλεκτροφόρο πλήγμα της οπτικής συνάντησης με μιαν αλλοτινή όψη - εικόνα του χαμένου προσώπου. Κατήφεια ή σοβαρότης, χρόνια ανέμελα, παλαιά αισιοδοξία, βασιλικοί καιροί, ή τα σύννεφα πάνω στον ουρανό των προσώπων, ό,τι κι αν εικονίζεται εκεί ως εκδοχή του ανθρώπινου προσώπου τρίβει την πίκρα σαν τη ρίγανη πάνω από την μουδιασμένη ψυχή. Αλλά ποιος μπορεί να προκαλέσει και να επιτύχει την αντίθετη φορά του Χρόνου, να πάει από την εκβολή δηλαδή στη θάλασσα στις πηγές του ποταμού; Ό,τι κι αν πράχθηκε, εγκαίρως ή άκαιρα, στον σωστό χρόνο ή με τον σωστό τρόπο, πάντοτε απολογείται κανείς για τις ανεκμετάλλευτες δυνατότητες, για τις άνευ αντικρίσματος ξένες προς το χαμένο πρόσωπο επιλογές, οι οποίες αντί να το βάλουν να μουλιάσει μέσα στα νερά της καρδιάς μας, το άφησαν να κολυμπά πέρα μακριά, άστοργα και ίσως αδιάφορα. Φαίνεται επομένως ότι το ανθρώπινο πρόσωπο, κάθε πρόσωπο, ζυγίζεται μέσα μας καθώς ρέει ο Χρόνος, και η θέση του συναρτάται με τη σχέση ή σύγκρουση των κεντρομόλων με τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Ο προσωπικός εγωισμός εξοστρακίζει το πρόσωπο, την ίδια στιγμή που ο πόνος το οδηγεί σαν μωρό μπροστά στην αγκάλη μας. Πάντως, ας το παραδεχτούμε, κάθε απώλεια είναι έκπτωση πολλών δυνατοτήτων ζωής, σαν το σταδιακό ξεγύμνωμα ενός πλούσιου δέντρου. Και βέβαια κάθε άνθρωπος κάνει ό,τι κάνει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Ο φίλος μας ο Τάκης κάτω από το γκρίζο χαλίκι διώχνει πιεστικά καθώς περνά ο καιρός όλες τις ζωικές ορμές που έμειναν ως ανεκμετάλλευτο υπόλοιπο στην κρυφή δεξαμενή του. Απογυμνώνεται το πλούσιο δέντρο του. Έλεγε ωραία αστεία ο φίλος μας, έλεγε τις φάρσες και τις πλάκες του, χόρευε ωραία τούς αντρίκειους χορούς, πλησίαζε το άλλο φύλο με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ήτανε δηλαδή μια ξεχωριστή περίπτωση. Το γεγονός ότι τον ξεχωρίζω μάλλον σημαίνει ότι τα υπόλοιπα μέλη της παρέας συνέκλιναν σε έναν μέσο συνήθη καθημερινό ανθρώπινο τύπο, προβλεπόμενο και δίχως εκπλήξεις. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά τι είμαστε τελικά; Αφού παραμορφώνεται ο τρόπος που βλέπουμε και μας βλέπουν. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και με τις φωτογραφίες των νεκροταφείων. Κάτι φτερωτό και κινούμενο είμαστε μέσα στον κόσμο, και αν χαθούμε, κάτι λείπει στο κάδρο του. Αλλά ποιος έχει μάτια να το δει;