Επιστρέφοντας

8.12.2010

Με τα χρόνια μαζεύτηκαν μέσα μας πολλά, αναμνήσεις και θολές φωτογραφίες. Είπες να κινήσεις γι' αλλού, να ταξιδέψεις σε άλλα πελάγη, αλλά αυτές όλες οι δυνάμεις έχουν στεριώσει μέσα σου. Βράχος ολόκληρος. Πώς να τον ξεριζώσεις; Κι έτσι όλοι κάπως επιστρέφουμε στα παλιά γνώριμα μονοπάτια, αυτά που ποτίστηκαν με την αλμύρα των γιαλών και το δάκρυ και τον ίδρο.
Επιστρέφουμε σαν απολωλότα πρόβατα. Στο πατρικό σπίτι. Στα όνειρά μας με τους απολεσθέντες γονείς, αδελφούς και φίλους. Στα στενοσόκακα της εφηβείας μας. Στα παλιά τετράδια με τα γράμματα και τους αριθμούς καρφιτσωμένους ως παλαιά ήθη. Στις ωραίες μας συνήθειες. Στη μουσική που ακούγαμε μεγαλώνοντας.
Οι δεσμοί με το παρελθόν και τους συντρόφους μας είναι ακατάλυτοι. Μια συγκίνηση, μια περιέργεια, ένα καταπιεσμένο πάντοτε ενδιαφέρον σε τρώγει, τι γίνονται οι άλλοι σε αυτόν τον ζωικό λαβύρινθο, πώς πορεύονται, πώς δέχονται τα μηνύματα των καιρών; Η συνοδοιπορία μας ήταν ανέκαθεν το κρυφό μας όπλο, η μυστική μας δύναμη. Οι ξένες αγκαλιές είναι τόσο κρύες, οι υποψήφιοι έρωτες, οι αδοκίμαστες φιλίες. Σφάζοντας μέσα μας την καθαρότητα του βλέμματος, επιχειρώντας να στρεβλώσουμε ό,τι εκ φύσεως γεννήθηκε με την προοπτική του μέλλοντος και της συνέχειας, διαπράττουμε ένα έγκλημα εις βάρος της ψυχής μας. Σαν να προδίδουμε το κύριο μέρος των αξιών μας. Θα μπορούσε κανείς εύκολα και τεχνητά, με σοφιστείες και τεχνάσματα, να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο και να ακυρώσει τα παραδεδεγμένα εν μιά νυκτί. Αλλά την ίδια στιγμή βλέπει να εναντιώνεται σε αυτή την προπαγάνδα το έτερο ήμισυ του Εγώ του. Λουλούδι που ανθίζει και σου δίνει έστω και μια ψεύτικη χαρά πώς μπορείς να το κλαδέψεις ως άοσμο; Αυτή η προδοσία φαίνεται στα μάτια, εκεί που η συνείδηση βάζει τη σφραγίδα της αλήθειας.
Επιστρέφοντας λοιπόν. Μισός αθώος και μισός ένοχος. Παίζοντας μόνος στη ρουλέτα των ακριβών συναισθημάτων. Σε ένα παιχνίδι εσωτερικό και αθόρυβο, που δεν λέγεται τίποτε από τους κανόνες και την έκβασή του, από τις διακυμάνσεις και τις μυστικές αποχρώσεις, σε όλα αυτά που ζωγραφίζονται μέσα σου όταν οι άλλοι είναι παρόντες και όταν οι άλλοι είναι απόντες.
Δεν μπορώ να σε ξεπεράσω, εσέ, παλαιέ κόσμε.
Δεν έχω βρει πηγή χαράς, μόνο θλίψης στη νέα τάξη πραγμάτων.
Οι εικόνες του χθες είναι κατακτήσεις, όπως είπαμε με ιδρώτα και πόνο.
Πώς να υπερβείς τα επιτεύγματα τόσων χρόνων;
Ξαναπαίζεται μέσα μας, πάλι και πάλι, το φιλμάκι ενός κραταιού παρελθόντος. Επανέρχονται τα λόγια, οι πόζες, τα φιλιά, οι καταθέσεις μυστικών στιγμών, οι αδεξιότητες, τα λάθη, οι παλιές αγάπες.
Εκεί που πας να σβήσεις μονοκοντυλιά ό,τι θεωρείς ξεθυμασμένο, εκεί το αναζητείς σαν τρελός, ένας έρωτας με πάθος, μια αρρώστια του νου, μια διαστροφή της μνήμης.
Τα νέα μας θέλουν να βρουν θέση μέσα μας, να μπουν στις ράγ(ι)ες τους. Η υποδομή έχει φτιαχτεί από το παρελθόν, κι γι' αυτό φορέας υποδοχής τους είναι αυτός ο παλαιός κόσμος, που τον συνθέτουν πρόσωπα, πράγματα, εικόνες.
Ξαναγυρνούμε στο σπίτι μας. Επιστρέφουμε στην παλαιά συνταγή. Στα σταθερά έστω και στα στάσιμα, στα προβλέψιμα έστω και στα ανιαρά, στα δοκιμασμένα.
Ξεκινούμε από την αρχή. Β΄ ημίχρονο μιας τυφλής ζωής. Προχωρούμε. Κι όπου μας βγάλει.

Όταν τραγουδάμε η συγκίνηση μάς λούζει, ριγούμε. Όταν χορεύουμε η χαρά μας σκούζει, πονούμε.

Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε ο ένας τον άλλον. Τελικά νίκησε για άλλη μία φορά ο νόστος.