15-6-2011
1. ΓΙΑ ΤΗ ''ΣΒΟΥΡΑ'' ΤΟΥ ΑΛ. ΙΣΑΡΗ - από το βιβλίο ''Βίνκελμαν ή το πεπρωμένο'', ΕΚΔ. ΚΙΧΛΗ
Η σβούρα
Η μνήμη στο ασημορυχείο
κι οι αριθμοί
που πάντοτε αλλάζαν.
Από τη Σμύρνη ως το Σιδηρόκαστρο
απόσταση
και άφιλτρα τσιγάρα.
Το πέρασμα
απώλεια πολύτιμη
σαν κόσμημα που χάθηκε
μα πάντοτε υπάρχει.
Κάποτε όμως ήρθε το ανεπίστρεπτο
εκείνο το θολό ταξίδι
και κλείδωσε
το μυστικό δωμάτιο
για πάντα.
Εκεί που επωάζονταν νεκρές
εικόνες στοιβαγμένες
λείψανα των βημάτων σας στη γη.
Σαν σβούρα
τώρα τριγυρίζοντας
γύρω από αντικείμενα
λεπτά αρωματισμένα
φάσματα μιας αόρατης
και μακρινής χειρονομίας.
Λες και πλησιάζει εκείνη
«η ωραιότερη»
ως τα περίχωρα της πόλης σου
την παρατεταμένη έγνοια της
και «τι κουτός που είσαι»
σου φωνάζει.
2. ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ (5-5-2011)
Στο εργαστήριο γλυπτικής - ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ
Επισκεφτήκαμε κάποιο εργαστήριο γλυπτικής.
Γύψος, χαλκός, μάρμαρο, φελιζόλ, χαρτί.
Θρύψαλα αδρά, συγκόλληση, βάρος, ελαφρότητα κι αέρας.
Νωρίτερα είχε βρέξει κι οι ουρανοί τριγύρω ήταν κοντινοί˙
τα σχήματά τους άσχημα κι ελεύθερα.
Σε τούτη την πλευρά της πόλης τούτη την ώρα
όλα δείχνουν καθαρά
σα γεννημένα λόγια που άκοπα υπάρχουν
σαν όγκοι άμορφοι πριν σκαλιστούν που περικλείουν μέσα τους τα πάντα.
Kι ύστερα κάποιος θέλοντας λες να βάλει τάξη τα ορίζει:
ένα πουλί, ένα ζώο –μια κατσίκα ή ένας ακόμη Προμηθέας.
Εδώ που ο τόπος έχει αποτύπωμα, εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα γυάλινο κουτί
κάποιος κοιτάζει. Τεντωμένες απλώνονται οι παλάμες του πάνω στο τζάμι σαν βεντούζες. Βλέπω την άχνα του απεγνωσμένη. Νοιώθω την έκσταση
να κινεί τους καρπούς του, την αγωνία που προσπαθεί να βρει ένα ράγισμα.
(…)
Κάποια πουλιά είναι φτιαγμένα από χαρτιά χρωματιστά
οι σκελετοί τους από φελιζόλ αφράτο
σπυρί σπυρί αέρας λαξεμένος
θαυμάσια πολυχρωμία που θα κλειστεί στο πλεξιγκλάς
ανθρωπαρέσκεια που στέκεται πάνω σε δυο πόδια λιγνά
καλύπτεται μη σκονιστεί, μη γύρει από το βάρος των πολύ κοντινών βλεμμάτων.
Πουλιά φτιαγμένα ψεύτικα προσγειώνονται στο ύπνο ενός νεόπλουτου δυσοίωνα.
Ζωή πλασμένη πλαστική σε κιβωτό ακίνητη να κάνει πρόβα νυφικού μ’ ένα
νεκρό κοστούμι.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΛΥΠΤΡΙΑΣ
Γύψος χαλκός και μάρμαρο
θρύψαλα αδρά.
Βροχή που κόλλησε
με το χαρτί
τον ουρανό τον ανοιχτό
μέσα του για να κλείσει.
Με λόγια άκοπα
κι ασμίλευτα πουλιά
στου Προμηθέα τη φαρδιά παλάμη
πάνω στης ίδιας της ζωής του τη γραμμή
μοιραίο ράγισμα κι αχνό
χρωματισμό
τσαλακωμένος σκελετός
ανάπαυση σπονδυλωτή μεσ στη βιτρίνα
μακριά απ τη σκόνη μέσα του και βλέμμα κοντινό,
πουλιά της μοίρας ψεύτικα βαμμένα αληθινά
ζωή πλασμένη πλαστική
πρόβα του χρόνου νυφική
μ' ένα νεκρό κουστούμι.
Γιώργος Θαλασσινός
ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΠΩΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΗΜΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ''ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ'' ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ ΜΕΛΑ
Στο εργαστήριο γλυπτικής
Ανήκει, ναι, ανέκαθεν σε τέχνη γλυπτική
μανίκι σκουριασμένο και στέκει σκεπτική
κατέχει ένα εργαστήριο
ύλης το επιμελητήριο
αυτό προχθές επισκεφτήκαμε
και στα μάρμαρα ''τριφτήκαμε''
ο γύψος για το πρόπλασμα
πνευμάτων με εκτόπλασμα
χαλκός σε πλάκες χρυσαφένιες
θεοί σε βάσεις μαρμαρένιες
κι από κοντά πολυεστέρας
ω, κι ένας μυθικός αστέρας
με χαρτί και λίγη κόλλα
φτιάχνεις τον Σαβοναρόλα
αδρά γύρω τα θρύψαλα
δίνεις μορφές στα σκύβαλα
δίπλα στο βάρος η ελαφρότητα
όσο μια μέρα κι η αιωνιότητα
τ' αγάλματα, φαντάζεσαι, πετούν στον ουρανό
το είδωλο ανάερο φαντάζει πιο τρανό
"άσχημο ό,τι δεν έχει σχήμα"
το κάλλος πάντα δίνει σήμα
μέσα του όλα τα κλείνει ο όγκος
άμορφος, όπως λέει κι ο Τόμπρος
μα όταν σκαλίζεται μπαίνει μια τάξη
πουλί γεννιέται για να πετάξει
δίπλα αν δεθείς στον Προμηθέα
θα δεις τη γη με άλλη θέα
λέω να αγοράσω μια κατσίκα
να τη χαρίσω στη Μάρω Τσίκα
μιλεί η γλύπτρια κι εμείς ακούμε
και κάποιοι απέξω σαν να κοιτούνε
με τις παλάμες τεντωμένες
πάνω στο τζάμι σκονισμένες
με αναπνοές απεγνωσμένες -
ψάχνουν να βρούνε ένα ράγισμα
και ξάφνου ηχεί ένα πλατάγισμα
ίσως να φταίει ο Ποσειδώνας
ίσως ο στόλος ο Μυρμιδόνας.
Κοιτούμε και πάλι τα πουλιά
πώς λάμπουν πάνω απ' τα γυαλιά
με χαρτιά χρωματιστά
με φτερά κυματιστά
σώμα από φελιζόλ
χρώμα ροζ νύχι πετρόλ
σπυρί σπυρί αέρας λαξεμένος
κι ο θεατής σαν λαγγεμένος
πώς θα αντέξει στο πλεξιγκλάς
αυτό το Ον το Master Class
με τα δυο πόδια του λιγνά
που αν παλιώσουν, γέρνουν ρικνά
με τις φτερούγες του βελούδινες
τις βλεφαρίδες του τις χνούδινες
να αντέξει προσπαθεί των βλεμμάτων μας το βάρος
αν σε σκόνη λερωθεί, πέπλος μαύρος θα΄λθει ο Χάρος
πουλιά φτιαγμένα ψεύτικα
σαν από κάπου κλέφτηκαν
στον κήπο αυτόν ενώνονται
στον ύπνο προσγειώνονται
μίας γκάγκαρης μαντάμ
αναντάμ και παπαντάμ.
Ζωή πλασμένη πλαστική μέσα σε μια κιβωτό
κάνει πρόβα νυφικού με κοστούμι, ναι, νεκρό.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΙΔΗΣ
1. ΓΙΑ ΤΗ ''ΣΒΟΥΡΑ'' ΤΟΥ ΑΛ. ΙΣΑΡΗ - από το βιβλίο ''Βίνκελμαν ή το πεπρωμένο'', ΕΚΔ. ΚΙΧΛΗ
Η σβούρα
Η μνήμη στο ασημορυχείο
κι οι αριθμοί
που πάντοτε αλλάζαν.
Από τη Σμύρνη ως το Σιδηρόκαστρο
απόσταση
και άφιλτρα τσιγάρα.
Το πέρασμα
απώλεια πολύτιμη
σαν κόσμημα που χάθηκε
μα πάντοτε υπάρχει.
Κάποτε όμως ήρθε το ανεπίστρεπτο
εκείνο το θολό ταξίδι
και κλείδωσε
το μυστικό δωμάτιο
για πάντα.
Εκεί που επωάζονταν νεκρές
εικόνες στοιβαγμένες
λείψανα των βημάτων σας στη γη.
Σαν σβούρα
τώρα τριγυρίζοντας
γύρω από αντικείμενα
λεπτά αρωματισμένα
φάσματα μιας αόρατης
και μακρινής χειρονομίας.
Λες και πλησιάζει εκείνη
«η ωραιότερη»
ως τα περίχωρα της πόλης σου
την παρατεταμένη έγνοια της
και «τι κουτός που είσαι»
σου φωνάζει.
2. ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ (5-5-2011)
Στο εργαστήριο γλυπτικής - ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ
Επισκεφτήκαμε κάποιο εργαστήριο γλυπτικής.
Γύψος, χαλκός, μάρμαρο, φελιζόλ, χαρτί.
Θρύψαλα αδρά, συγκόλληση, βάρος, ελαφρότητα κι αέρας.
Νωρίτερα είχε βρέξει κι οι ουρανοί τριγύρω ήταν κοντινοί˙
τα σχήματά τους άσχημα κι ελεύθερα.
Σε τούτη την πλευρά της πόλης τούτη την ώρα
όλα δείχνουν καθαρά
σα γεννημένα λόγια που άκοπα υπάρχουν
σαν όγκοι άμορφοι πριν σκαλιστούν που περικλείουν μέσα τους τα πάντα.
Kι ύστερα κάποιος θέλοντας λες να βάλει τάξη τα ορίζει:
ένα πουλί, ένα ζώο –μια κατσίκα ή ένας ακόμη Προμηθέας.
Εδώ που ο τόπος έχει αποτύπωμα, εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα γυάλινο κουτί
κάποιος κοιτάζει. Τεντωμένες απλώνονται οι παλάμες του πάνω στο τζάμι σαν βεντούζες. Βλέπω την άχνα του απεγνωσμένη. Νοιώθω την έκσταση
να κινεί τους καρπούς του, την αγωνία που προσπαθεί να βρει ένα ράγισμα.
(…)
Κάποια πουλιά είναι φτιαγμένα από χαρτιά χρωματιστά
οι σκελετοί τους από φελιζόλ αφράτο
σπυρί σπυρί αέρας λαξεμένος
θαυμάσια πολυχρωμία που θα κλειστεί στο πλεξιγκλάς
ανθρωπαρέσκεια που στέκεται πάνω σε δυο πόδια λιγνά
καλύπτεται μη σκονιστεί, μη γύρει από το βάρος των πολύ κοντινών βλεμμάτων.
Πουλιά φτιαγμένα ψεύτικα προσγειώνονται στο ύπνο ενός νεόπλουτου δυσοίωνα.
Ζωή πλασμένη πλαστική σε κιβωτό ακίνητη να κάνει πρόβα νυφικού μ’ ένα
νεκρό κοστούμι.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΛΥΠΤΡΙΑΣ
Γύψος χαλκός και μάρμαρο
θρύψαλα αδρά.
Βροχή που κόλλησε
με το χαρτί
τον ουρανό τον ανοιχτό
μέσα του για να κλείσει.
Με λόγια άκοπα
κι ασμίλευτα πουλιά
στου Προμηθέα τη φαρδιά παλάμη
πάνω στης ίδιας της ζωής του τη γραμμή
μοιραίο ράγισμα κι αχνό
χρωματισμό
τσαλακωμένος σκελετός
ανάπαυση σπονδυλωτή μεσ στη βιτρίνα
μακριά απ τη σκόνη μέσα του και βλέμμα κοντινό,
πουλιά της μοίρας ψεύτικα βαμμένα αληθινά
ζωή πλασμένη πλαστική
πρόβα του χρόνου νυφική
μ' ένα νεκρό κουστούμι.
Γιώργος Θαλασσινός
ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΠΩΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΗΜΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ''ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ'' ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ ΜΕΛΑ
Στο εργαστήριο γλυπτικής
Ανήκει, ναι, ανέκαθεν σε τέχνη γλυπτική
μανίκι σκουριασμένο και στέκει σκεπτική
κατέχει ένα εργαστήριο
ύλης το επιμελητήριο
αυτό προχθές επισκεφτήκαμε
και στα μάρμαρα ''τριφτήκαμε''
ο γύψος για το πρόπλασμα
πνευμάτων με εκτόπλασμα
χαλκός σε πλάκες χρυσαφένιες
θεοί σε βάσεις μαρμαρένιες
κι από κοντά πολυεστέρας
ω, κι ένας μυθικός αστέρας
με χαρτί και λίγη κόλλα
φτιάχνεις τον Σαβοναρόλα
αδρά γύρω τα θρύψαλα
δίνεις μορφές στα σκύβαλα
δίπλα στο βάρος η ελαφρότητα
όσο μια μέρα κι η αιωνιότητα
τ' αγάλματα, φαντάζεσαι, πετούν στον ουρανό
το είδωλο ανάερο φαντάζει πιο τρανό
"άσχημο ό,τι δεν έχει σχήμα"
το κάλλος πάντα δίνει σήμα
μέσα του όλα τα κλείνει ο όγκος
άμορφος, όπως λέει κι ο Τόμπρος
μα όταν σκαλίζεται μπαίνει μια τάξη
πουλί γεννιέται για να πετάξει
δίπλα αν δεθείς στον Προμηθέα
θα δεις τη γη με άλλη θέα
λέω να αγοράσω μια κατσίκα
να τη χαρίσω στη Μάρω Τσίκα
μιλεί η γλύπτρια κι εμείς ακούμε
και κάποιοι απέξω σαν να κοιτούνε
με τις παλάμες τεντωμένες
πάνω στο τζάμι σκονισμένες
με αναπνοές απεγνωσμένες -
ψάχνουν να βρούνε ένα ράγισμα
και ξάφνου ηχεί ένα πλατάγισμα
ίσως να φταίει ο Ποσειδώνας
ίσως ο στόλος ο Μυρμιδόνας.
Κοιτούμε και πάλι τα πουλιά
πώς λάμπουν πάνω απ' τα γυαλιά
με χαρτιά χρωματιστά
με φτερά κυματιστά
σώμα από φελιζόλ
χρώμα ροζ νύχι πετρόλ
σπυρί σπυρί αέρας λαξεμένος
κι ο θεατής σαν λαγγεμένος
πώς θα αντέξει στο πλεξιγκλάς
αυτό το Ον το Master Class
με τα δυο πόδια του λιγνά
που αν παλιώσουν, γέρνουν ρικνά
με τις φτερούγες του βελούδινες
τις βλεφαρίδες του τις χνούδινες
να αντέξει προσπαθεί των βλεμμάτων μας το βάρος
αν σε σκόνη λερωθεί, πέπλος μαύρος θα΄λθει ο Χάρος
πουλιά φτιαγμένα ψεύτικα
σαν από κάπου κλέφτηκαν
στον κήπο αυτόν ενώνονται
στον ύπνο προσγειώνονται
μίας γκάγκαρης μαντάμ
αναντάμ και παπαντάμ.
Ζωή πλασμένη πλαστική μέσα σε μια κιβωτό
κάνει πρόβα νυφικού με κοστούμι, ναι, νεκρό.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου