10-6-2012
Κύριον Χρήστο Αποστολόπουλο, Αμπελακίων 13, Αμπελόκηποι, Αθήνα
Η άγνοια θρέφει την τραγικότητα, οι παρεξηγήσεις/παρανοήσεις επιτρέπουν διπλές αναγνώσεις, σαν την τραγωδία κι εδώ με τις ειρωνείες της. Εάν είσαι ο τροβαδούρος, όλοι κάτι θέλουν από σένα: η Λεονόρα τον έρωτά σου, η Ατζουτσένα να αναπληρώσει την απώλεια του χαμένου της παιδιού, ο κόμης τον θάνατό σου ένεκα της ερωτικής αντιζηλίας. Έχουμε ανάγκη τους άλλους, ζωντανούς ή νεκρούς, dead or alive, πρωτίστως για τις δικές μας ψυχολογικές και άλλες ανάγκες. Και σε ποιο ύψος ηθικής ανωτερότητας μπορεί να αναγάγει το ανθρώπινο είδος μια φράση όπως η : Prima che d' altri vivere, io volli tua morir! (Αντί γι' άλλον να ζω, προτίμησα να πεθάνω και να'μαι δική σου!) Ο ύψιστος ρομαντισμός θάλπει το ασυμβίβαστο και φέρνει την πόλωση στα ερωτικά σοκάκια: ή όλα ή τίποτα, ή μαζί ή πουθενά, ή δική σου ή νεκρή. Μια αντίληψη που δεν υπακούει στις ορμές των γενετήσιων οργάνων. (Θυμίζει άραγε το ΄΄ούτε νεκρός΄΄ του Καμμένου; Δηλαδή τους Ασυμβίβαστους Έλληνες;)
Σε κάθε περίπτωση ας μου επιτραπεί να πω πως σε τέτοια έξαρση μεγαλείου δεν έχω συναντήσει ουδέναν στη ζωή μου. Από την άποψη αυτή, η τέχνη νικά κατά κράτος την πραγματικότητα.
Ζήτω οι ασυμβίβαστοι ερασταί.
Κύριον Χρήστο Αποστολόπουλο, Αμπελακίων 13, Αμπελόκηποι, Αθήνα
Η άγνοια θρέφει την τραγικότητα, οι παρεξηγήσεις/παρανοήσεις επιτρέπουν διπλές αναγνώσεις, σαν την τραγωδία κι εδώ με τις ειρωνείες της. Εάν είσαι ο τροβαδούρος, όλοι κάτι θέλουν από σένα: η Λεονόρα τον έρωτά σου, η Ατζουτσένα να αναπληρώσει την απώλεια του χαμένου της παιδιού, ο κόμης τον θάνατό σου ένεκα της ερωτικής αντιζηλίας. Έχουμε ανάγκη τους άλλους, ζωντανούς ή νεκρούς, dead or alive, πρωτίστως για τις δικές μας ψυχολογικές και άλλες ανάγκες. Και σε ποιο ύψος ηθικής ανωτερότητας μπορεί να αναγάγει το ανθρώπινο είδος μια φράση όπως η : Prima che d' altri vivere, io volli tua morir! (Αντί γι' άλλον να ζω, προτίμησα να πεθάνω και να'μαι δική σου!) Ο ύψιστος ρομαντισμός θάλπει το ασυμβίβαστο και φέρνει την πόλωση στα ερωτικά σοκάκια: ή όλα ή τίποτα, ή μαζί ή πουθενά, ή δική σου ή νεκρή. Μια αντίληψη που δεν υπακούει στις ορμές των γενετήσιων οργάνων. (Θυμίζει άραγε το ΄΄ούτε νεκρός΄΄ του Καμμένου; Δηλαδή τους Ασυμβίβαστους Έλληνες;)
Σε κάθε περίπτωση ας μου επιτραπεί να πω πως σε τέτοια έξαρση μεγαλείου δεν έχω συναντήσει ουδέναν στη ζωή μου. Από την άποψη αυτή, η τέχνη νικά κατά κράτος την πραγματικότητα.
Ζήτω οι ασυμβίβαστοι ερασταί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου