Ένα πεινασμένο στόμα, της Λένας Διβάνη

7.7.2010

(Χρίστος Κρεμόπουλος. Μαριτίνα Σίνα. Μπηστ. Μπάτμαν. Γιάννης Γεωργιάδης. Στηβ. Ανδρόνικος. Ντετέκτιβ Χαραλαμπάκης. Βαλεντίνα. Πατρίτσια. Η κυρία Σμαρώ. Και άλλοι.
Κι ένα μοντέρνας γλώσσας "τηλεοπτικό" μυθιστόρημα, όπου, φρονώ, σχολιάζεται το ζήτημα της κοινωνικής κινητικότητας, ή, αλλιώς, με ποία μέσα [φρόνηση, σαγήνη, σεξουαλικές επιδόσεις και δεξιότητες κ.λπ.] δύναται ένας άγνωστος της ''βάσης" να διαρρήξει τα ταξικά στεγανά και να εισέλθει σε κύκλους ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.)

Ένας μεγαλοδικηγόρος
και μία καλομαθημένη
μπλέξαν σε ιστό που ένας "σπόρος",
σε μια παγίδα του στημένη.

Το ανεκπαίδευτο σκυλί τους
στα δυο τη σχέση τους χωρίζει
κι ο "σπόρος" που 'γινε "χαλί" τους
μια κάποια λύση τούς χαρίζει.

Σιγά σιγά μέσα τους μπαίνει
και στο "παλάτι" τους τρυπώνει
το χαρακτήρα τους μαθαίνει
και τα "προσόντα" του απλώνει.

Στον άντρα φίλος γίνεται
κόλακας κι υποκλίνεται
και στην "ανέγγιχτη" γυνή
σπέρνει όλο πόθο κι ηδονή.

Φτωχομπινές στο Λαύριο
έμπειρος κυνοφύλακας
βλέπει αλλιώς το αύριο
ως νέος νομοφύλακας.

Δήθεν βλαστός της Νομικής
θα πείσει τον "προστάτη" του
στο ρινγκ της δικηγορικής
να κάνει το "κομμάτι" του.

Κι αντί να κυνηγά σκυλιά
να τα διερμηνεύει,
κρατεί δικόγραφα αγκαλιά
κι όσα "τερπνά" αλιεύει.

Το δικηγόρο υπηρετεί
στη μοναξιά μικρού γραφείου
όσο η γυνή του η "βαρετή"
γλυκός μεζές ξενοδοχείου.

Δεμένος πια στο άρμα τους
ταρακουνά το κάρμα τους
μετά τους δυο τους, δηλαδή,
παίρνει σειρά και το παιδί.

Τα ίχνη του "εξαφανίζει"
για μυστική αποστολή
το γιο τους ψάχνει, εντοπίζει
σαν αεικίνητο σκυλί.

Μπέιμπι σίτερ αυτός πρεζόνι
"μασά τα φύλλα" σπιτωμένος
μα κατά βάθος μαραζώνει
στην έξη του παραδομένος.

Σαν επιστρέφει στην Αθήνα
αρχίζει το "διπλό" παιχνίδι
δύναμη ακόρεστη η πείνα
κι η αυθυπέρβαση κυνήγι.

Αλλά οι νόμοι της ζωής
το πρόσωπο της αληθείας
με φύσημα βαθιάς πνοής
λύνουν τους κόμπους της Πυθίας.

Κινώντας απ' τα χαμηλά
βλέπεις ψηλά τον ουρανό
μα μεθυσμένα τα μυαλά
μοιραία πέφτουν στον γκρεμό.

Δόλιο λαγωνικό θρασύ
κρατούσε "τεχνητό λαχνό"
αλλά ένα όπλο που μισεί
θα το βαρέσει στο ψαχνό.

Ο θάνατος, είναι γνωστό,
τα διεστώτα τα ενώνει
βαθύ κενό και συγγνωστό
ο έρωτας το κουκουλώνει.

Φτάνει ένα λάθος, και το ζεύγος
το μυστικό ξομολογείται
μισό μισό, αμοιβαίο ψεύδος
ταπεινωμένο εκδικείται.

Ξεπέρασε το όριο
το υποκριτικό αλάνι
το σώμα του εμπόριο
κι αγέλη την ψυχή του κάνει.

 Και μετά θάνατον μητρός
του συντριμμένου δικηγόρου
το "σπέρμα άγνωστου πατρός"
πέφτει στην κοίτη του βορβόρου.

Πάει να τον "παρενοχλήσει"
κι όπως ευάλωτον στον πόνο,
θύμα του, να τον ευτελίσει
θωπεύοντάς τον όντα μόνο.

Υψηλοτάτη πανουργία
δαιμονισμένο λογικό
σωματική ραδιουργία
και "πειραγμένο" ριζικό.

Βγάλε τη μάσκα, Νίνο Πρίφτι,
σεις, κύριε Γεωργιάδη,
το σχέδιό σας δεν εμπίπτει
παρά στην κλίμακα του... Άδη.

And now the last
but not the least,
έχει αραιώσει πια το καστ
πέφτει νεκρός κι ο αθώος Μπηστ.

Ποιος κυβερνάει τη ζωή μας
αφεντικό είμαστε ή δούλοι
το σκύλο εμείς ή το σκυλί μας
μας κατατρώγει ως το μεδούλι;

Π.Χ.