11.2.2011
(Είδα τον Κώστα Μαυρουδή σε μια βραδιά στον "Ιανό" αφιερωμένη στον Μ. Γκανά. Μου ψιθύρισε ότι εντός μίας εβδομάδος ΄΄βγαίνει΄΄ το νέο του βιβλίο. Το ρούφηξα δυο φορές και χθες το βράδυ κάθισα δυο ώρες στην καρέκλα...)
Κώστας Μαυρουδής, "Τέσσερις εποχές"
Οι μέρες του πενήντα τρία
ή και του πενηνταεννιά
είναι πια μια παλιά ταινία
που δεν την παίζουν πουθενά.
Μπήκαν τα τανκς στη Βουδαπέστη
κι ο Τύπος σοκ μεγάλο υπέστη -
του Γκριμπωβάλ θαρρώ πως βλέπω
τα κανόνια
κείνα που αλλιώς πυροβολούν
και τον τιμούν αιώνια.
Το σπίτι μοιάζει καταφύγιο
- νύχτα παντού, στο μέσο ένα κηροπήγιο -
σ' ένα δωμάτιο η μητέρα αγκομαχάει
μια θεία δίπλα ευλαβικά παρακαλάει
μοιραίος χρόνος το πενηνταοχτώ
μεθώ τον πόνο μου με στίχους του Κοκτώ.
Ο χρόνος πίσω κι αν το θέλεις δεν γυρνάει
και μόνο μπρος ολοταχώς πάντα τραβάει
η "Αλεπού η Νεαρά" έχει γεράσει
μα απ' το σοκάκι της και πάλι θα περάσει
θα' ναι Χριστούγεννα στο μυθικό Ζαλτσβούργον
(δεν θα' χουν κάψει τον Ιούδα τον κακούργον)
κι ο γερο-Γιάνκης ξεναγός με το μπαστούνι
τον "Οδηγό" του κατατρώγει σαν μαμούνι
το χιόνι πέφτει και τα λόγια μας σκεπάζει
κι εγώ απ' το τζάμι έναν σκιέρ θα κάνω χάζι.
"Όλα'ναι εφήμερα ως την ανυπαρξία"
σκέψη στ' αλήθεια που σου φέρνει ασφυξία
τα εργαλεία του τσαγκάρη στα μουσεία
κι οι νιοι βλαστοί θροΐζουν σε αμεριμνησία.
Θέση στο μέλλον έχει η Φύση καπαρώσει
και τα δισέγγονά της λέει θα καμαρώσει.
Αλλά κι η Ποίηση θα απαθανατίζει
όσους ο Χρόνος σταθερά αδυνατίζει
άγαλμα στήνει ανθεκτικό σε "Αναπαυόμενο"
με φόντο στέρεο τον γιο του τον κοιμώμενο.
Αλλά εκτός απ' το Παρίσι και τη Ρώμη
την Μπανταλόνα, ή μια λουτρόπολη, ακόμη,
στέκει αθάνατο εδώ πέρα το Λουτράκι
φωτιά του θέρους, μ' εξαϋλωμένα ράκη.
Πώς να ξεχάσεις μία θεία καλλονή
μύθο, που ανέμενες με "θεία" προσμονή;
τον θείο Ζαν, μοναδικό και γόη
και τελευταίο επιζώντα μες στο σόι;
Κι αν βεβαιούται πως κανείς μας δεν θα μείνει
θα λάμπει, έστω, κόμη-τας η μπριγιαντίνη
και όλο μπρος θα εφορμάει η ζωή
με χτενισμένο... προς τα πίσω το μαλλί.
Σκέπτομαι και τους ηλικιωμένους
απ' τα θερμά λουτρά τους κάπως κρατημένους
πλοία να φεύγουν, κι άλλα να καταλαβαίνουν
μόλο που ανύποπτα την κλίμακα ανεβαίνουν.
Μα όταν τελειώνει μια εποχή αληθινά
αναλογίζονται τον κύκλο που αρχινά
κι αναρωτιούνται αν η ρόδα θα γυρίσει
στα ίδια μέρη αβλαβείς να τους αφήσει.
Υπάρχουν κι άλλα ξεχασμένα επεισόδια
γύρνα ανάστροφα και πέρνα... απ' τα διόδια
τότε που σμίγατε με μία Cumparsita
(τότε που ανέτελλε λαμπρή η "Σάντα Τσικίτα")
οι δίσκοι πέφτουν ζαλισμένοι απ' τις στροφές τους
τα χέρια κόβουν απ' τα φουστάνια τις ραφές τους.
Στα πλοία που'φευγαν για μακρινά ταξίδια
ψάχναν ταυτότητες, παράνομα πειστήρια
πέτρινες μέρες, γαρ, μετεμφυλιακές
ΕΡΕ, ΕΔΑ και ταραχές Κυπριακές.
Με άλλα ήθη τρέφονταν οι οικογένειες
με τρυφηλότητες οι αστοί και με ευγένειες
στο σπίτι ερχόταν ο γιατρός, μασκαρευόταν
με τη στολή του ξυλουργός σωστός ντυνόταν.
Της μόδας ήταν να μαθαίνεις αγγλικά
και να μιμείσαι τη ζωή απ' τις εικόνες
ν' ακούς τα λόγια του δασκάλου σου γλυκά
να σπέρνεις φράσεις που θα ζήσουν στους αιώνες.
Κι αν τα βιβλία φιγουράρουν μες στις σκόνες
οι ανιόντες κάτι έχουν σημειώσει
λέξεις που στέκονται στα χρόνια πίσω μόνες
και γνωμικά, ρήσεις που έχουνε στοιχειώσει.
Οι εποχές θ' αλλάζουν βέβαια ολοένα
χιλιάδες φιλμ θα λησμονούνται συντριμμένα
μα ευτυχώς της Γλώσσας το μακρύ ποτάμι
θα λέει πως τίποτε δεν πήγε, (χα!), χαράμι. -
Πέτρος Χριστοφιλίδης
(Είδα τον Κώστα Μαυρουδή σε μια βραδιά στον "Ιανό" αφιερωμένη στον Μ. Γκανά. Μου ψιθύρισε ότι εντός μίας εβδομάδος ΄΄βγαίνει΄΄ το νέο του βιβλίο. Το ρούφηξα δυο φορές και χθες το βράδυ κάθισα δυο ώρες στην καρέκλα...)
Κώστας Μαυρουδής, "Τέσσερις εποχές"
Οι μέρες του πενήντα τρία
ή και του πενηνταεννιά
είναι πια μια παλιά ταινία
που δεν την παίζουν πουθενά.
Μπήκαν τα τανκς στη Βουδαπέστη
κι ο Τύπος σοκ μεγάλο υπέστη -
του Γκριμπωβάλ θαρρώ πως βλέπω
τα κανόνια
κείνα που αλλιώς πυροβολούν
και τον τιμούν αιώνια.
Το σπίτι μοιάζει καταφύγιο
- νύχτα παντού, στο μέσο ένα κηροπήγιο -
σ' ένα δωμάτιο η μητέρα αγκομαχάει
μια θεία δίπλα ευλαβικά παρακαλάει
μοιραίος χρόνος το πενηνταοχτώ
μεθώ τον πόνο μου με στίχους του Κοκτώ.
Ο χρόνος πίσω κι αν το θέλεις δεν γυρνάει
και μόνο μπρος ολοταχώς πάντα τραβάει
η "Αλεπού η Νεαρά" έχει γεράσει
μα απ' το σοκάκι της και πάλι θα περάσει
θα' ναι Χριστούγεννα στο μυθικό Ζαλτσβούργον
(δεν θα' χουν κάψει τον Ιούδα τον κακούργον)
κι ο γερο-Γιάνκης ξεναγός με το μπαστούνι
τον "Οδηγό" του κατατρώγει σαν μαμούνι
το χιόνι πέφτει και τα λόγια μας σκεπάζει
κι εγώ απ' το τζάμι έναν σκιέρ θα κάνω χάζι.
"Όλα'ναι εφήμερα ως την ανυπαρξία"
σκέψη στ' αλήθεια που σου φέρνει ασφυξία
τα εργαλεία του τσαγκάρη στα μουσεία
κι οι νιοι βλαστοί θροΐζουν σε αμεριμνησία.
Θέση στο μέλλον έχει η Φύση καπαρώσει
και τα δισέγγονά της λέει θα καμαρώσει.
Αλλά κι η Ποίηση θα απαθανατίζει
όσους ο Χρόνος σταθερά αδυνατίζει
άγαλμα στήνει ανθεκτικό σε "Αναπαυόμενο"
με φόντο στέρεο τον γιο του τον κοιμώμενο.
Αλλά εκτός απ' το Παρίσι και τη Ρώμη
την Μπανταλόνα, ή μια λουτρόπολη, ακόμη,
στέκει αθάνατο εδώ πέρα το Λουτράκι
φωτιά του θέρους, μ' εξαϋλωμένα ράκη.
Πώς να ξεχάσεις μία θεία καλλονή
μύθο, που ανέμενες με "θεία" προσμονή;
τον θείο Ζαν, μοναδικό και γόη
και τελευταίο επιζώντα μες στο σόι;
Κι αν βεβαιούται πως κανείς μας δεν θα μείνει
θα λάμπει, έστω, κόμη-τας η μπριγιαντίνη
και όλο μπρος θα εφορμάει η ζωή
με χτενισμένο... προς τα πίσω το μαλλί.
Σκέπτομαι και τους ηλικιωμένους
απ' τα θερμά λουτρά τους κάπως κρατημένους
πλοία να φεύγουν, κι άλλα να καταλαβαίνουν
μόλο που ανύποπτα την κλίμακα ανεβαίνουν.
Μα όταν τελειώνει μια εποχή αληθινά
αναλογίζονται τον κύκλο που αρχινά
κι αναρωτιούνται αν η ρόδα θα γυρίσει
στα ίδια μέρη αβλαβείς να τους αφήσει.
Υπάρχουν κι άλλα ξεχασμένα επεισόδια
γύρνα ανάστροφα και πέρνα... απ' τα διόδια
τότε που σμίγατε με μία Cumparsita
(τότε που ανέτελλε λαμπρή η "Σάντα Τσικίτα")
οι δίσκοι πέφτουν ζαλισμένοι απ' τις στροφές τους
τα χέρια κόβουν απ' τα φουστάνια τις ραφές τους.
Στα πλοία που'φευγαν για μακρινά ταξίδια
ψάχναν ταυτότητες, παράνομα πειστήρια
πέτρινες μέρες, γαρ, μετεμφυλιακές
ΕΡΕ, ΕΔΑ και ταραχές Κυπριακές.
Με άλλα ήθη τρέφονταν οι οικογένειες
με τρυφηλότητες οι αστοί και με ευγένειες
στο σπίτι ερχόταν ο γιατρός, μασκαρευόταν
με τη στολή του ξυλουργός σωστός ντυνόταν.
Της μόδας ήταν να μαθαίνεις αγγλικά
και να μιμείσαι τη ζωή απ' τις εικόνες
ν' ακούς τα λόγια του δασκάλου σου γλυκά
να σπέρνεις φράσεις που θα ζήσουν στους αιώνες.
Κι αν τα βιβλία φιγουράρουν μες στις σκόνες
οι ανιόντες κάτι έχουν σημειώσει
λέξεις που στέκονται στα χρόνια πίσω μόνες
και γνωμικά, ρήσεις που έχουνε στοιχειώσει.
Οι εποχές θ' αλλάζουν βέβαια ολοένα
χιλιάδες φιλμ θα λησμονούνται συντριμμένα
μα ευτυχώς της Γλώσσας το μακρύ ποτάμι
θα λέει πως τίποτε δεν πήγε, (χα!), χαράμι. -
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου