18.12.2011
Bacaro, Τετάρτη 14.12.2011. Παρουσίαση τχ. 183-184 του ''Δέντρου''. Να μιλήσουμε για ποίηση. Το τεύχος χτίστηκε σπυρί σπυρί κυρίως με τις συμβολές διαφόρων μεταφραστών, ορισμένοι από τους οποίους που παρίσταντο έπαιρναν το μικρόφωνο και έλεγαν δυο λόγια για τον ποιητή που μετέφρασαν προτού απαγγείλουν κάποιο ποίημά του. Γενικώς, η ατμόσφαιρα ήταν στοχαστική και μη ενθουσιαστική. Ένας εκ των μεταφραστών έβαζε αργότερα σιντί ως ντιτζέι της βραδιάς. Γνώρισα έναν κύριο που έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Νίκο Ασλάνογλου, με τίτλο "Το τέλος μιας αρχής". Θα ακολουθούσε ως έκπληξη της βραδιάς για το ανδρικό (κυρίως) ακροατήριο η μουσική ''παράσταση'' μιας έγχρωμης τραγουδίστριας, με καταγωγή από χώρα της Λατινικής Αμερικής, λησμονώ ποια. Στο ακροατήριο και μια ευρέως γνωστή μεταφράστρια και ποιήτρια (έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων Αμερικανούς ποιητές του τεύχους). ''Μόνο μη με ρωτήσετε πότε έγινε αυτό'', είπε προς έναν μεταφραστή που μιλούσε στο κοινό και την ανέφερε. ''Σε λίγο θα ξεχάσω και το όνομά μου...". Την ώρα που την χαιρετούσα προσπαθούσα κι εγώ να θυμηθώ τον τίτλο της τελευταίας της συλλογής, που να επιμένει εκείνη ότι εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2010, ενώ εγώ να επιμένω ότι εκδόθηκε εντός 2011, καθ' ότι όταν κάναμε την εκδήλωση προς τιμήν της τον Ιανουάριο του 2011, δεν είχε ακόμη εκδοθεί (ανεμένετο). Τώρα που την αναζητώ στο Δίκτυο, την βρίσκω: είναι η "Ανορεξία της ύπαρξης''.
(Όποιος ανακατεύεται με τα ποιήματα τον τρώνε οι στίχοι.)
Πεχλιβάνης, Πέμπτη 15.12.2011. Βραδιά Ν. Καββαδία. Τραγούδησαν οι Εύα Ευαγγελίδου και Λαμπρινή Γιώτη, η οποία έπαιξε και στο αρμόνιο. Επίσης σε ορισμένα τραγούδια συνόδευσε ένας μαντολινίστας. Ο "Πεχλιβάνης'' είναι καφωδείον 1 εβδομάδας (!) μέσα σε... εμπορικό κέντρο και τα τραγούδια του Ν. Καββαδία παραμένουν πάντοτε ένα χωροχρονικό αίνιγμα, καθώς γυρίζουν στεριές και θάλασσες. Ποτέ δεν μπορείς να θυμηθείς την προέλευση του τόπου εκτός κι αν έχεις αποστηθίσει το λεξικό Γεωργίου Τράπαλη (κι αν το έχεις κάνει, κάνεις ωραία γεωγραφική επίδειξη στην παρέα). Η βραδιά μάλλον τελείωσε νωρίτερα του επιθυμητού, καθώς το τελευταίο τραγούδι ακούστηκε όταν το μαγαζί ήταν πλέον ''φίσκα'' και θερμό για ακροάσεις. Κοιτούσα μια γυναίκα άφρυδη με τυλιγμένο το μαντήλι γύρω από το κεφάλι της. Προσπαθούσα να αναλογιστώ εάν το καράβι του ψυχισμού της είναι πιο πολύ πάνω από το νερό ή γέρνει να βυθιστεί. Δίπλα μου ο αξιόλογος συνθέτης Μιχάλης Κεφάλας μού έλεγε ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από την οικογένειά του και τις Οινούσσες, που γιορτάζουν φέτος (2012). Κι εγώ του είπα για την Θεανώ Σουνά (εξ ου και η φωτογραφία της κάπου στην ''Καθημερινή'', σε παλαιότερο αφιέρωμα). Ο έρωτας ως γνωστόν είναι καθημερινή συνήθεια.
Bacaro, Τετάρτη 14.12.2011. Παρουσίαση τχ. 183-184 του ''Δέντρου''. Να μιλήσουμε για ποίηση. Το τεύχος χτίστηκε σπυρί σπυρί κυρίως με τις συμβολές διαφόρων μεταφραστών, ορισμένοι από τους οποίους που παρίσταντο έπαιρναν το μικρόφωνο και έλεγαν δυο λόγια για τον ποιητή που μετέφρασαν προτού απαγγείλουν κάποιο ποίημά του. Γενικώς, η ατμόσφαιρα ήταν στοχαστική και μη ενθουσιαστική. Ένας εκ των μεταφραστών έβαζε αργότερα σιντί ως ντιτζέι της βραδιάς. Γνώρισα έναν κύριο που έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Νίκο Ασλάνογλου, με τίτλο "Το τέλος μιας αρχής". Θα ακολουθούσε ως έκπληξη της βραδιάς για το ανδρικό (κυρίως) ακροατήριο η μουσική ''παράσταση'' μιας έγχρωμης τραγουδίστριας, με καταγωγή από χώρα της Λατινικής Αμερικής, λησμονώ ποια. Στο ακροατήριο και μια ευρέως γνωστή μεταφράστρια και ποιήτρια (έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων Αμερικανούς ποιητές του τεύχους). ''Μόνο μη με ρωτήσετε πότε έγινε αυτό'', είπε προς έναν μεταφραστή που μιλούσε στο κοινό και την ανέφερε. ''Σε λίγο θα ξεχάσω και το όνομά μου...". Την ώρα που την χαιρετούσα προσπαθούσα κι εγώ να θυμηθώ τον τίτλο της τελευταίας της συλλογής, που να επιμένει εκείνη ότι εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2010, ενώ εγώ να επιμένω ότι εκδόθηκε εντός 2011, καθ' ότι όταν κάναμε την εκδήλωση προς τιμήν της τον Ιανουάριο του 2011, δεν είχε ακόμη εκδοθεί (ανεμένετο). Τώρα που την αναζητώ στο Δίκτυο, την βρίσκω: είναι η "Ανορεξία της ύπαρξης''.
(Όποιος ανακατεύεται με τα ποιήματα τον τρώνε οι στίχοι.)
Πεχλιβάνης, Πέμπτη 15.12.2011. Βραδιά Ν. Καββαδία. Τραγούδησαν οι Εύα Ευαγγελίδου και Λαμπρινή Γιώτη, η οποία έπαιξε και στο αρμόνιο. Επίσης σε ορισμένα τραγούδια συνόδευσε ένας μαντολινίστας. Ο "Πεχλιβάνης'' είναι καφωδείον 1 εβδομάδας (!) μέσα σε... εμπορικό κέντρο και τα τραγούδια του Ν. Καββαδία παραμένουν πάντοτε ένα χωροχρονικό αίνιγμα, καθώς γυρίζουν στεριές και θάλασσες. Ποτέ δεν μπορείς να θυμηθείς την προέλευση του τόπου εκτός κι αν έχεις αποστηθίσει το λεξικό Γεωργίου Τράπαλη (κι αν το έχεις κάνει, κάνεις ωραία γεωγραφική επίδειξη στην παρέα). Η βραδιά μάλλον τελείωσε νωρίτερα του επιθυμητού, καθώς το τελευταίο τραγούδι ακούστηκε όταν το μαγαζί ήταν πλέον ''φίσκα'' και θερμό για ακροάσεις. Κοιτούσα μια γυναίκα άφρυδη με τυλιγμένο το μαντήλι γύρω από το κεφάλι της. Προσπαθούσα να αναλογιστώ εάν το καράβι του ψυχισμού της είναι πιο πολύ πάνω από το νερό ή γέρνει να βυθιστεί. Δίπλα μου ο αξιόλογος συνθέτης Μιχάλης Κεφάλας μού έλεγε ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από την οικογένειά του και τις Οινούσσες, που γιορτάζουν φέτος (2012). Κι εγώ του είπα για την Θεανώ Σουνά (εξ ου και η φωτογραφία της κάπου στην ''Καθημερινή'', σε παλαιότερο αφιέρωμα). Ο έρωτας ως γνωστόν είναι καθημερινή συνήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου