18-5-2012
Όλοι οι ομιλητές στην ΤιΒι-εκπρόσωποι των κομμάτων δεν μπορούν να πείσουν διότι απλούστατα δεν μπορούν να απαντήσουν στο απλούστατο ερώτημα: "πού θα βρείτε χρήματα και για τις εσωτερικές ανάγκες και για τις εξωτερικές οφειλές;". Αντί λοιπόν να παραδεχθούν καθαρά ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να συσσωρεύουν με τρόπους άλλους πλην δανεισμού τόσα χρήματα όσα τους χρειάζονται για τα ανωτέρω, μπουρδολογούν και μπλέκονται σε αιώνιες στιχομυθίες άνευ αντικρίσματος. (Ρε μπας και πληρώνονται για τις εμφανίσεις τους; γιατί τότε αλλάζει το πράγμα...)
Αλλά γιατί μπουρδολογούν; Μπουρδολογούν για να πείσουν εμάς, δηλαδή τους πολίτες που αναγνωρίζουμε την δική μας αδυναμία να ανταποκριθούμε στα ανωτέρω. Άρα πάει ποιος να πείσει ποιον; Πάει ο άρρωστος να πείσει τον άρρωστο; Πάει ο ναρκομανής να πείσει τον ναρκομανή; Δηλαδή πείθει ο ομοιοπαθής τον ομοιοπαθή του; Συνεπώς, δεν μπορούν να πείσουν ουδέναν εξ ημών διότι κι εμείς γίναμε πλέον γνώστες της κατάστασης. Θα μπορούσαν να μας πείσουν, ήτοι να μας παραπλανήσουν λόγω άγνοιας. Αλλά πια άγνοια δεν υπάρχει. Οπότε ποιο το νόημα του πολιτικού αγώνα όταν τα χρήματα τα δίνει άλλος; Για να ξεφορτωθούμε το ξένο βάρος, πρέπει να γίνουμε αυτοδύναμοι. Πρέπει να μην το χρειαζόμαστε εφόσον μπορούμε και μόνοι μας. Αλλά μπορούμε μόνοι μας; Μήπως έχουμε γίνει λαός του καναπέ και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Ποιος λαός του καναπέ μπορεί να παλέψει δι' ιδίων δυνάμεων για να αποτινάξει τον ξένο ζυγό; Εμείς λοιπόν πρέπει να ''φτιάξουμε'' για να μειωθεί η εξάρτηση, και για να ΄΄φτιάξουμε΄΄ πρέπει να μη μιλάμε και να πράττουμε, να δούμε ποια είναι τα χαρτιά μας και να τα εκμεταλλευθούμε.
Δηλαδή ο ίδιος ο πολιτικός λόγος διδάσκει ήθος καταστροφής, ήθος αντιπαραγωγικό, που μας κρατά σαν χαύνους στον καναπέ, αντί να μας ξεσηκώνει με παραγωγικές ιδέες. Το θέμα δεν είναι λοιπόν το μνημόνιο ή το ευρώ, το θέμα είναι ότι έχουμε γίνει πουτάνες κι όπου και να μας βάλουν, δεν θα ξεχάσουμε τη φύση μας - μας πληρώνουν για να υπάρχουμε, αλήθεια γιατί υπάρχουμε, είμαστε τόσο σπουδαίοι για να υπάρχουμε;
Κάποιοι βέβαια εκεί έξω στην αγορά δοκιμάζουν πρωτότυπες ιδέες, παράγουν (όχι λόγια), εξάγουν. Αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι. Και το χειρότερο: την πληρώνουνε κι αυτοί καθώς και σε αυτούς φτάνουνε τα μέτρα.
Καταντούμε εν ολίγοις μαθητούδια που τα περιμένουνε όλα από τον λύτη, που τα θέλουν όλα στο πιάτο, χωρίς να κουραστούν. Ας το χωνέψουμε πως δανειζόμαστε για να επαναλαμβάνουμε ''τα δικά μας''. Την δική μας φύση ακριβοπληρώνουμε. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πας στα μπουζούκια, να σπας 5.000 πιάτα και να μην σου έλθει κάποια στιγμή ο λογαριασμός.
Μακριά, λοιπόν, από τους πολιτικολογούντες των παραθύρων που ενώ δεν έχουν λύση, προσποιούνται τους λέοντες. Πού είναι οι φίλοι τους οι ομογενείς και μεγαλοκεφαλαιούχοι να τσοντάρουν στο εθνικό μας πορνό;
Νομίζω ότι οι Έλληνες πρέπει να γυρίσουν στα λιμάνια και στους αγρούς (η γη και η θάλασσα είναι ο πλούτος μας - ζήτω η ελληνική σπογγαλιεία!), να πάψουν να κάνουν σπουδές στα πανεπιστήμια (χορτάσαμε εισαγομένους αποφοίτους ακαδημαϊκούς, δεν χρειαζόμαστε άλλους - κι ας μην κρίνω και το έργο τους - ο Μπαμπινιώτης μού έγινε Υπουργός!), να αδειάσουν τις θεσούλες τους από τη δημόσια διοίκηση (800.000 υπάλληλοι! Θεέ μου, αν οι βρωμογραφιάδες γίνονταν βιομηχανικοί εργάτες το ΑΕΠ μας θα είχε εκτοξευθεί), να απαιτήσουν αναλογικότητα σε φόρους και ψήφους (τόσα παίρνεις τόσα δίνεις), να μπουν στις θέσεις εργασίας των μεταναστών διώχνοντάς τους με κομψό τρόπο και χωρίς βία και φασιστικές μεθόδους (αλλά είναι βαριά η καλογερική, όπως φαίνεται), να εργαστούν για προϊόντα που θα παράγονται φτηνά για να είναι ανταγωνιστικά (στο δίλημμα ανεργία ή χαμηλός μισθός ο καθείς μπορεί να απαντήσει - ο μοναχικός καφές είναι η αρχή της κατάθλιψης), οι νέοι να πάψουν να ροκανίζουν τα λεφτά του μπαμπάκα τους (θα ψοφήσει κάποια ώρα και θα βρεθούν στο κενό), να ρίξουν τον εγωισμό και την αλαζονεία τους και να μάθουν να συνεργάζονται (μην λέτε εμείς...), να κάνουν αποχή από τα λόγια και τα θεάματα και να μεταφράσουν το χρόνο τους σε χρήμα.
ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ ΚΚΕ ΑνΕλλ ΔΗΜΑΡ μάς γυρνούν με τον τρόπο τους στα μαθητικά μας χρόνια μη θέλοντας να αναλάβουν ευθύνες και να ομολογήσουν την ένδειά τους, τη γύμνια του λόγου τους.
Οι εκλογές είναι μια φάρσα, μια πλάνη, μια απάτη. Με τόσο σπαταλημένο χαρτί θα φτιάχναμε τα βιβλία της επόμενης χρονιάς (που παρεμπιπτόντως κακώς επανεκδίδονται - έπρεπε να δίδονται από τη μια γενιά στην άλλη, είναι συγκίνηση να διαβάζεις τις σημειώσεις περιθωρίου ενός άλλου).
Λεφτά δεν υπάρχουν, μυαλό όμως και χέρια ευτυχώς έχουμε. Δεν θέλουμε όμως να αλλάξουμε, είμαστε μαστουρωμένοι, ζώα νωχελικά, μπορεί να εργαζόμαστε ποσοτικά περισσότερο αλλά παράγουμε ουσιαστικά πολύ λιγότερο. Καλύτερα μιας ώρας δουλειά πραγματική παρά 40 ώρες σπατάλη περιττή.
Κάντε υπομονή, Έλληνες, φτάνει το ξένο αφεντικό με το μαστίγιο. Θα μας... πάρει στα τέσσερα και θα το ευχαριστηθούμε. Γιατί εμείς τη βρίσκουμε ανέκαθεν με τον δυνάστη μας.
Όλοι οι ομιλητές στην ΤιΒι-εκπρόσωποι των κομμάτων δεν μπορούν να πείσουν διότι απλούστατα δεν μπορούν να απαντήσουν στο απλούστατο ερώτημα: "πού θα βρείτε χρήματα και για τις εσωτερικές ανάγκες και για τις εξωτερικές οφειλές;". Αντί λοιπόν να παραδεχθούν καθαρά ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να συσσωρεύουν με τρόπους άλλους πλην δανεισμού τόσα χρήματα όσα τους χρειάζονται για τα ανωτέρω, μπουρδολογούν και μπλέκονται σε αιώνιες στιχομυθίες άνευ αντικρίσματος. (Ρε μπας και πληρώνονται για τις εμφανίσεις τους; γιατί τότε αλλάζει το πράγμα...)
Αλλά γιατί μπουρδολογούν; Μπουρδολογούν για να πείσουν εμάς, δηλαδή τους πολίτες που αναγνωρίζουμε την δική μας αδυναμία να ανταποκριθούμε στα ανωτέρω. Άρα πάει ποιος να πείσει ποιον; Πάει ο άρρωστος να πείσει τον άρρωστο; Πάει ο ναρκομανής να πείσει τον ναρκομανή; Δηλαδή πείθει ο ομοιοπαθής τον ομοιοπαθή του; Συνεπώς, δεν μπορούν να πείσουν ουδέναν εξ ημών διότι κι εμείς γίναμε πλέον γνώστες της κατάστασης. Θα μπορούσαν να μας πείσουν, ήτοι να μας παραπλανήσουν λόγω άγνοιας. Αλλά πια άγνοια δεν υπάρχει. Οπότε ποιο το νόημα του πολιτικού αγώνα όταν τα χρήματα τα δίνει άλλος; Για να ξεφορτωθούμε το ξένο βάρος, πρέπει να γίνουμε αυτοδύναμοι. Πρέπει να μην το χρειαζόμαστε εφόσον μπορούμε και μόνοι μας. Αλλά μπορούμε μόνοι μας; Μήπως έχουμε γίνει λαός του καναπέ και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Ποιος λαός του καναπέ μπορεί να παλέψει δι' ιδίων δυνάμεων για να αποτινάξει τον ξένο ζυγό; Εμείς λοιπόν πρέπει να ''φτιάξουμε'' για να μειωθεί η εξάρτηση, και για να ΄΄φτιάξουμε΄΄ πρέπει να μη μιλάμε και να πράττουμε, να δούμε ποια είναι τα χαρτιά μας και να τα εκμεταλλευθούμε.
Δηλαδή ο ίδιος ο πολιτικός λόγος διδάσκει ήθος καταστροφής, ήθος αντιπαραγωγικό, που μας κρατά σαν χαύνους στον καναπέ, αντί να μας ξεσηκώνει με παραγωγικές ιδέες. Το θέμα δεν είναι λοιπόν το μνημόνιο ή το ευρώ, το θέμα είναι ότι έχουμε γίνει πουτάνες κι όπου και να μας βάλουν, δεν θα ξεχάσουμε τη φύση μας - μας πληρώνουν για να υπάρχουμε, αλήθεια γιατί υπάρχουμε, είμαστε τόσο σπουδαίοι για να υπάρχουμε;
Κάποιοι βέβαια εκεί έξω στην αγορά δοκιμάζουν πρωτότυπες ιδέες, παράγουν (όχι λόγια), εξάγουν. Αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι. Και το χειρότερο: την πληρώνουνε κι αυτοί καθώς και σε αυτούς φτάνουνε τα μέτρα.
Καταντούμε εν ολίγοις μαθητούδια που τα περιμένουνε όλα από τον λύτη, που τα θέλουν όλα στο πιάτο, χωρίς να κουραστούν. Ας το χωνέψουμε πως δανειζόμαστε για να επαναλαμβάνουμε ''τα δικά μας''. Την δική μας φύση ακριβοπληρώνουμε. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πας στα μπουζούκια, να σπας 5.000 πιάτα και να μην σου έλθει κάποια στιγμή ο λογαριασμός.
Μακριά, λοιπόν, από τους πολιτικολογούντες των παραθύρων που ενώ δεν έχουν λύση, προσποιούνται τους λέοντες. Πού είναι οι φίλοι τους οι ομογενείς και μεγαλοκεφαλαιούχοι να τσοντάρουν στο εθνικό μας πορνό;
Νομίζω ότι οι Έλληνες πρέπει να γυρίσουν στα λιμάνια και στους αγρούς (η γη και η θάλασσα είναι ο πλούτος μας - ζήτω η ελληνική σπογγαλιεία!), να πάψουν να κάνουν σπουδές στα πανεπιστήμια (χορτάσαμε εισαγομένους αποφοίτους ακαδημαϊκούς, δεν χρειαζόμαστε άλλους - κι ας μην κρίνω και το έργο τους - ο Μπαμπινιώτης μού έγινε Υπουργός!), να αδειάσουν τις θεσούλες τους από τη δημόσια διοίκηση (800.000 υπάλληλοι! Θεέ μου, αν οι βρωμογραφιάδες γίνονταν βιομηχανικοί εργάτες το ΑΕΠ μας θα είχε εκτοξευθεί), να απαιτήσουν αναλογικότητα σε φόρους και ψήφους (τόσα παίρνεις τόσα δίνεις), να μπουν στις θέσεις εργασίας των μεταναστών διώχνοντάς τους με κομψό τρόπο και χωρίς βία και φασιστικές μεθόδους (αλλά είναι βαριά η καλογερική, όπως φαίνεται), να εργαστούν για προϊόντα που θα παράγονται φτηνά για να είναι ανταγωνιστικά (στο δίλημμα ανεργία ή χαμηλός μισθός ο καθείς μπορεί να απαντήσει - ο μοναχικός καφές είναι η αρχή της κατάθλιψης), οι νέοι να πάψουν να ροκανίζουν τα λεφτά του μπαμπάκα τους (θα ψοφήσει κάποια ώρα και θα βρεθούν στο κενό), να ρίξουν τον εγωισμό και την αλαζονεία τους και να μάθουν να συνεργάζονται (μην λέτε εμείς...), να κάνουν αποχή από τα λόγια και τα θεάματα και να μεταφράσουν το χρόνο τους σε χρήμα.
ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ ΚΚΕ ΑνΕλλ ΔΗΜΑΡ μάς γυρνούν με τον τρόπο τους στα μαθητικά μας χρόνια μη θέλοντας να αναλάβουν ευθύνες και να ομολογήσουν την ένδειά τους, τη γύμνια του λόγου τους.
Οι εκλογές είναι μια φάρσα, μια πλάνη, μια απάτη. Με τόσο σπαταλημένο χαρτί θα φτιάχναμε τα βιβλία της επόμενης χρονιάς (που παρεμπιπτόντως κακώς επανεκδίδονται - έπρεπε να δίδονται από τη μια γενιά στην άλλη, είναι συγκίνηση να διαβάζεις τις σημειώσεις περιθωρίου ενός άλλου).
Λεφτά δεν υπάρχουν, μυαλό όμως και χέρια ευτυχώς έχουμε. Δεν θέλουμε όμως να αλλάξουμε, είμαστε μαστουρωμένοι, ζώα νωχελικά, μπορεί να εργαζόμαστε ποσοτικά περισσότερο αλλά παράγουμε ουσιαστικά πολύ λιγότερο. Καλύτερα μιας ώρας δουλειά πραγματική παρά 40 ώρες σπατάλη περιττή.
Κάντε υπομονή, Έλληνες, φτάνει το ξένο αφεντικό με το μαστίγιο. Θα μας... πάρει στα τέσσερα και θα το ευχαριστηθούμε. Γιατί εμείς τη βρίσκουμε ανέκαθεν με τον δυνάστη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου