Οι συμμαχίες

Μπορεί όσοι καυχιούνται ότι θα αποτινάξουν τον επαχθή ζυγό που φυλακίζει την ψυχή του έθνους να μην γίνονται πειστικοί, καθ'ότι δεν έχουν μελετήσει δεόντως τα πρώτα βήματα της επανάστασης, αλλά και η θυμηδία που προκαλούν όσοι τώρα συμμαχούν βλέποντας τον ''μεγάλο κίνδυνο'' είναι χαρακτηριστική αυτής της περιόδου. Όλον τον χρόνο σε υβρίζω και στέκομαι απέναντί σου για να κερδίσω εγώ τις εντυπώσεις και να εκμεταλλευθώ το πολιτικό κόστος, και τώρα, εν ονόματι της πατριωτικής συνείδησης και για να αποτραπεί το εθνικό δράμα (που σημειωτέον ήδη έχει συντελεσθεί), ενώνομαι μαζί σου, δηλαδή ενώνομαι με τον κακό διαχειριστή της εξουσίας, ενώνομαι με το φαύλο σύστημα, ενώνομαι με τη μαμά-πουτάνα, από το πλάι της οποίας έφυγα τρέχοντας για να γλιτώσω τον ξεπεσμό. Μα καλά, εάν η ένωσή σου τώρα γίνεται εν ονόματι της πατρίδας, το επιχείρημα αυτό δεν ίσχυε πρωτύτερα; δηλαδή κατά φάσεις θυμάσαι την πατρίδα σου; Ενώ ένα τέτοιο ακλόνητο επιχείρημα είναι και θα πρέπει να είναι παντός καιρού. Όλα αυτά καταδεικνύουν το μέγεθος του πολιτικού καιροσκοπισμού και της ιδιοτέλειας, η οποία κονταροχτυπιέται με τις χρονικές μεταβολές, τα άγνωστα και τα αναπάντεχα που φέρνει στο προσκήνιο ο καιρός, εφόσον τελικά ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει το μέλλον του ερήμην του αστάθμητου παράγοντα.

Όχι, αυτό δεν είναι πολιτικό σύστημα, αυτό είναι παιδική χαρά, που όποιος θέλει μπαίνει κι όποιος θέλει ξαναμπαίνει. Ποιον να εμπιστευθείς ύστερα από όλα αυτά; Πού είναι η συνέπεια και το ανάστημα της πολιτικής ευθύνης;
(Με τη λογική αυτή, στις εκλογές μπορούμε να βάζουμε τον φάκελο στην κρύπτη και εκ των υστέρων να τον αποσύρουμε, σκεπτόμενοι διαφορετικά. Είπα ξείπα, βάζω βγάζω, το πρόσωπό μας είναι σχισμένο στα δύο, σαν πουτανίστικο διχτυωτό καλσόν.)