Μνήμη Δημ. Μπέη

Ο Δημήτρης Μπέης που αποχαιρέτισε σήμερα τον μάταιο ετούτο κόσμο πιστώνεται την τιμή ότι υπήρξε ο τελευταίος που υπηρέτησε το δημαρχιακό αξίωμα στην Αθήνα ως πραγματικός δημοτικός άρχων και όχι ως πολιτικό πρόσωπο που έβλεπε το θώκο ως σκαλοπάτι για την περαιτέρω ανέλιξή του. Καίτοι βαθύτατα πολιτικοποιημένος ο ίδιος, καίτοι ορισμένες μετέπειτα επιλογές του δε θα έλεγα ότι ήταν ιδιαίτερα τιμητικές για τον ίδιο, η θητεία του στο Δήμο Αθηναίων (και παλαιότερα σε εκείνον του Ζωγράφου) μνημονεύεται από όλους όσους τον θυμούνται ως κάτι πραγματικά ξεχωριστό σε σχέση με ό,τι ακολούθησε μετά. Η μοίρα θέλησε να είναι ο Μπέης ο πρώτος δήμαρχος που γνώρισα και θυμάμαι στην πόλη μου – σχεδόν από την εκλογή του ήδη. Τον θυμάμαι να μας επισκέπτεται ευθυτενής και χαμογελαστός στην κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα τα καλοκαίρια του 1980 και του 1981. Θυμάμαι τα προγράμματα λαϊκής άθλησης, θυμάμαι τον «Γύρο της Αθήνας» που εκείνος καθιέρωσε το 1982, θυμάμαι μέχρι και το καρναβάλι που προσπάθησε να αναβιώσει για δύο ή τρεις χρονιές (αξέχαστο εκείνο του 1981, που ελέω σεισμών είχε αναβληθεί και είχε γίνει … «σαρακοστιανό»!). Σε μια Αθήνα ήδη δύσκολη και τραυματισμένη, αλλά πολύ πιο ταπεινή και ανθρώπινη σε σχέση με τη νεόπλουτη αρχόντισσα του 2000 και την παρηκμασμένη γραία του 2012, ο Μπέης ήταν από την αρχή ως το τέλος δήμαρχος πλήρους απασχόλησης και όχι «δελφίνος» μεγαλύτερων εξουσιών – καίτοι η πολιτική του τοποθέτηση ήταν σε όλους γνωστή. Μια ανάμνησή μου από αυτόν τα λέει όλα: φθινόπωρο του 1986, ο Δημήτρης Μπέης έδινε τον αγώνα για την επανεκλογή του – μια μάχη που φαινόταν εξαρχής χαμένη, μέσα στο κλίμα έντονης πολιτικοποίησης της αναμέτρησης. Ο Μπέης έμοιαζε να παλεύει μόνος του, με μόνο άρμα το έργο και την παρουσία του, απέναντι σε έναν πληθωρικό μηχανισμό που προωθούσε την υποψηφιότητα του Μιλτιάδη Έβερτ. Και οι δύο πέρασαν από την Πλατεία Αγίου Δημητρίου στους Αμπελοκήπους. Η εικόνα των συγκεντρώσεων προεξοφλούσε σχεδόν την έκβαση των εκλογών. Ωστόσο η ομιλία Μπέη, γεμάτη ζεστασιά και πάθος, γοήτευσε το συρρικνωμένο ακροατήριο. Είχε πει, τότε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι αντίπαλοί του έλεγαν υποτιμητικά για εκείνον πως είχε περιοριστεί να είναι «δήμαρχος της γειτονιάς»  - και αντέτεινε αμέσως ότι για τον ίδιο η ταμπέλα αυτή ήταν τιμή και όχι ψόγος – για να συνεχίσει απαριθμώντας συγκεκριμένα έργα της οκταετίας του στην περιοχή μας. Έργα μικρά, χωρίς πολλές φανφάρες, ωστόσο σημαντικά για την καθημερινότητα των πολιτών. Η τουλάχιστον άνιση (ενίοτε και αποτυχημένη) θητεία των πολύ πιο προβεβλημένων διαδόχων του δικαίωσε εκ των υστέρων τη στάση και τη φιλοσοφία του. Δεν ξέρω αν το είχε ποτέ δηλώσει ρητά, αλλά στο δικό μου το νου ο Μπέης αντί να γκρινιάζει (όπως θα είχε κάθε δίκιο – πιθανόν να το έκανε κιόλας) για τις όντως περιορισμένες αρμοδιότητες του Δήμου Αθηναίων, προτιμούσε να δίνει τον καλύτερό του εαυτό μέσα σε αυτό το στενόχωρο πλαίσιο. Κι αυτή ήταν ίσως η σημαντικότερη – και εξαιρετικά επίκαιρη στις μέρες μας – παρακαταθήκη του.

Χ.Α.