(φωτογραφία της 28.7.2012: Ρόη Κωνσταντινίδου)
Μια φωνή τρεμάμενη, σερνάμενη, που δεν λέει να κοπάσει εδώ και περίπου 40 μέρες, υψώνεται αναιμική, σκίζει τα σύννεφα σαν χρυσός ήλιος και λέει ψιθυριστά:
"Είμαι περήφανος για σένα, θείε, που δόξασες την Ελλάδα στην άξενη Αμερική.
Μάνα μην κλαις, εσύ ακουμπούσες το παρελθόν σου σε αυτούς που έχασες, κι εμείς δεν λυγίζουμε ακόμη όσο ακουμπάμε πάνω σου. Όλοι έχουν το δεκανίκι τους σε αυτή τη ζωή, το αντιστήριγμά τους, κι αν το χάσουν κάποια μέρα, πλησιάζουν γρηγορότερα και στον δικό τους χαμό".
ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΜΑΣ.
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΟΣΟ ΕΚΕΙΝΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΟΥΝ.
Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ, ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου