όσο νυχτώνει... μεγαλώνει

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΙΟΥΡΟΠΟΥΤΣ (πηγή: www.kavlorapanos.gr )

<<Το τελευταίο διάστημα οι πιέσεις των Ευρωπέων ήταν αφόρητες. Εγώ προσωπικά κυνηγιόμουνα μέσα και έξω από τα fora με φόρα από μια πούτσα ίσαμε δω. Αλήθεια, πού τη βρήκανε οι Ευρωπέοι τέτοια ψωλή; Μόνο στην Επίδαυρο όταν παρακολουθώ Αριστοφάνη έχω δει τέτοιο πράγμα. Το αποκορύφωμα ήταν όπως καταλαβαίνετε το τελευταίο Γιουροπούτσ. Δεν θα επιτραπεί σε κανέναν εταίρο να τραυματίσει το ελληνικό γόητρο. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε μια παράδοση γύρω από αυτά. Πλέον χρειάζεται καλύτερη οργάνωση και διαχείριση, να μην πω και άμυνα. Δεν γίνεται να μιλάμε για οικονομική επιτυχία, όταν όλα κερδήθηκαν με τέτοιο σκληρό αντίτιμο, τώρα ευτυχώς όλα έληξαν, σκούπισαν τα υγρά στη μοκέτα, πέσανε και κάτι ψιλές, κωλοσκάμπιλα και υπογραφές, και γυρίσαμε όλοι πίσω φυλάσσοντας τον κώλο μας. Από τέτοιες εμπειρίες βλέπουμε τα λάθη μας και αντλούμε μόνο χρήσιμα συμπεράσματα. Θα υψώσουμε το δικό μας λάβαρο στην επόμενη διάσκεψη και θα δουν οι Ευρωπέοι τι έχουν να φάνε προσεχώς. Όταν εμείς κύριοι γαμιόμαστε στις παλαίστρες σε σας ακόμη δεν είχε φυτρώσει μόριο. Πρέπει να πιστέψουν όλοι οι Έλληνες ότι οι Ευρωπέοι δεν είναι αγάμητοι. Όσο για την κρίση, νομίζω ότι αρκετά κάθισε μέσα μας, ώρα είναι τώρα να βγει, να έλθει η πολυπόθητη έξοδός της. Παντού όπου κι αν σταθώ όλοι με εκλιπαρούν: ΄΄Αχ, έλα, έλα επιτέλους, βγάλε μας την κρίση΄΄. Τι να πω λοιπόν κι εγώ σε αυτά τα δύσμοιρα υποκείμενα; Τι να τους πω που η κρίση μπήκε με φόρα και μάγκωσε και δεν βγαίνει με τίποτα; Είμαστε σε μια στενωπό και λυπάμαι που το λέω, αν δεν γυρίσουμε ανάποδα την οικονομία, αυτή η κρίση δεν πρόκειται να βγει ούτε σε 10 χρόνια. Τώρα το μέλημά μας είναι τα ελληνικά νοικοκυριά, που δυστυχώς έχουν καταντήσει κοτέτσια. Όποιος βγαίνει από κει μέσα έχει μια φάτσα που σου λέει ξεκάθαρα ότι την έχει φάει
χοντρά. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Οι τέως κόκορες γίνανε κότες. Πού είναι ρε η ελληνική περηφάνια, πού είναι ο αγέρωχος ελληνικός τσολιάς; Σηκώστε ρε κεφάλι προτού σας το κόψουν κι αυτό σύρριζα. Εγώ σας το ξαναλέω: με κυνηγούσανε οι Βέλγοι με μια ψωλάρα ίσαμε δω, ε, γι' αυτό κι εγώ όταν γυρνάω στο Ελλάντα, όπως αντιλαμβάνεσθε, θέλω να πάρω το σπέρμα μου πίσω. Τα ελληνικά νοικοκυριά πρέπει να επιδοθούν πάραυτα σε υγιείς συνουσίες, το είπαν και οι επιστήμονες, το σεξ μακραίνει τη ζωή το χρέος την κονταίνει. Οι Ευρωπέοι πρέπει να το ομολογήσω, αυτή τη φορά μού βάλαν τα γυαλιά. Αλλά πού'στε, φλωρόπουλα, για καμ του δώθε, για κοπιάστε στην Αθήνα του Περικλή να δείτε τι σημαίνει καβλί μελανόμορφο. Λοιπόν, αυτά είναι τα βασικά που πρέπει να ξέρετε. Για τα υπόλοιπα, ας δουλέψει λίγο και η φαντασία σας. Eδώ δεν είμαστε κωλοσούρτης!>>

Τραβάτε την κι ας κλαίει

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

To μέτρο της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων εδώ και τώρα προκαλεί "σκηνές" απείρου κάλλους ακόμη και στη Λατινική Αμερική. Στη φωτογραφία πρωτοπαλίκαρο του Βραζιλιάνου Υπουργού Εσωτερικών απομακρύνει βίαια διοικητική γραμματέα που προσπαθούσε με λιγότερα ρούχα να κρατήσει τη θέση της. Είναι κρίμα για τέτοιες υπαλλήλους να μετράει πιο πολύ το πώς προσελήφθησαν από τις καθημερινές ζωντανές υπηρεσίες τους. Το μόνο θετικό είναι ότι με τέτοια προσόντα μια τέτοιας κοπής υπάλληλος δεν φοβάται το κενό της ανεργίας. Αντίθετα, ο μπόντυγκαρντ του Υπουργού με τη σάπια κραβάτα, αυτό το καμουφλαρισμένο γουρούνι, δεν έχει μέλλον. Ο χρόνος θα το δείξει, θα δείτε.

I know youll Miss me

(φωτογρ. από το www.tovima.gr )

Τελευταία συνέντευξή του που είδα στην ΤιΒι εκείνη με την ομορφούλα την Κατρίτση. Την εντυπωσίασε ο τρόπος του σκέπτεσθαί του και γενικά του ζην του.

Τελικά το σύνθημα που χιλιακούμε τόσα χρόνια στους δρόμους είναι σωστό κι ας το υποτιμούμε συχνάκις ως πληκτικό:

όντως ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει, και με Πέτρουλα και Λαμπράκη μάς οδηγεί.

Πού μας οδηγεί; Ο καθένας ας το απαντήσει στην κόλλα του. Εγώ νομίζω ότι μας οδηγεί στον ερμητικά κλειστό μέσα μας κόσμο των αξιών μας. Γιατί ο καθένας που πεθαίνει μόνος του πεθαίνει με τις ιδέες του και λογαριασμό στον εαυτό του δίνει μόνο.

Eίμαστε οι ιδέες μας και καρφάκι δεν μας καίγεται αν θα μας ακολουθήσει άλλος στην μοναχική πορεία μας.

Υ.Γ.: Κάπου εδώ και σήμερα ανασταίνεται το ''Αμφιθέατρο με Θέα''. Χαμένη Ανδρομιδά... πολλά γέλια λοιπόν τότε... όπως γράφονται ακόμη πάνω στο ξεθωριασμένο χαρτί.

Γεια σου, Μαριάννα Ζερβοπούλου. Το Κλαμπ της Κουλτούρας σε χαιρετά.

Διαθεσιμότητα (αναδημοσίευση από τη μηνιαία επιθεώρηση "Μαύρη Γάτα")

Το επάγγελμα του μέλλοντος είναι η ανεργία
ν' ακούς ξανά Δημόσιο και να'χεις αλλεργία
η ζωή που πετά στο κενό στο διάστημα
χάθηκε η θέση σου και κόντυνες σ' ανάστημα
ανάθεμα τα κόμματα τα σάπια τα παπλώματα
φαντάσματα κυκλοφορούν οι πρασινοφρουροί
οι Ρέιντζερς, ο Μεϊμάρ τα ΜΟΠ και το Κατάρ
κατάρα μου αντάρα μου δεκάρα μου παπάρα μου
εγώ Ρωμιός γεννήθηκα και πένης θα πεθάνω
αγάπη μου θεσούλα μου πέταξες και σε χάνω
"Διαθέτουμε υπαλλήλους και αδέσποτους Γραικύλους
              ξέμπαρκους κοπρίτες σκύλους"
                    που τραβάν Σκαραμαγκά
                  να σκαρώσουν μια μαγκιά
τους εμάζεψε ο Μπόγιας να τους πει ωραία λόγια
''σεις δεν φταίτε υπαλληλάκια κάντε αλλήλους σας φιλάκια
φταίει το κακό το ριζικό σας και γαμώ τον αρχηγό σας
που σας φύτεψε στ' αμπέλι κι ούτε τώρα που τον μέλει
                             σας καλάρεσε το μέλι
μα οι Γερμανοί ξανάρχονται κι ο Φούχτελ με τη χούφτα του
                                   βαράει μια καλή
                            πιο καλή μοναξιά κι ελευθερία
                            μια αλλαξιά και βουρ στα θηρία
                το κλίμα είναι εύκρατο κι η γραφειοκρατία
             σάρωσε βάρκες και κουπιά δεν θα τη εύρεις πότε; πια''
          μη μιλάς δεν είναι απαραίτητα μη μιλάς θα πάρεις τρία τέταρτα
       τέταρτο χρόνο στη δουλειά κι έφαγα μια κατραπακιά
             με τον Κατράκη αγκαλιά φεύγαμε για την Αραπιά
            έτσι ονειρευόμουνα μ' έκλανες και ρευόμουνα
      τώρα άντε διαθέσε με - κι εσύ πάρε και χέσε με
           τον τράχηλο ο Έλληνας ποτέ δεν ξεκουράζει
          και πάντα στο PCάκι του (καλή ώρα) αράζει
μην παίζεις το PCάκι σου κι ούτε και το πετσάκι σου
οι φίλοι είναι στα δύσκολα στα δίβουλα στα δύστυχα
''πάρε με (με) προσλαμβάνεις και σβήνω
πάρε με - κι έναν πούτσο σού δίνω''
εργασία και χαρά ανεργία και ουρά
τυχεράκια επίδομα σόδομα και γόμορα
πάρε γόμα σβήσε τα τα χρονάκια στο "σφαγείο"
κι όποιος κάτω στην Κορώνη είχε κάποτε ένα θείο
ένα θείο απ' το Σικάγο κάτω στον Περαία μα τον άγιο
ο άγιος κι ο διάβολος στην ίδια κούπα πίνουν
            μα απ' την ψωλή τους χύνουν
τώρα τα δικαστήρια θα'ναι αποδυτήρια
πιο καλή μοναξιά με μια μόνο αλλαξιά
ξανθές γλυκές γαλανομάτες
πώς δεν τους ρίψατε τομάτες;
ποιο είν' το χέρι του τρελού που γράφει τέτοιους νόμους
πάμε σαν άλλοτε στο μπλοκ με εργάτες κι οικοδόμους
30 χρόνια φούρναρης με ψήνουνε στον φούρνο
αντίς να πουν ευχαριστώ με χύνουνε στο μούτρο
ο Μπούτρος Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι
               αυτός τα φταίει όλα
              πουτάνα Κόκα-Κόλα
κι αυτός ο Μπούτος ο ψηλός με το μεγάλο μπούτι
               να κάνει μπαλαμούτι
               με την Ορνέλα Μούτι
 να κάνει μούτες τσαχπινιές επάνω στο σανίδι
          να τρώει κανά γαμοσταυρίδι
στο σταυρό που σου κάνω ήμην ο καλός γραφιάς
που πατούσα αναστενάρης στις βελόνες στα καρφιά
κι ένας νόμος βρε τον πούστη με τυλίγει σε μια κόλλα
     έχω μια μεγάλη τύχη μόνο που'ναι χοντροκώλα
Νικόλα Νικόλα γάμησέ τα όλα
μεγάλε οικονόμου της τάξης και του νόμου
ο νόμος είναι βία
αγχωμένη μαλακία
κάπου μπάζει κάπου βγάζει
και με βγάζει στο σφυρί
με κουλούρι και τυρί
περασμένα μεγαλεία με ρωσία και γαλλία
τώρα άντε διάθεσέ με - χέσε με κι αλεύρωσέ με
να σε βάλω στο τηγάνι μπας κι ο κώλος σου θα γιάνει
Γιάννη μου το κοντύλι σου θα γίνει το φυτίλι σου
κι αύριο στο Πολυτεχνείο θα'τρωγες το δείλι σου
δειλοί και άβουλοι αντάμα ξεροσφύρι δίχως ντάμα
ταμ ταμ γουστάρει τον Αράπη τον Λάσμε ταμ ταμ ταμ
γουστάρει το χασάπη τον Τόμσεν τον σκύλο ταμ ταμ ταμ
με πάσα επισημότητα η διαθεσιμότητα
προβλήθηκε στον Τύπο και έκλασε ένα ρύπο
απολελέ και τρελελέ και τώρα μούγκα ούτε ολέ
αλλά η τύχη με βολέ πού ξέρεις θα γυρίσει
σκύλος θα σε μυρίσει
θέση μου μην καταργηθείς
φρόντισε τώρα να ηγηθείς
της επαναφοράς μας
της δόλιας συμφοράς μας
είναι μαύρο και συμφέρει
αχ αλί το παρελθόν μας
στα χεράκια των εχθρών μας
μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κι ήταν η βράκα σου μικρή
άντε τώρα διάθεσέ με - χέσε με και αγάπησέ με
είσαι μικρή και τριανταφυλλένια
δεν έχεις γένεια ούτε χτένια
έρχεται ο Αιδεσιμότατος
      ο Διαθεσιμότατος
με πάσα επισημότητα
μα και με ματαιότητα
θα βγάλει έναν δεκάρικο
μικρό μου είσαι ζηλιάρικο
τα μάτια μου στα μάτια σου κι η νύχτα πάνωθέ μου
αχ να μην τέλειωνε ποτέ η θέση ετούτη Θε μου
αχ να μην ''τέλειωνε'' ποτέ η Μπέσυ ετούτη Θε ε ε μου

Πάρτε με καλέ κύριος που είμαι διαθέσιμη
αιντι μιρί φιγιαπεδο κι αιντι παε χέσι μι
παϊδάκια Ο ΒΛΑΧΟΣ
και ψαράκια Ο ΒΡΑΧΟΣ
βλάχο βλάχο τον γαμπρό μου
τον χαϊδεύω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε Μάνα θα σε ιδώ ο ο
πότε Μάνα θα σε ιδώ...

(γαμώ τη μάνα τους, που λέει ο λόγος)


          
                  
                

Όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται

(φωτογραφία από το www.tanea.gr )

Αυτός ο πλούτος η δύναμή σου το ψεύτικο το αλήτικο μαλλί σου

στεγνή η όψη γέρικα χρόνια στροφή του χρόνου στα κουπόνια

χρέη στο χρόνο και βρώμικα παιδιά θυσία μας στον Κρόνο

νεκρά ηχεία και μια κιθάρα πεταμένη παλιά ευτυχία τώρα χιλιομαδημένη

ξεκρεμάστε τον Λόντο τον Ζαΐμη τον Σισίνη

δεν υπάρχει πουθενά μα πουθενά δικαιοσύνη

όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται όταν κουρεύονται

οι ταγοί ποζάρουν για το Χάρο

οι ταγοί ποζάρουν για το Χάρο

με γραβάτες με γραβάτες

με γραβάτες

σαν τον φαντάρο

Βάλτε όλοι ένα χεράκι

...και τώρα που είμαστε μόνο άντρες εδώ μέσα, να σας πω κάτι που μου συνέβη προχθές με την απεργία...χεχεχεχε...όπως είμαστε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον μέσα στο magic bus (Χ666: Ακρόπολη-Μπουμπουλίνας), εκείνη ξανθιά Νύμφη λυγερόκορμη, με πανάδες γύρω από το λαιμό αλλά κι έναν ποπό μμμ... μούρλια, μάλλον Γαλλίς ξεναγός πρέπει να ήταν, μμμ... έναν ποπό αφράτο μαξιλαράκι, που λέτε, ξαφνικά βλέπω μέσα από το σύμπλεγμά μας να υψώνεται ένα χεράκι, να κάπως έτσι, και, οοοοοπ, να βεντουζάρει πάνω στην εμπριμέ φουστίτσα της... ειλικρινώς, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω... καθώς εσώψυχα ηδονιζόμουνα, αυτή η αόρατος χειρ ήταν μια προέκταση του εαυτού μου... η Γαλλίς γυρνώντας με κοιτάζει έκπληκτη και με μιαν έκφραση αποδοκιμασίας έβγαλε μια φωνούλα ψιλή σαν γουργουρητό σπιτίσιας γάτας... όσο για το χέρι, Θεός ξέρει πώς ελίχθηκε αθόρυβα και μαζεύτηκε σαν καλώδιο ηλεκτρικής σκούπας...

λοιπόν, συνάδελφοι, για να έλθουμε στα ψέματά μας, καιρός είναι να βάλουμε όλοι ένα χεράκι για τη σωτηρία μας...

Απελευθέρωση

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

H πρώτη και πιο ουσιαστική απελευθέρωση των ταξί είναι... τα καμπριολέ.

Υ.Γ.: Κατά τα λοιπά, η διπλή-πειραγμένη ταρίφα όσο κι αν τη μεμφόμαστε, παίζει ρόλο οικονομικά αγαθοεργό: αυξάνει αθόρυβα τη ρευστότητα.

Στο στιγμιότυπο ταξιτζής της Χρυσής Αυγής κι Οροφής χαιρετάει μιχαλολιακικά, χωρίς να χρωστάει βέβαια της Μιχαλούς.  

Και ένα κουΐζ: ποιος μαύρος μπασκετμπολίστας τουρκικής ομάδος και τέως του ΠΑΟ

είχε διατελέσει ταξιτζής;

(!ΟΤΑΣ Ο: ΖΪΥΟΚ ΟΤΣ ΗΣΗΤΝΑΠΑ Η)

Τα φτωχαδάκια

(φωτογραφία από το www.tovima.gr)

Όταν είσαι ή γίνεσαι μπατίρης ή όταν μυξοκλαίς για την κατάντια σου ή όταν λες ότι δεν μπορείς άλλο να ζήσεις υπό αυτές τις συνθήκες και προσεύχεσαι στον Θεό Δία να σε προστατεύσει, μοιάζεις να αναπαράγεις και να εύχεσαι να διατηρήσεις το ατομιστικό μοντέλο της ζωής σου που σε έφερε ίσως έως εδώ, απλώς τώρα τα επιμέρους άτομα (πρόσωπο δεν έχουν λένε πια στην κοινωνία), οι κατσούφηδες διαμαρτυρόμενοι, μοιάζουν να έχουν γίνει ένα σώμα και μια ψυχή (που κατ' ουσίαν δεν είναι, γιατί ο καθένας πάλι τον δικό του κώλο θέλει να καλύψει).

Λύση μαγική για τα φτωχαδάκια τα τσολιαδάκια τα ελληνάκια τα υπαλληλάκια κ.λπ. δεν υπάρχει άλλη παρά να μάθουν να προσφέρουν και στον διπλανό τους και να συμβιώνουν και να μοιράζονται τις δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Αλλά πού διάθεση για μιζέρια και μοιρασιά... τα μπατιράκια είχαν μάθει να περνάν καλά, για την πάρτη τους, με τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητα, τις μεγαλειώδεις εξόδους τους, τα φώτα της ευτυχίας, τα ταξίδια της ματαιοδοξίας... κ.λπ. και αδιαφορούσαν για τους τέως και νυν μπατίρηδες άλλων κοινωνικών χώρων και κλάδων... ή, αλλιώς, άλλοι βρίσκονταν σε ανταγωνισμό με τα άλλα νυν μπατιράκια του κλάδου τους για το ποιος θα κερδίσει το βραβείο της προσωπικής μικροαστικής ευδαιμονίας.

Τώρα τα φτωχαδάκια κάνουν μπλοκ και κλαίνε από κοινού στην Κλαυθμώνος αλλά δεν κλαίνε τα πιο πολλά για τους άλλους, για τους εαυτούς τους κυρίως κλαίνε, θέλουν όμως να φαίνονται ''αλληλέγγυοι'' (πούτσες μπλε σαν τις στολές τους). Μπατιράκια της ΕΛΑΣ και της ΕΛΛΑΣ αν δεν μάθετε να ζείτε ως ομάδα, παρά συνεχίζετε με τις οικονομικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές σας (βάσει των αξιωμάτων σας, των γενών σας, των κεφαλαίων σας, των αποκτημάτων σας, των ''προφίλ'' σας, του έχειν σας κ.λπ.), δεν σας σώζει ούτε το πιο γενναίο κούρεμα των βαρόνων της Δύσης.

Ο καπιταλισμός εγκατέστησε τον ανταγωνισμό ιδιωτών και επιχειρήσεων και τον ατομισμό του ανθρώπινου υποκειμένου κι όλοι οι νυν μπατίρηδες κρέμασαν τα όνειρά τους στο σχοινί. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι δεν τους πήγαινε αυτό το σύστημα αξιών και το γυρνάνε σε ελεημοσύνες, εθελοντισμούς, χριστιανικά ήθη κι έθιμα, συσσίτια, δωρεές, φιλευσπλαχνίες, αλληλεγγύες, από κοινού κραυγές και δάκρυα.

Οι παρτάκηδες μού γίνανε τώρα του κοινού αγώνα και της προσφοράς.

Όταν κρεμούσαν τα όνειρά τους στο σχοινί είχαν τυφλωθεί από τα πάθη τους και κανέναν άλλον δεν σκέπτονταν παρά μόνο τη δική τους τέρψη και ανάταση. Πίστευαν δε ότι όλα στο μέλλον θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο, είχαν φτιάξει σχέδιο αδιάλειπτης εξέλιξης. Αλλά η ιστορία γράφεται με καμπές και καμπύλες... Τώρα τα μπατιράκια φτιάχνουνε ενωτικές αντί των αλλοτινών διαχωριστικών γραμμών τους. Κάτι μου λέει όμως ότι μέσα τους δεν έχουν τίποτα να τους δέσει ζωτικά, ισχυρά, αληθινά, με τους άλλους.

Μονάδες ήταν και αυτό θα παραμείνουν. Μονάδες λίγο πιο πάνω από το μηδέν. Μονάδες σαν έκπτωτες μονέδες.

(Λίγο αυστηρή η κριτική σήμερα, αλλά το σωστό να λέγεται...)

Νέα Ελλάδα

(φωτογραφία από το www.tanea.gr)

Για τη νέα Ελλάδα που χτίζεται εν μέσω κρίσης, κάθε νέο φορομπηχτικό νομοσχέδιο είναι ένας νέος γάμος-αναγκαίο καλό. Στον πρώτο γάμο η Ελλάς έπρεπε να αποβάλει το μογγολάκι που... ερχόταν, στον δεύτερο υποχρεώθηκε να κοιμάται... τσίτσιδη για να ανάβει το πάθος του συζύγου, ενώ στον τρίτο αναγκάστηκε να φορέσει ζουρλομανδύα για να συγκρατήσει τα τρελά ένστικτά της και να λογικευτεί. Στο στιγμιότυπο γνωστός Έλλην ηθοποιός χορεύει την Ελλάδα της κρίσης έναν κύκλιο χορό όλο έκσταση. Το νυφικό είναι μέιντι ιν Γιούροπ, τα χαρούμενα στεφάνια που περικλείουν το κάτω ήμισυ της παραμορφωμένης Ελλάδας τής βάζουν τα όρια στη δράση της... ενώ δεν αποκλείεται το καπέλωμά της με τόσα άνθη (του κακού) που εξέχουν από την... κεφαλή της.

Να ζήσετε και με καλούς απογόνους! Αν και εδώ που τα λέμε τέτοιες ενώσεις είναι αυτό που λέμε διαβολοσπορά.

Λογοτριχία

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Τσιπ: Μην το ξαναπείς αυτό περί ανετοιμότητας...

Λαφ: Μεταξύ μας τώρα, εσύ πιστεύεις ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε;

Τσιπ: Δεν τα λένε αυτά...

Λαφ: Δηλαδή να λέμε προς τα έξω ψέματα;

Τσιπ: Πού το είδες το ψέμα;

Λαφ: Κοροϊδεύουμε ή δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο λέγοντας ότι μπορούμε;

Τσιπ: Δεν τον κοροϊδεύουμε... γιατί απλούστατα δεν κρίνεις εσύ ότι δεν μπορείς... ο κόσμος το κρίνει. Μ' αυτά που πας και λες, θα πέσουμε στα γκάλοπ.

Λαφ: Προτιμώ να πέσω στα γκάλοπ αλλά να ανέβω στην υπόληψη του κόσμου.

Τσιπ: Και πώς θα το ξέρεις ότι ανέβηκες;

Λαφ: Απ' τα γκάλοπ φυσικά...

Τσιπ: ...όπου θα'χεις πέσει... Τελικά, ναι, δεν είσαι έτοιμος για εξουσία...

Λαφ: Και γιατί παρακαλώ;

Τσιπ: Θέλεις κούρεμα και ξύρισμα...

Λαφ: Το κούρεμα δεν είναι πολιτικώς ορθή πράξη.

Τσιπ: Ε, τότε, άι ξυρίσου.

Λαφ: Φοβάμαι ότι τότε είναι που θα κοροϊδέψω τον κόσμο.

Τσιπ: Γιατί;

Λαφ: Θα'χει αλλάξει η μουτσούνα.

Τσιπ: Το θέμα δεν είναι η μουτσούνα, αλλά η τσουτσούνα...

Λαφ: Τι; Την κουρεύουμε κι αυτή;

Τσιπ: Εξαρτάται από πού παίζεις...

Λαφ: Δηλαδή;

Τσιπ: Στην Επιτροπή Διαφάνειας βγαίνουμε όλες ξυρισμένες!

Νέα γυναίκα μόνη βόσκει

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Θα μπορούσε να είναι μια μαθητριούλα με καναρινί ποδιά που περιμένει να αρχίσει το μάθημα ξανά μένοντας μέσα στην αίθουσα εν ώρα διαλείμματος. Θα μπορούσε να είναι ο μοναχικός θεατής μιας ταινίας εν ώρα πρώτης προβολής, πρώτη απογευματινή. Θα μπορούσε να είναι μια βουλευτίνα που προσπαθεί να συγκρατήσει κάτι ουσιώδες από τον χείμαρρο της κοινοβουλευτικής λογόρροιας.

Τελικά στα μάτια μου είναι απλώς μια γυναίκα που είπε να ασχοληθεί με τα κοινά πετώντας την ποδιά της νοικοκυράς, το λοφίο της ιστορικού, την κασετίνα της μαθήτριας... και στέκει μόνη σε μιαν αίθουσα που σε διώχνει, και πρώτα από όλα με τα περιστρεφόμενα μικρόφωνά της που σε αποβάλλουν πάραυτα (ίσως και προστατευτικά).

Και στέκει μόνη διαπιστώνοντας πως για να γυρίσει ο ήλιος σε αυτή τη χώρα θέλει δουλειά πολλή, ενώ πράγματι όσοι (την) αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί.

Και για να πάει και ο νους μας στο σινεμά, οι ταξιδιώτες αυτής της χώρας ναι, δεν θα ορρωδούσαν ακόμη και να πετούσαν τη μαμά τους απ' το τρένο, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να συνταξιδεύουν με τους υπόλοιπους της Α class.