(φωτογραφία από το www.tovima.gr )
Θα μπορούσε να είναι μια μαθητριούλα με καναρινί ποδιά που περιμένει να αρχίσει το μάθημα ξανά μένοντας μέσα στην αίθουσα εν ώρα διαλείμματος. Θα μπορούσε να είναι ο μοναχικός θεατής μιας ταινίας εν ώρα πρώτης προβολής, πρώτη απογευματινή. Θα μπορούσε να είναι μια βουλευτίνα που προσπαθεί να συγκρατήσει κάτι ουσιώδες από τον χείμαρρο της κοινοβουλευτικής λογόρροιας.
Τελικά στα μάτια μου είναι απλώς μια γυναίκα που είπε να ασχοληθεί με τα κοινά πετώντας την ποδιά της νοικοκυράς, το λοφίο της ιστορικού, την κασετίνα της μαθήτριας... και στέκει μόνη σε μιαν αίθουσα που σε διώχνει, και πρώτα από όλα με τα περιστρεφόμενα μικρόφωνά της που σε αποβάλλουν πάραυτα (ίσως και προστατευτικά).
Και στέκει μόνη διαπιστώνοντας πως για να γυρίσει ο ήλιος σε αυτή τη χώρα θέλει δουλειά πολλή, ενώ πράγματι όσοι (την) αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί.
Και για να πάει και ο νους μας στο σινεμά, οι ταξιδιώτες αυτής της χώρας ναι, δεν θα ορρωδούσαν ακόμη και να πετούσαν τη μαμά τους απ' το τρένο, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να συνταξιδεύουν με τους υπόλοιπους της Α class.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου