Τα φτωχαδάκια

(φωτογραφία από το www.tovima.gr)

Όταν είσαι ή γίνεσαι μπατίρης ή όταν μυξοκλαίς για την κατάντια σου ή όταν λες ότι δεν μπορείς άλλο να ζήσεις υπό αυτές τις συνθήκες και προσεύχεσαι στον Θεό Δία να σε προστατεύσει, μοιάζεις να αναπαράγεις και να εύχεσαι να διατηρήσεις το ατομιστικό μοντέλο της ζωής σου που σε έφερε ίσως έως εδώ, απλώς τώρα τα επιμέρους άτομα (πρόσωπο δεν έχουν λένε πια στην κοινωνία), οι κατσούφηδες διαμαρτυρόμενοι, μοιάζουν να έχουν γίνει ένα σώμα και μια ψυχή (που κατ' ουσίαν δεν είναι, γιατί ο καθένας πάλι τον δικό του κώλο θέλει να καλύψει).

Λύση μαγική για τα φτωχαδάκια τα τσολιαδάκια τα ελληνάκια τα υπαλληλάκια κ.λπ. δεν υπάρχει άλλη παρά να μάθουν να προσφέρουν και στον διπλανό τους και να συμβιώνουν και να μοιράζονται τις δύσκολες καταστάσεις των άλλων. Αλλά πού διάθεση για μιζέρια και μοιρασιά... τα μπατιράκια είχαν μάθει να περνάν καλά, για την πάρτη τους, με τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητα, τις μεγαλειώδεις εξόδους τους, τα φώτα της ευτυχίας, τα ταξίδια της ματαιοδοξίας... κ.λπ. και αδιαφορούσαν για τους τέως και νυν μπατίρηδες άλλων κοινωνικών χώρων και κλάδων... ή, αλλιώς, άλλοι βρίσκονταν σε ανταγωνισμό με τα άλλα νυν μπατιράκια του κλάδου τους για το ποιος θα κερδίσει το βραβείο της προσωπικής μικροαστικής ευδαιμονίας.

Τώρα τα φτωχαδάκια κάνουν μπλοκ και κλαίνε από κοινού στην Κλαυθμώνος αλλά δεν κλαίνε τα πιο πολλά για τους άλλους, για τους εαυτούς τους κυρίως κλαίνε, θέλουν όμως να φαίνονται ''αλληλέγγυοι'' (πούτσες μπλε σαν τις στολές τους). Μπατιράκια της ΕΛΑΣ και της ΕΛΛΑΣ αν δεν μάθετε να ζείτε ως ομάδα, παρά συνεχίζετε με τις οικονομικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές σας (βάσει των αξιωμάτων σας, των γενών σας, των κεφαλαίων σας, των αποκτημάτων σας, των ''προφίλ'' σας, του έχειν σας κ.λπ.), δεν σας σώζει ούτε το πιο γενναίο κούρεμα των βαρόνων της Δύσης.

Ο καπιταλισμός εγκατέστησε τον ανταγωνισμό ιδιωτών και επιχειρήσεων και τον ατομισμό του ανθρώπινου υποκειμένου κι όλοι οι νυν μπατίρηδες κρέμασαν τα όνειρά τους στο σχοινί. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι δεν τους πήγαινε αυτό το σύστημα αξιών και το γυρνάνε σε ελεημοσύνες, εθελοντισμούς, χριστιανικά ήθη κι έθιμα, συσσίτια, δωρεές, φιλευσπλαχνίες, αλληλεγγύες, από κοινού κραυγές και δάκρυα.

Οι παρτάκηδες μού γίνανε τώρα του κοινού αγώνα και της προσφοράς.

Όταν κρεμούσαν τα όνειρά τους στο σχοινί είχαν τυφλωθεί από τα πάθη τους και κανέναν άλλον δεν σκέπτονταν παρά μόνο τη δική τους τέρψη και ανάταση. Πίστευαν δε ότι όλα στο μέλλον θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο, είχαν φτιάξει σχέδιο αδιάλειπτης εξέλιξης. Αλλά η ιστορία γράφεται με καμπές και καμπύλες... Τώρα τα μπατιράκια φτιάχνουνε ενωτικές αντί των αλλοτινών διαχωριστικών γραμμών τους. Κάτι μου λέει όμως ότι μέσα τους δεν έχουν τίποτα να τους δέσει ζωτικά, ισχυρά, αληθινά, με τους άλλους.

Μονάδες ήταν και αυτό θα παραμείνουν. Μονάδες λίγο πιο πάνω από το μηδέν. Μονάδες σαν έκπτωτες μονέδες.

(Λίγο αυστηρή η κριτική σήμερα, αλλά το σωστό να λέγεται...)