Στην Αιτωλοακαρνανία

31.5.2010

Τεκμήριο ευτυχίας είναι το μάτι να χάνεται στον ανοιχτό ορίζοντα, να στέκεσαι ψηλά σαν μικρός θεός και να εποπτεύεις την κίνηση του κόσμου. Η θάλασσα ή η λιμνοθάλασσα να είναι κοιμισμένη, και με τις νησίδες της να φτιάχνεται ένας πίνακας κυβιστικός. Τα σπίτια τα κοντά και οι παλιές επιγραφές να έχουν μείνει κάπου στο παρελθόν. Ο ήλιος να τρώγει την πέτρα, ένας αλατόλοφος να φωτίζει ξαφνικά το βλέμμα, τα καλάμια να υψώνονται σαν τα μυστήρια της μοίρας. Να βαδίζεις με τις σκέψεις σου δίπλα στο νερό, και μια ροπή να θέλει να σε ρίξει μέσα. Το ποτάμι να ρέει αδιάφορο για τα γύρω τεκταινόμενα. Όλα τα δέντρα να έχουν ξυπνήσει σαν για να πάνε στη συναυλία. Τα πουλιά να σχολιάζουν κρυμμένα, κι όλο κάτι αθέατο να κροταλίζει μέσα στα σπαρτά και στους θάμνους. Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός μέσα στον Χρόνο. Οι παλιές φάμπρικες έχουν χάσει τη φωνή τους. Μέσα στα στάχυα και στα αγκάθια τα πλαστικά της σύγχρονης παραγωγής και ένα τρυπημένο βρακί. Τελικά όλα αυτά είναι απλώς μια εισαγωγή στη μουσική της ημέρας. Ο προορισμός μας είναι το κοίλο των φθαρμένων θεάτρων, εκεί που μείναν τα κόκκαλα σπασμένα και διάσπαρτα. Καθόμαστε μέσα στη μεγάλη αγκαλιά και από πάνω γριές βελανιδιές γίνονται δροσερές βεντάλιες. Στο βάθος κάποιο πράσινο χαλί. Ή ένα συννεφιασμένο φεγγάρι. Ή μια ανάμνηση. Ξεδοντιασμένα και τα τείχη. Οι στιγμές είναι για κάθε υποκείμενο μια εγκάρσια πολύχρωμη τομή πάνω στη μονοτονία και στη χλωμάδα της συνήθειας. Οι μηχανές αστράφτουν. Απαθανατίζοντας τη στιγμή, κρατάς τη βεβαιότητα της ευτυχούς αλλαγής. Η ελληνική ύπαιθρος ποτέ δεν σε πρόδωσε. Εκεί μένει και σε περιμένει. Και σου χαρίζει από τα δώρα της. Αλλά είμαστε βιαστικοί όπως πάντα και όταν φτάνουμε, έχουμε ήδη ετοιμάσει την επιστροφή μας. Κι έτσι επιστρέφοντας πέφτει ένας βράχος πάνω μας όλο πίκρα και μας κρύβει τη θέα, βάζοντας ερωτηματικό κι εμπόδιο στο σχέδιο μιας νέας απόδρασης. Λέμε απόδρασης, γιατί το ξέρουμε πια καλά, φυλακισμένοι είμαστε μια για πάντα.

Πέτρος Χριστοφιλίδης