To πλέγμα των σχέσεων

Το πόσο ευμετάβλητες, κάλπικες, φρούδες, χαλαρές είναι οι σχέσεις μας κάτω από την σκέπη του σύγχρονου κόσμου εσείς μάλλον το έχετε αντιληφθεί καλύτερα από μένα. Αυτό το διαπιστώνετε καλύτερα όταν συμμετέχετε σε μια γιορτή ή σε μιαν ιδιωτική συγκέντρωση, όπου (φευ) ξαναβλέπετε ξεχασμένους και ξεχασμένες μορφές (το πώς ξεχάστηκαν είναι βέβαια αυτό το θέμα που ''καίει'', αυτό που μαγκώνει τα χείλη και κάνει μια φάτσα σοβαρή, αμήχανη, συνοφρυωμένη - ''ξεχνιόμαστε'' συνήθως από αδυναμία χρόνου, φτηνές συναισθηματικές επιλογές, καταφορά της μοίρας και ανυπέρβλητο εγωισμό [και άλλες χίλιες αιτίες που συνδέονται με το ανθρώπινο ζωώδες] και επιστρέφουμε, όταν επιστρέφουμε, σαν βρεγμένες γάτες για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, εάν δεν πέσουμε σε ύφος περίσκεπτης σιωπής, που τα λέει όλα).
Εκεί λοιπόν, σε αυτές τις γιορτές, είναι που σαν ξένοι πια μοιάζουν εκείνοι με τους οποίους άλλοτε είχαν θερμανθεί ορισμένες στιγμές βίου - πρόσωπα ξεφτισμένα, άτονα, αδιάφορα, προβλέψιμα, σαν να μην έχουν τίποτε αλλάξει στο είναι τους, σαν να έχουν μείνει χρόνια πίσω ίδια και απαράλλακτα - κι ας έχουν μπει αργά ή γρήγορα στο παραδοσιακό αυλάκι, στη ρουτίνα της οικογενειακής συμβίωσης, ή ζουν με το άγχος της ασυντρόφευτης ανεξαρτησίας.
Βιαστικό σκίτσο 1 λεπτού - και μετά το τίποτα: δουλεύω σε..., είμαι με..., μένω όπου... Πρόσωπα-βιαστικά δελτία ειδήσεων. Τίποτα δεν είστε για τους άλλους, λένε οι πίνακες στους τοίχους, αν δεν υφίσταται ένα ας πούμε κοινό, καθοδηγητικό "συμφέρον", καμιά συνουσία ή καμιά εξυπηρέτηση.
Και μετά τι άλλο να πεις με όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους;  Όταν τόσο αμφισβητείται η συνέχεια και το κυριότερο, η πίστη στον άλλον. Βέβαια γνωρίζω και ορισμένα κορτσούδια που πάνε κατευθείαν στο ψητό. Εάν εμφανιστεί ο άγνωστος Χ, ''αέρα'' να τον τυλίξουμε με το σάλι της τεχνητής γοητείας μας: ψεύτικες βλεφαρίδες, ξανθά μαλλιά και κολλητό τζιν ή φούστα πάνω από το γόνατο (οι υπόλοιπες και υπόλοιποι είναι γνωστοί, δεδομένοι και επομένως μπαγιάτικοι). Το πιο κωμικό είναι πάντως αυτές οι λεγόμενες σχέσεις-ποδήλατο, όπου όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ρόδες, καθένας από όσους συμμετέχουν ναι μεν δίνει λόγο απευθείας στον οικοδεσπότη, με τον οποίον κάτι τον συνδέει στο παρόν και στο παρελθόν, δηλαδή στον πυρήνα, στο κέντρο, αλλά λίγα πλέον του λένε οι άλλοι, διπλανοί και αντικριστοί άξονες. Αλλά υπάρχουν και οι ευτυχέστερες περιπτώσεις: όπου κάπως, κάπου και κάποτε ανταμώνουν και ορισμένοι από τους παράλληλους άξονες της ρόδας, κι έτσι το πλέγμα είναι πιο ισχυρό. Διότι όχι μόνο μεταξύ τους τα κλαδιά, αλλά και το καθένα προς τον κορμό.
Φθινοπωρινός υετός. Οι σταγόνες πέφτουν παραλλήλως στο κέντρο της ρόδας. Ορισμένες προλαβαίνουν και κάπως χαζοχαμογελούν μεταξύ τους πριν από την πτώση.
Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ενστάσεις για όλα τα παραπάνω και κανείς μην το παίζει "άριστος" ως ειδικός επί των διαφυλικών σχέσεων ή ηθικολόγος ολκής. Αλλά ας μην το ξεκινήσουμε το θέμα αυτό πάλι. Το έχουμε εξαντλήσει σε εκατοντάδες προηγούμενες ανιαρές γιορτές. Βαριόμαστε ανυπόφορα.
Ονειρεύομαι μια γιορτή όπου όλοι να είναι σεληνιασμένοι, διονυσιακοί, σε έκσταση, έξω από την πλήξη της εικόνας τους. Να είναι βόμβα η γιορτή, έκρηξη, σειρήνα, καταιγίδα, κι όχι πένθιμη σύναξη και συγκέντρωση νεκροκεφαλών.
Δυστυχώς, σπάνια τα βρίσκεις πλέον αυτά. Κι όμως αυτά έπρεπε να είναι τα συστατικά στοιχεία της γιορτής. Να σκάνε οι σαμπάνιες σε όλα τα πρόσωπα, κι όχι μόνο σε ένα μπουκάλι.
Βέβαια, από το τίποτα καλή και η τυρόπιτα.