Κι ιπειδί σ'ούλι την κρίσι πάι στου παζάρ

27-12-2012.

Σχολιάζω απόψε (βλ. ΣΧ.) με ολίγο χιούμορ μια καταχωρισμένη συνέντευξη γνωστής εκδότριας στο book bar. Με τους εκδότες αν τους γνωρίζει καλά μπορεί να γελάει κανείς με την καρδιά του. Αφού οι ίδιοι προκάλεσαν την κρίση τώρα έρχονται και ζητιανεύουν αναγνώστες. Διήγημα μπορείς; όχι, όχι, δοκίμιο μπορείς; όχι, όχι, κ.λπ. Η εκδίκηση του πουλημένου αναγνώστη.

Τι ωραία που'ταν παλιά, το χιλιαεννιακόσια,

   και δεν το λέω γι' αστεία, υπήρχε κι η Εστία...

                       Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΟΟΚ ΒAR.

ΤΙΤΛΟΣ: "Υπήρξε μια ομαδική ψευδαίσθηση εκσυγχρονισμού στο χώρο του βιβλίου"

Η εξωπραγματική αύξηση του αριθμού των εκδοτών (ΣΧ.: παιδιά, γίναμε πολλές εδώ μέσα…),

ο τεράστιος αριθμός εκδιδόμενων βιβλίων (ΣΧ.: τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω…) και η απουσία κρατικών υποδομών επισημαίνονται από την εκδότρια της Εστίας κυρία Εύα Καραϊτίδη ώς οι κυριότερες και θα λέγαμε “συστημικές” αιτίες της εκδοτικής κρίσης.

Σύμφωνα με την κυρία Καραϊτίδη, οι εκδόσεις της Εστίας, ένας από τους πιο αξιοσέβαστους και μακροβιότερους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα (ΣΧ.: σεβασμό στον παππού), αφού η ιστορία του ξεκινά από το 1885, αντιμετωπίζουν στους καιρούς της κρίσης μείωση του ετήσιου τζίρου στο 20% .

Η εκδότρια της Εστίας μιλά για την παράδοξη πλαστή ευφορία που προηγήθηκε της εκδοτικής κρίσης, κάτι που θα λέγαμε ότι έχει συμβεί σε όλους τους τομείς της οικονομίας και επισημαίνει εύστοχα εκείνη την ομαδική ψευδαίσθηση εκσυγχρονισμού στο χώρο του βιβλίου, που λίγο πολύ θυμόμαστε όλοι…

Μιλά επίσης για τη σημερινή ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των εκδοτών (ΣΧ.: παιδιά, γίναμε πολλές εδώ μέσα… κι ας μη μαλλιοτραβιόμαστε), αλλά και για πολλά “αδιαφανή παιχνίδια” που παίζονται κάτω από το τραπέζι (ΣΧ.: πάνω από το τραπέζι τα γραφτά / κάτω απ’ το τραπέζι τα καυτά...).

Οι απαντήσεις της κυρίας Εύας Καραϊτίδη στις ερωτήσεις του Book Bar έχουν ως εξής:

Ποιά χρονιά θα εντοπίζατε ως αφετηρία της κρίσης στο χώρο των εκδόσεων;

To 2006 ή το 2007 θυμάμαι ότι εμφανίστηκαν οι πρώτες δυσλειτουργίες στην αγορά του βιβλίου. Ήταν παράξενο, μετά από την ευφορική κατάσταση που είχε προηγηθεί, και που ήταν μέρος μιας ομαδικής ψευδαίσθησης εκσυγχρονισμού στον χώρο του βιβλίου (ΣΧ.: βιβλία με μεταξένιες φούντες και ράχες από σατέν).

Ασφαλώς δεν απαξιώνω τις μεγάλες προσπάθειες, ούτε τη βελτίωση στους τρόπους παραγωγής και διάθεσης του βιβλίου: είναι ευτύχημα ότι η εκδοτική παραγωγή στην Ελλάδα και αρκετά βιβλιοπωλεία είναι υψηλού επιπέδου (ΣΧ.: έχουν και πορνό βιβλία / σε βεσέ πολυτελεία[ς]).

Όμως η εξωπραγματική αύξηση του αριθμού των εκδοτών (ΣΧ.: παιδιά, γίναμε πολλές εδώ μέσα…) αναλογικά με το αναγνωστικό κοινό (ΣΧ.: οι εκδότες έχουν σπέρμα και οι αναγνώστες τέρμα), ο τεράστιος αριθμός των εκδιδόμενων τίτλων (ΣΧ.: αυτό το ''εκδιδόμενων'' σε πάει στην εκδοτική τούμπα – αλλά και τρούμπα άμα λάχει) και, κυρίως, η απουσία κρατικών υποδομών και οι δικές μας μονίμως ανώριμες και εγωκεντρικές νοοτροπίες (ΣΧ.: οπς, ιδού και ολίγη αυτοκριτική, εύγε) μάς οδήγησαν σε αποτελέσματα πολύ λιγότερο φανταχτερά από τις προσδοκίες.

Ποιες θεωρείτε πως είναι οι κυριότερες αιτίες της εκδοτικής ύφεσης;

Θα έλεγα ότι τα δομικά αίτια της κρίσης υπήρξαν η αύξηση του αριθμού των εκδοτικών οίκων σε συνδυασμό με το μεγάλο αριθμό εκδιδόμενων βιβλίων (ΣΧ.: το ξανάπες πάνω κάτω). Ως προς τη σημερινή κρίση, αιτίες είναι η οικονομική δυσπραγία του κοινού με αποτέλεσμα τη μείωση των πωλήσεων, η αδυναμία των βιβλιοπωλείων να καταβάλουν τα οφειλόμενα στους εκδότες, τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν με τις εταιρείες διανομής και το κλείσιμο πολλών βιβλιοπωλείων.

Θα μπορούσατε να προσδιορίσετε σε ποια ποσοστά επί τοις % έχουν μειωθεί τα έσοδά σας από την εποχή που ξεκίνησε η κρίση;

Τα τρία τελευταία χρόνια ο τζίρος μας μειώνεται 20 % ετησίως.

Θεωρείτε ότι στη σημερινή συγκυρία ο ανταγωνισμός των εκδοτικών οίκων έχει γίνει πιο σκληρός;

Πιο σκληρός με την καλή έννοια, δηλαδή προσέχουμε περισσότερο όλοι μας τι εκδίδουμε. Αλλά και με την κακή, καθώς πολλά παιχνίδια αδιαφανή παίζονται κάτω από το τραπέζι. (ΣΧ.: μήπως τελικά κρίση είναι οι ίδιοι οι εκδότες;)

Έχετε παρατηρήσει κάποια αλλαγή στις αναγνωστικές προτιμήσεις του κοινού ως προς τη θεματολογία των βιβλίων; Αν ναι, προς ποια κατεύθυνση;

Σε βιβλία που ασχολούνται με τη θεματική της κρίσης, με οικονομικά ή πολιτικά θέματα. (ΣΧ.: έχει κρίση και γι’αυτό εκδίδω κρίση αλλά, κλαψ, η κρίση μεγαλώνει… τυχαίο; δεν νομίζω)

Η μεγαλύτερη προσφορά σε πολιτικά βιβλία βρίσκει ανταπόκριση ή το κοινό προτιμά βιβλία μυθοπλασίας ή χιουμοριστικά για να “αποδράσει” από τη δυσάρεστη πραγματικότητα;

Και τα δυο ισχύουν. Μόνο που τα βιβλία μυθοπλασίας δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο κοφίνι. Κάποιοι επιλέγουν την απόδραση με αγχολυτικού τύπου μυθιστορήματα (ΣΧ.: μα τέτοια ανόητα τούβλα ως τούβλα αντί να σε ξεαγχώνουν σε αγχώνουν περισσότερο καθώς μετράς τις σελίδες και τα τούβλα δεν τελειώνουν) και κάποιοι άλλοι με μυθιστορήματα εμβάθυνσης και αυτεπίγνωσης (ΣΧ.: πιάνουνε πάτο της ψυχής). Προσωπικά εμπιστεύομαι τη μυθοπλασία της δεύτερης κατηγορίας (ΣΧ.: μόνο που μπορεί να είναι... δεύτερης κατηγορίας).

Σε ποια κατεύθυνση κινούνται οι ενέργειές σας για την αντιμετώπιση της κρίσης; Αυστηρότερες επιλογές στους τίτλους και περιορισμός της βιβλιοπαραγωγής; Μείωση προσωπικού;

Σε όλες αυτές τις κατευθύνσεις, επίσης σε περικοπές κάθε είδους (ΣΧ.: θα μπορούσε όλους εκείνους που απολύονται να τους αναγκάσει να γίνουν τακτικοί αναγνώστες, διαφημιστές του οίκου και εικονικοί θαμώνες του βιβλιοπωλείου, κάτι σαν τους παρισταμένους γύρω από τον παπατζή του ΡΕΞ δηλαδή). Η βιβλιοπαραγωγή μας δεν ήταν ποτέ τεράστια για λόγους αρχής (ΣΧ.: το 1885 υπήρχαν πραγματικώς πολύ λίγα βιβλία), οπότε και η μείωσή της είναι μικρή.

Έχετε ξεκινήσει νέας μορφής πρωτοβουλίες για την προώθηση των βιβλίων και την προσέγγιση του κοινού; Ποιες είναι αυτές; Μείωση των τιμών; Bazaar βιβλίων με χαμηλές τιμές; Δωροθεσίες μέσω ΜΜΕ και διαδικτύου; Εκδηλώσεις- παρουσιάσεις;

Όλα όσα αναφέρετε ισχύουν. (ΣΧ.: οι πονηρές αλεπούδες απ’ τα παζάρια πιάνονται)

Το e-book προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση στην εποχή της κρίσης για την Ελλάδα;

Ασφαλώς. Προς το παρόν είναι στα σπάργανα, όλα όμως δείχνουν ότι θα εκτοξευθεί. (ΣΧ.: το’ χουν βάλει όμως κι αυτό οι αναγνώστες στην [ε]μπούκα του κανονιού)


      Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΟΟΚ ΒAR,
              το οποίο ευχαριστούμε για το κέρασμα.

Ένα άρθρο του Ν.Γ. Ξυδάκη από την "Κ"

26-12-2012. Σε συνέχεια χθεσινής εορταστικής κουβέντας με φίλους (Χ.Α., Ε.Λ., Ι. Σ., Γ. Β.) στα Ιλίσια, περί πολιτικής κ.λπ. σας καταθέτω το κείμενο που ακολουθεί. Τα σχόλια δικά μου.


Οι προσδοκίες των νεόπτωχων


Tου Ν. Γ. Ξυδάκη

Η προσεκτική ανάγνωση των δημογραφικών χαρακτηριστικών των εκλογέων του περασμένου καλοκαιριού και των ευρημάτων πρόσφατων δημοσκοπικών ερευνών δείχνει την ελληνική κοινωνία να μετατοπίζεται μαζικά (Σχόλιο: πού πια η σταθερή ιδεολογία του παρελθόντος...) κατά την πολιτική της έκφραση, έστω και στο σχετικά περιορισμένο πλαίσιο που συνθέτουν οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί. Οι μετακινήσεις δεν έχουν να κάνουν τόσο με τις πολιτικές προτιμήσεις όσο με τις ραγδαίες ανακατατάξεις στην οικονομική και κοινωνική πυραμίδα (Σχόλιο: η ύλη πάνω από το σύστημα των ιδεών). Η ύφεση και η ανεργία δεν είναι απλώς οικονομετρικοί δείκτες, αλλά φαινόμενα που κατ’ εξοχήν και απευθείας επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων (Σχόλιο: πού να βρω ένα κόμμα-εργοδότη;). Τα πολυπληθή στην Ελλάδα μικροαστικά στρώματα ήταν τα πρώτα που ένιωσαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της βαθιάς, παρατεταμένης ύφεσης: καταστράφηκαν οικονομικά, κατρακύλησαν ταξικά, υποβαθμίστηκαν οι προσδοκίες τους. Οι νεόπτωχοι, άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι, μαζί με την εργασία και το εισόδημά τους, σε δυόμισι χρόνια έχασαν κάθε δυνατότητα παρέμβασης στο παρόν και κάθε δυνατότητα σχεδιασμού του εγγύς μέλλοντος. Αυτοί ακριβώς οι πληγέντες και οι αισθανόμενοι προδομένοι, οι συνθέτοντες τον παραγωγικό κορμό της χώρας, μετακινούνται τώρα μαζικά στο πολιτικό φάσμα. Πού πάνε; (Σχόλιο: αλλάζει / κάθε που στενάζει...)



Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ άφησε τα μικροαστικά στρώματα και τις παραγωγικές ηλικιακές ομάδες όχι μόνο χωρίς πολιτική στέγη, αλλά και κοινωνικά υποβαθμισμένα και ψυχικά εξαγριωμένα. Η συντριπτική πλειονότης κινείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ (Σχόλιο και [για το τζάκι]: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται): μισθωτοί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες, νέοι, άνεργοι, και όλες οι παραγωγικές ηλικίες (Σχόλιο: Τσίπρα, σου' ρχόμαστε...). Μόνο οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, οι πιο συντηρητικές ομάδες πληθυσμού, δεν μετακινούνται πλειοψηφικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς τη Νέα Δημοκρατία.



Με τις παραγωγικές και κατά τεκμήριο πιο δυναμικές ομάδες να κινούνται πολιτικά εκτός των κομμάτων του κυβερνητικού τόξου, γεννάται εύλογα το ερώτημα: Ποιο εναλλακτικό κυβερνητικό σχήμα μπορεί να εκφράσει τους μετακινούμενους και να εκπληρώσει τις προσδοκίες τους για απόκρουση της φτώχειας και στοιχειώδη αξιοπρέπεια; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ; (Σχόλιο: Τον άνεργο μπορείς; όχι, όχι, τον έμπορο μπορείς; όχι, όχι... κ.λπ.)



Το παράδοξο είναι ότι πολλοί από όσους ψήφισαν ή κλίνουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον θεωρούν έτοιμο να κυβερνήσει, δηλαδή να εκπληρώσει τις προσδοκίες τους (Σχόλιο: παρακαλώ, την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων εδώ). Αυτό σημαίνει δύο τινά: Πρώτον, ο περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι έχει συντελεστεί ήδη μια ανεπανόρθωτη καταστροφή, ότι δεν υπάρχει επιστροφή στα παλιά· άρα απαιτούνται νέα εργαλεία και ριζικά νέο πολιτικό σχέδιο. Δεύτερον, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αντιπολιτεύεται κυρίως, και λιγότερο να προβάλλει ως επόμενη κυβέρνηση και ως ηγεμονική δύναμη στο πολιτικό πεδίο. Ο πυκνός χρόνος τον αιφνιδίασε. Ενώ ήταν τολμηρή και ορθή η διεθνοποιημένη προσέγγιση της κρίσης (Σχόλιο: επισκέψεις με κουραμπιέδες στη Βραζιλία και στην Αργεντινή), οι κινήσεις του στο εσωτερικό στηρίζονται σε εννοιολογήσεις του παλαιού θνήσκοντος κόσμου: παραδοσιακές συμμαχίες με πρόσωπα που δεν εκπροσωπούν κανέναν, τακτικές μανούβρες διεμβόλισης, υψηλή ρητορεία, σε συνδυασμό με αμφίθυμη διγλωσσία και πολυφωνικό βόμβο σε κομβικά ζητήματα υψηλής πολιτικής (Σχόλιο: τσίπρα - τσίμπλα - τσίρλα, όπως και να το πεις ο βασιλιάς είναι τσίτσιδος).



Με τις διαδικασίες βάσης και αιμοδότησης από τη βάση να απαιτούν άλλο χρόνο από τον διατιθέμενο, αναπόφευκτα το βάρος για παραγωγή πολιτικής σύνθεσης πέφτει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την ηγεσία ενός πρώην μικρού κόμματος πολύχρωμης διαμαρτυρίας. Αρα, το ερώτημα τίθεται κι έτσι: Μπορούν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα; (Σχόλιο: πολύ κοντός για να αναλάβει).

Σχόλιο: Πασοκνουδούλα τους μάθαμε, ΚΚΕ κάπου στον Εμφύλιο, Σύριζα ανίκανος, Ανταρσύα κίνημα μεταφοιτητικό, Καρατζαφέρης εκτός, Καμμένος σε διάσταση, Μάνος δεν ψευδο-πείθει, Χρυσή Αυγή τραμπουκισμός, επομένως οι επόμενες εκλογές λογικά μάς πάνε σε Λευκό ή Άκυρο.

Το ιδανικό κουαρτέτο

ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ:

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ,

ΤΑΣΟΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ,

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ,

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ 

(σημ.: αν λάβουμε τα μικρά ονόματα Τάσος - Αχιλλέας - Γιάννης - Κώστας και προσθέσουμε το επίρρημα "ομού": σχηματίζεται η λέξη ΤΑΓΚΟ)

Η πιο "υψηλή" εμπειρία μου του απερχόμενου έτους (2012) υπήρξε το γεύμα που μου παρέθεσε στην οικία του ο Τάσος Γουδέλης, παρουσία και των υπολοίπων 3 του ιδανικού κουαρτέτου. Για όσους ασχολούνται με τα λογοτεχνικά και γενικώς πολιτιστικά πράγματα, πρέπει να λεχθεί ότι οι προεικονιζόμενοι συναποτελούν μία άκρως ελκυστική ομήγυρη, ικανή να καταθέσει λόγο τεκμηριωμένο σε όλα τα πεδία του επιστητού. Το 2012 κλείνει χαρμόσυνα με ως πιο νωπή ευχάριστη στιγμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Ευσταθιάδη "Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαρ" (εκδόσεις Μελάνι, Πέμπτη 20.12.2012, στο μπαρ "Σαίξπηρ'' της πλατείας Καρύτση). Το ιδανικό κουαρτέτο ήτο ευτυχώς εκεί.

Στα επόμενα, κειμενικά (της φετινής και περσινής χρονιάς) δείγματα της εκτίμησής μου προς το ιδανικό κουαρτέτο και ειδικά προς τον Γιάννη Ευσταθιάδη:

Α) Μετά την παρουσίαση των "Προσωπολατριών" και των "Ανθρώπων από λέξεις" του Γ. Ευσταθιάδη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

10.2.2012

Το Τ Α Γ Κ Ο των τεχνών


ή Τάσος Αχιλλέας Γιάννης Κώστας Ομού



Εν μηνί Γαμηλιώνι κάθε τέχνη σαν παγόνι διαστέλλει τα φτερά της και σκορπάει τη χαρά της
Πρωτοπόρα η μουσική ποντοπόρα η ποίηση, με μια πένα ταπεινή γράφει δίχως οίηση
Ακλουθεί το σινεμά με καρέ κερματισμένο να τραβά το μύθο πέρα δίχως τέρμα ορισμένο
Η πεζογραφία λόχος πεζοπόρων λέξεων που υπακούν σε ράβδο πάθους, έρωτος και έξεων
Ξένες χώρες και πουλιά με το δέος του αγνώστου θέλουν να μεταφραστούν με τον κώδικα του νόστου
Παιανίζει η μουσική και ζητεί έναν ούριο άνεμο όσο η ποίηση σκυφτή γράφει σε λιμάνι απάνεμο
Μια τριήρης περιμένει των Μουσών τις θείες χάρες κι όλοι οι συνταξιδιώτες είν' ακούρδιστες κιθάρες
Μ' ένα ακορντεόν εικόνων κινηματογραφικών αστέρων το όνειρο πετά άλλου βίου στις νεφέλες των αιθέρων
Η ζωή τους ήρωές της τους δανείζει με άγια πίστη στον τεχνίτη-λεξιπλάστη, στων ιστοριών τον μύστη
Πού μας πάει αυτή η γραφή; φτάνει στις Ηράκλειες Στήλες; για Ατλαντικό τραβάει κι αψηφά Χάρυβδες Σκύλλες
Ο μεταφραστής λαμβάνει οιωνούς και σήματα και καταλαγιάζει ως μάγος των βυθών τα κύματα
Στο γιατάκι ο ποιητής στην ωραία μοναξιά του δοκιμάζει σ' ένα θέμα την ποικίλη αλλαξιά του
Παρά τον ξέφρενο αγέρα ο μουσικός κάνει βεγγέρα κι οι θεατές του λαγγεμένοι με άρια αλλοπαρμένη
Πλαταγίζει το πανί του σκηνοθέτη κυματίζει το φιλμάκι στον εκθέτη
ένα ασπρόμαυρο φιλί κι ακινητούμε τούτη η νύχτα δίνεται να ονειρευτούμε
Λέξεις, ήχοι και εικόνες, ψάρια, σκότη και γοργόνες
ένα κάλλος που σαλεύει μια ψυχή που το γυρεύει
τ' άγνωστο αν γενεί οικείο που η μετάφραση το λιώνει
μπαίνει μέσα στην καρδιά μας και υπέροχα παλιώνει
ω, εσείς, ωραιολόγοι, που της τέχνης το ρολόγι
τρέχετε ασθμαίνετε χαρωπά σημαίνετε
κάθε νέο κτήμα σας ο επόμενος σταθμός
σαν σκορπά τα μάγια η τέχνη σβήνει κάθε αριθμός
πού μας ταξιδεύετε; ποιες χορδές χαϊδεύετε;
Τάσο, στάσου στο κατάρτι και φανέρωσε τον χάρτη
τα άρρητα τα σχέδιά σου, τη σχεδία στην καρδιά σου
Αχιλλέα οιστρήλατε, ποιαν Ασία κατακτάς
σαν λυγίζουν ξένες γλώσσες που μεθάς σαν ξενυχτάς;
Γιάννη, από ποιον πλανήτη ήλθες έποικος στη γη
που γεννάς μελένιους ήχους και στην παύση, στη σιγή;
Κώστα, σένα ποιο αγώι ποια πανούργα αγωνία
σε ξυπνά μες στη νύχτα και ξεχνάς την αϋπνία;
Σ' έναν κόσμο που ψέλνει με αργκό
που σε δέρνει με γλώσσα τραχιά
σεις χορεύετε τέχνης ταγκό
με μια όλβια αγάπη παχιά.
Ασημίζουν εν σοφία οι κόμες σας
χρυσαφίζουν εν αγνοία οι γνώμες σας
των τεχνών όλων είστε κουμπάροι
κι όλο πλούτη γεμάτο το αμπάρι
στην τριήρη που οδηγείτε
ως τετράς της χαράς ναυαγείτε
στων Μουσών το νησί που ενώνει
κει που ζει των τεχνών το παγόνι. -

ΤΟΥ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟΥ Ο ΠΛΟΥΣ ΜΑΚΡΥΣ
να ενώνει
Μπόρχες, Μπελίνι, Μπάρα και Μαγκρίς.


Β) Μετά την παρουσίαση του "Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαρ" του Γ. Ευσταθιάδη στο μπαρ "Σαίξπηρ"


22-12-2012

Δυο μέρες μετά μετά επαίνου

Από της πόλης το ψυχρό το ανήλεό της ρεύμα
στο κάτω επίπεδο του μπαρ σ' ένα καθάριο Πνεύμα

από της πόλης τις σκιές όπου η ουτιδανότης
στου ''Σαίξπηρ'' το υπόγειο όπου ο Οικοδεσπότης

από της πόλης τη γυμνή αμόρφωτή της όψη
σε ρίμες μεγαλοφυείς στου γέλωτος την κόψη

από της πόλης τα κουτιά τα χάρτινα σκουπίδια
σε κούτες πού'χουν θησαυρό πνευματικά στολίδια

από της πόλης τα υγρά των δρόμων τους λεκέδες
στα ηδύποτα που φέρνουνε του "Σαίξπηρ" οι λακέδες

από της πόλης τη σιωπή τη νεκρική της θέα
στον κύκλο τον πνευματικό σε ρήματα ''βαθέα''

από της πόλης το λυγμό κι υποταγή μοιραία
σε στιχηρά εδέσματα που ακούγονται ωραία

από της πόλης τον παλιό παλμό, πνοή και τραύμα
σε ευφρόσυνα ποιήματα που γράφτηκαν σα θαύμα

από της πόλης το χρησμό που δείχνει προς τον Άδη
στον στιχοπλόκο της χαράς Γιάννη Ευσταθιάδη

από της πόλης τους τριγμούς, την ασταθή πορεία
σε εκλεκτή ομήγυρη κι αγγελική χορεία

και ο ψευδός της πόλεως το ποίημα... εκθειάδει (sic)
κι αναφωνεί περίλαμπρα "Χαίρε Ευσταθιάδη"

από της πόλης τον πολτό την πληκτική της μάζα
σε στίχους πορσελάνινους κι άνθη υψηλά σε βάζα

από το μαύρο της νυχτιάς της πόλης το σκοτάδι
να ακούς τον Κώστα Μαυρουδή με μια φωνή σα χάδι

από της πόλης τα απεχθή τα δύσμορφα χειλέα
σ' έναν ψηλό κονφερανσιέ που λένε Αχιλλέα

από της πόλης το γουδί που όλο μας κοπανίζει
σε όσα ο Γουδέλης "τραγουδεί" από όλα όσα μπανίζει. -

Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΝΟ

ΚΑΙ ΨΙΛΟΛΟΓΗΜΑ ΑΧΝΟ

ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ''ΣΕΜΠΑΣΤ(Ι)Α''

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ BASTA

οι ''μυρωδιές'' του Γιόχαν
πέρα κάνουν την μπόχαν
κι όλη η ατμόσφαιρα του ''μπαρ''
"χάρμα ιδέσθι είνι κουμπάρ'"
με χάχανα σε βλάχικα
μ' ιδρώτα γέλιου βράχηκα
μα έχω και μια απορία
τη λέγω με την ευκαιρία:
αν τέτοια έργα πνευματώδη
βγαίνουνε μέσα από τη... θλίψη
φαντάσου λόγια... τερατώδη
σαν κάθε οδύνη πια εκλείψει.

Ευχές βελούδινες ευχές
για ''νύχτες άσπιλες λευκές''
πολλά πολλά Ευχαριστώ
σε Σας, το Πνεύμα, στο... Χριστό
και κάθε οινοποσία
νέκταρ και αμβροσία
κι όλες μαζί οι γεύσεις
να δίνουνε εμπνεύσεις
να γίνει το "Σεμπάστιαν Μπαρ''
πνεύμα να διώξει την κατάρ'
(των έκνομων, των "Εσκομπάρ")
προς το Κατάρ
- ή έστω προς τα δυτικά
στην μπάρα αλός του Γιβραλτάρ...!


Γ) Μετά την παρουσίαση των "4 εποχών" του Κ. Μαυρουδή στο Ίδρυμα Κατακουζηνών

16-11-2011




Αξιότιμε κύριε Ευσταθιάδη,

τα κείμενά σας κάποια αόρατος χειρ αγαθοποιός, μια μοίρα καλή, μου τα σέρβιρε στο πιάτο μου - και από την πρώτη μπουκιά με αιχμαλώτισαν.

Κι όταν λέγει κανείς εδώ αιχμαλώτισαν, εννοεί:

α) το να πορεύεται πάνω στις γραμμές των κειμένων όλο πάθος και έκσταση,

β) το να εκπλήσσεται ολοένα από τον εξαίσιο τρόπο εκφοράς των σκέψεων, που όσο πιο μεθυστικός γίνεται τόσο περισσότερο υποτάσσει τον αναγνώστη να βαδίσει μέχρι το τέλος, την τελική πνοή,

γ) το να αιφνιδιάζεται από τις υπέροχες - πρωτοφανέρωτες γλωσσικές συνάψεις, που την ίδια στιγμή αναβαθμίζουν τη μορφή και απογειώνουν το περιεχόμενο, δ) το να ξεδιπλώνονται πάνω στο βελούδινο πεδίο της γλωσσικής καταγραφής στοχασμοί, διανοήματα και εξομολογήσεις, συναισθήματα που κατά θαυμαστό τρόπο ταυτίζονται με τα αντίστοιχα του δέκτη, και επομένως όχι μόνο ηδύτατα αναγνωρίζονται αλλά και με το χάδι του βλέμματος χαιρετιούνται, ως ''δικά του, οικεία και συγγενή πρώτου βαθμού'',

ε) το να υποκλίνεται μπροστά στο κείμενο-οικοδόμημα, σε αυτόν τον ναό με τα άγνωστα γι' αυτόν σύμβολα και τις σοφότατες παραπομπές, μπροστά σε καθένα γλωσσικό στολίδι, σε καθένα γλωσσικό περιδέραιο, που προκαλεί αυτόματα την πιεστική ανάγκη να ''πάρεις τους δρόμους της γραφής'', να τρέξεις σαν τρελός οδοιπόρος να βρεις τις πηγές από τις οποίες αναβλύζει αυτό το κάλλος, μουσικό, αισθητικό, πνευματικό,

στ) το να δαγκώνει μπουκιά μπουκιά το ονειρώδες έδεσμα, το να το ''τρώγει'' αργά αργά, ''παπαδιαμαντικά'', μη χάνοντας ούτε μία λέξη, καθώς και η τελευταία ακόμη συμβάλλει στη συγκρότηση αυτού του γλωσσικού θησαυρού,

ζ) το να θυμώνει με όλους τους εξωτερικούς παράγοντες που ζηλεύοντας ίσως τη μοναχική απόλαυση του δέκτη, πάντα βρίσκουν μιαν αφορμή να τον διακόψουν, να τον αποσπάσουν, να τον σύρουν στην πεζότητα της καθημερινής συνθήκης,

η) το να αισθάνεται την ανάγκη να υπογραμμίσει τα διαμάντια του κειμένου, να τα ακούσει μέσα του μία και δεύτερη και τρίτη φορά, να τα απαγγείλει με ενθουσιασμό σε όποιον τρίτον βρεθεί στο περιβάλλον της κειμενικής ηδονής του,

θ) το να πεισμώνει τεχνητά επιχειρώντας έστω μία φορά να εντοπίσει κάποιο ''λάθος'', μια στρεβλή εκτίμηση, μια λανθασμένη ανάγνωση της πραγματικότητας - και λανθασμένη υπό την προϋπόθεση ότι ο ίδιος ως ''ειδικός'' μπορεί να απορρίψει με τεκμήρια την εκφερόμενη αντίληψη (και προς απογοήτευσή του, να μη βρίσκει κανένα αδύναμο σημείο, το κείμενο να είναι ''δεμένο'' τόσο καλά και τόσο φροντισμένα ''οχυρωμένο'' που να μην δίδει σε κανέναν πεισματάρη ή φίλαυτο ή τυχοδιώκτη αναγνώστη μια μικρή έστω λαβή για να αντιτείνει κάτι),

ι) (σε συνέχεια του προηγούμενου) το να παραδέχεται την υψηλότατη ποιότητα του κειμένου, να μην πω τελειότητα, σε βαθμό τέτοιον που να σιωπά μπρος σε κάτι που τον ξεπερνά κατά πολύ, σε κάτι που του επιβάλλεται με την αλκή του, σε κάτι που τον χαυνώνει ευτυχισμένα,

κ) το να αισθάνεται από τα πρώτα του βήματα πάνω στο κείμενο ότι εδώ ''ομιλεί μια αυθεντία'', και μάλιστα με τρόπο κάθε άλλο παρά εγωπαθή, ότι εδώ υποχρεώνεται να σιωπήσει και να υποδεχτεί σαν θεία μετάληψη αυτά τα ευλογημένα λόγια με τα οποία ένας δημιουργός δεν περηφανεύεται για τίποτε, αλλά αντίθετα εκφράζει με τον πλέον ειλικρινή και πηγαίο τρόπο τη δική του ευτυχία μέσα από την αναστροφή του με συγκεκριμένα πνευματικά, οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα,

λ) το να υψώνει μέσα του τον σοφό, νοήμονα και γλωσσοπλάστη δημιουργό στη θέση ενός άγνωστου επίγειου θεού, που τον βαπτίζει στην κολυμβήθρα μιας νέας πίστης, που ως χθες ή του ήταν άγνωστη ή για άγνωστους λόγους είχε εξοβελιστεί από το πεδίο των ενδιαφερόντων του, μ) το να σκύβει πάνω από τις λέξεις και να τις φιλά, και να τις φυλάττει λες και κάποιος άνεμος δριμύς και φθονερός θα ήταν ποτέ σε θέση να χαλάσει τη διάταξή τους και να τις σκορπίσει, αποσυνθέτοντας έτσι το μελωδικό σώμα τους κ.λπ.

Η αποκορύφωση της ευτυχίας έρχεται, όπως θα ήταν φυσικό, στην τελευταία γραμμή του κειμένου. Εκεί ο δημιουργός με τη ''φόρα'' όλης του της γλωσσικής προσπάθειας έχει τη θεϊκή τύχη να εμπνέεται από κόσμους διανοητικούς ανώτατου επιπέδου, να ''ζωγραφίζει'' πάνω στο λευκό χαρτί μια παράσταση που συναιρεί, ως ο κορυφαίος πρέσβης, όλο το προϋπάρξαν κάλλος. Εκεί λοιπόν η μεγάλη υπέρβασ,η, η λαμπρή αφαίρεση, ο ταιριαστός αφορισμός, το καλύτερο ''φινάλε'', το πιο μεθυστικό φιλί του κειμένου, εκεί το όνειρο των ονείρων, εκεί ο έρωτας των ερώτων.

Κείμενα-μικροί Παρθενώνες, κείμενα-εξαίρετες ενορχηστρώσεις, κείμενα στυλιστικής επίδειξης, κείμενα γλωσσικής δεξιοτεχνίας, κείμενα ισχυρότατης πνευματικής κατάρτισης, κείμενα βαθιάς γνώσης, κείμενα διαφήμιση σαφήνειας, καθαρότητας, ήθους και γλωσσικού γούστου.

Εάν δεν ήταν κείμενα, θα ήταν αρχιτεκτονήματα που θα ζουν για πάντα, θα ήταν μελωδίες αθάνατες, θα ήταν ειδυλλιακοί τόποι της ελληνικής επικράτειας που μόνο με την όψη τους ''ανασταίνεσαι'', θα ήταν φάρμακα κατά της πεζότητας, της πλήξης, της αισθητικής υποβάθμισης και της ηθικής δυσωδίας της εποχής μας.

Μόνο ένας αριστοκράτης πνεύματος και ψυχής θα μπορούσε να σκαρώσει τέτοια κείμενα, θα μπορούσε τις εκλεκτές εμπειρίες και τα κάθε λογής βιώματά του να τα μετασχηματίζει σε περιεκτικότατα παρά το μικρό μέγεθός τους ''ταξίδια'' στον παράδεισο των ιδεών.

Την ώρα που διαβάζεις αυτά τα κείμενα, στέλνεις χίλια ''bravissimo'' στον δημιουργό τους, παρακαλείς τον Θεό όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο εκλεκτός δημιουργός να περιβάλλεται από την προστασία της καλής τύχης και της πνευματικής αειφορίας, ''δεν βλέπεις'' τίποτε άλλο γύρω σου, παρά τις εικόνες που ανάβει με κάθε λέξη-φλόγα, φλόγα φωτός πνευματικού.

Τέτοια κείμενα, που μόνο η λέξη κειμενολαγνεία θα τα εκπροσωπούσε κατάλληλα για να βοηθήσει τους άλλους να αντιληφθούν την ευτυχισμένη αιχμαλωσία του αναγνώστη, όταν φτάνει κανείς στην άκρη τους, δεν πρέπει να οδηγούνται σε ένα άσημο ράφι βιβλιοθήκης, αλλά μάλλον παρά τω πλευρώ του δέκτη, στο προσκεφάλι του, κάτω από το μαξιλάρι του, σταθερά μέσα στην εσωτερική τζέπη του σακακιού του, δίπλα στην ταυτότητα και στο διαβατήριο και αυτά ως πνευματική ταυτότητα και ''μουσικό κουτί'', για να ταξινομούνται οι πιστοί τους σε μιαν άλλη, εντελώς δική τους συνομοταξία φιλόμουσων.

Αυτά τα κείμενα δεν τα αγοράζεις - τα ερωτεύεσαι και ζητείς να σε συντροφεύουν διά βίου (τόσο πλατύς είναι ο κόσμος τους).

Μεταξύ δημιουργού και δέκτη η μόνη συναλλαγή είναι εκείνη που διαμείβεται μεταξύ ενός δασκάλου της ευτυχίας και ενός πρόθυμου μύστη.

Αξιότιμε κύριε Ευσταθιάδη,

σας ευχαριστώ από καρδιάς. Μου ανοίγετε δρόμους αναγνωστικής μέθεξης μακρείς, που εύχεται κανείς να είναι... ατέλειωτοι.

Κι αν εντός του εγγύς μέλλοντος έχω την τύχη να φτάσω στην άκρη τους, εσάς θα καλέσω για να χαράξετε τη νέα πορεία.

Πέτρος Χριστοφιλίδης

Υ.Γ.: Όταν προετοιμασμένοι όπως δει, συναντηθούμε, θα σας ζητήσω να μου φέρετε την αποψινή ηχογράφηση. Ύψωσε τους παρισταμένους από τον 5ο όροφο στον 7ο ουρανό.

To κάτω κεφάλι

(φωτογραφία από το www.tanea.gr )

Είμαι πλέον πολύ καχύποπτος όταν εκλέγεται σε θώκο όμορφη γυναίκα. Κάτι μου λέει ότι το σύστημα ήθελε να επιβραβεύσει πιο πολύ τη δοτή εκ της φύσεώς της καλλονή της (ας πούμε, καλλονή της) και της είπε ευγενικά ''πέρασε''. Κάτι μου λέει ότι είναι τόσο άσχημος ο κόσμος που μας περιβάλλει ώστε να επιτρέπουμε σε όμορφες και όμορφους ανεξαρτήτως ευφυϊας να πιάνουν θέση. Αλλά πώς εξηγείται αυτό υποσυνείδητα; Μπας και το σύστημα δεν έχει ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του επιθυμίες και θεωρεί ότι γειτνιάζοντας με το κάλλος, ε, πού θα πάει, μπορεί και να συμβεί... Με τον νόμο των πιθανοτήτων, ναι, μπορεί και να του κάτσει. Από την άλλη, έχετε δει πώς κολακεύονται οι άνδρες όταν κυκλοφορούν με όμορφη γυναίκα κι ας μην την πηδάνε, μόνο να τους βλέπουνε οι άλλοι και να σκάνε. Θέλουν τη γλάστρα τους κι ας μην την ποτίζουνε οι ίδιοι. Κάτι σαν μαρκάρισμα αισθήσεων, κι ας μένει ο φούρνος σβηστός. Τελικά το κάτω κεφάλι κάνει μεγάλο κουμάντο στα της πολιτικής. Είναι όμως πάντα οι όμορφες ανόητες; Δεν μπορεί να το πει κανείς αυτό. Ενδεχομένως να κατέχουν τον ιδεώδη συνδυασμό: και ευφυϊα και καλλονή, λέμε τώρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η όμορφη γυναίκα πρέπει να διατηρήσει περίπου ακέραια την καλή εικόνα της, που σημαίνει ότι θα αφιερώσει κάποιον χρόνο και χρήμα της αποστολής της στο φτιάξιμο της καλής αυτής εικόνας. Είναι νέα, γλυκούλα, και όλο κοιτιέται στον καθρέπτη για να δει αν το μαλλί είναι στρωμένο όπως θα ήθελε. Συναισθηματικά επιδρά με το κάλλος της. Λέμε τώρα, διότι υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θα την πηδήξουν ποτέ και θέλουν να την ταπεινώσουν παραδειγματικά, να τη δούνε κουρέλι, να κλαίει και να οδύρεται. Τελικά αν ρωτήσετε τους δεξιούς ψηφοφόρους ''γιατί ψηφίσατε Όλγα;'' ίσως τους φέρετε σε αμηχανία. Άραγε θα παραδεχτούν ότι η κρυφή τους φαντασίωση τούς οδήγησε στην επιλογή της; Κάποιοι θα το κρύψουν από ντροπή και θα πουν ''μα είναι κόρη Κεφαλογιάννη''. Αλλά το κάτω κεφάλι του Γιάννη άλλα σκέφτεται και δεν τα ξεφουρνίζει.

Τέλος πάντων, μακρά εισαγωγή για να πούμε κάτι γνωστό: ο φόρος στο σουβλάκι, είπε η Όλγα, θα πάει στο 13% (τι καλά!).

Θα τρως σουβλάκι φθηνότερο, θα λιγδώνεσαι σα βλάκας και μένοντας με αυτό το γνωστό ανικανοποίητο του καταναλωτή, θα φαντάζεσαι ότι θα ρεύεσαι μέσα στα χείλη της Όλγας (τα πάνω). Τι ωραία φαντασίωση για άνδρες της Δεξιάς, της λαϊκής μπανανίας.

Πάντως, η Όλγα δεν θα γίνει ποτέ ξανθιά.

Κι έτσι μιλώντας στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο δεν θα τραβήξει κανέναν Άρθουρ Μίλερ ή κανέναν πορνόγερο εκδότη τύπου Χέφνερ για να την κάνει εξώφυλλο σε προκλητικές πόζες.

Αν και εδώ που τα λέμε, πώς πουλάς, ρε κύριε, ελληνικό τουρισμό;

Μόνο με τα σώβρακα του Παπακαλιάτη; Ε, όχι, αν δεν βάλεις Αφροδίτες μπρος στα μάτια των ξελιγωμένων Ευρωπαίων, της συνταξιουχικής προνομιούχου κάστας που θα κάνει απόβαση για ρίαλ εστέιτ και σεξ παρά θιν'αλός στις Ελληνικές Κυκλάδες, δεν πρέπει να περιμένεις μόνους τους τους δείκτες να ξεκολλήσουν.

Ο τουρισμός είναι φαντασίωση, είναι αφέλεια, είναι ψευδαίσθηση, είναι ''γυναίκα''. Το κατωκέφαλο των ανδρών γνωρίζει καλά από τέτοια. Αλλά κι ο Ελύτης είδατε πόσο ωραία αναδεικνύει τη θηλυκή ταυτότητα των νησιών μας, σαν να είναι playmates που ποζάρουν πίσω από δίχτυ που σκίζει ο καυτός ήλιος.

Μπορεί η Γκερέκου να είναι πια ''πεθαμένη'' και η Βάνα να μοιάζει γιαγιά, μπορεί η Πιπιλή να ψευδίζει απωθώντας και η Δαμανάκη να σε κάνει να γελάς με τον παραπονιάρικο επιτονισμό της, ωστόσο εδώ υπάρχει μια Όλγα, ολαλα..., που πρέπει να γίνει το εθνικό μας σύμβολο, να πουλιέται σαν τσολιάς στα περίπτερα της Βουλής.

Να πάει να ψυχαγωγήσει τον στόλο, λέει μια φωνή.

Θα κάνει τους γείτονες ''στρατηγούς'' να καταπίνουν το σάλιο τους, λέει μια άλλη.

Αυτή είναι η Ανάπτυξη, λέει μια τρίτη.

Τι να πω λοιπόν κι εγώ ύστερα από αυτά; Απλώς ότι θέλω τη Μις Ελληνικός Τουρισμός κάπως πιο... επιθετική, προκλητική και... ξαναμμένη.

(Ο λαός εξάλλου το λέει εύστοχα: αν δεν ''βρέξεις'' κώλο, ''ψάρι'' δεν τρως.)

Βίλα Αμυαλία

(φωτογραφία από το www.villaamalia.gr )

Πολίτης: - Τι φυλάτε κει, ρε παλουκάρια;

Όργανο: - Τη βίλα που βλέπετε.

                                                  Πολίτης: - Και τι έχει μέσα για να τη φυλάτε; Μήπως... τη βασίλισσα Αμαλία;

Όργανο: - Όχι. 50 μπουκάλια μπίρας.

Πολίτης: - Α, ναι; Και τι μάρκα είναι η μπίρα, λεβεντιά;

Όργανο: - Κάιζερ, βέβαια, τι άλλο για μια βασίλισσα;

Πολίτης: - Δεν μας κερνάς μια μπιρίτσα λέω γω...

Όργανο: - Δυστυχώς, δεν υπάρχει oύτε σταγόνα. Τα μπουκάλια είναι άδεια.

Πολίτης: - Άδεια; Και ποιος τις ήπιε τόσες μπίρες; Μη μου πεις η Αμαλία;

Όργανο: - Μπα, εμείς τις πίναμε - κι ήταν καυτά σφηνάκια...

Πολίτης: - Εσείς; Και πού παρακαλώ;

Όργανο: - Μας τις χάριζαν δωρεάν με συνοδεία φλόγας κάποιοι λιθοβόλοι.

Πολίτης: - Α, αυτό κι αν είναι κέρασμα... Γι' αυτό κάνατε... κοιλίτσα;

Όργανο: - Όχι, γι' αυτό φυλάμε τη... βιλίτσα!

Μα τι γίνεται...;

(φωτογρ. από το νταμπλγιου νταμπλγιου νταμπλγιου τελεία το βήμα τελεία τζι αρ)

Άγνωστος άνδρας περίμενε σήμερα 20-12-2012 επί ώρες την έλευση του συρμού στον Σταθμό Λαρίσης. Ανεπιβεβαίωτες δημοσιοκαφρικές πληροφορίες λένε πως εξερχόμενος φέρεται πως ψέλλιζε αγανακτισμένος: "φτου, γαμώ την ατυχία μου, μια μέρα είπα κι εγώ να πέσω κι έτυχε να'ναι απεργία...".

Εμπρός ανδρείοι μου

(fotos from www.tovima.gr and http://ellados-eikones.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3302.html)

Η Άντζι πάει για άγαλμα! Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες δημοσιοκαφρικές πληροφορίες, το μόνο μνημείο που ερωτεύτηκε στην ολίγων ωρών επίσκεψή της στην Αθήνα (σε κείνο το αλησμόνητο ταξίδι-αστραπή όπου ο Κύριος Τίποτα την ξεπροβόδισε στο αεροδρόμιο με σαχλά ανέκδοτα τύπου "Εδώ δυσκολευόμαστε να γελάσουμε") ήταν το άγαλμα του Θόδωρα του Κολοκοτρώνη της οδού Σταδίου. Έκτοτε η Γερμανίδα καγκελάριος κάνει πρόβες μπροστά στον καθρέπτη της επιθυμώντας να γίνει Θόδωρας στη θέση του Θόδωρα. Μιλάμε σίγουρα για γυναίκα-Ανδρούτσο! Δέστε πόσο πειστικά δείχνει προς το πεδίο της μάχης αναφωνώντας "Εμπρός, ανδρείοι μου". Αλλά εκείνοι που την αντιπαθούν, θύματα Κατοχής, ανάπηροι πολέμου, Γλεζικοί, Καλαβρυτινοί, Διστομίτες, Συριζίτες, γαλλόφωνοι, Εβραίοι και λοιποί, την λένε "αλόγα", "καβαλημένη", "μουστάκα", "(π)ιπποβάτη" και άλλα ευφάνταστα. Η Άντζι κατά βάθος παλεύει για την υστεροφημία της, και θα'θελε πολλοί όλες οι γερμανοεξαρτώμενες χώρες να σμιλέψουν το αγωνιστικό άγαλμά της στον πυρήνα του αστικού ιστού. Ποιος Θόδωρας, σου λέει μετά, αυτή η γυναίκα είναι η εθνική μας σωτηρία.

 Διαβάζει, λένε, Σπυρίδωνα Τρικούπη και Παπαρρηγόπουλο και έχει φτιάξει ηρωικά πρότυπα με τη βοήθεια του Αντώνη: οι 3 Φιλικοί, η Μπουμπουλίνα, ο Παπαφλέσσας, ο Θόδωρας, και τόσες άλλες φιγούρες-σχολικές χαλκομανίες. Στην επόμενη εξόρμησή της θα δοκιμάσει τσαρούχι, αφού πρώτα επισκεφθεί την έκθεση του λατρεμένου της Τσαρούχη στο Μπενάκη. Μπορεί ο Θόδωρας στη μάπα να έδειχνε γνήσιος άνδρας, αλλά στις μέρες μας όλα διορθώνονται. Το γουρουνίσιο της μορφής της και αυτό το θηλυκό του διαβόλου αν αφεθούν στα έμπειρα χέρια ενός μακιγιέρ, θα μεταβληθούν άρδην προς το αρρενωπότερο.

"Εμπρός, ανδρείοι μου, για μιαν Ευρώπη κενωμένη, νικήστε, νικήστε, νικήστε!" λέει αυθυποβαλλόμενη.

Υ.Γ.: Αχ, και να σ' άκουγε, παλιοθήλυκο, η αγια-Μαρκέλλα, γουρούνι στα τέσσερα θα σ΄έκανε η Κίρκη...

Αν ήταν δέντρο

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Για φανταστείτε τώρα όλους αυτούς τους κυρίους ως... χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι προφανές ότι ο καθένας τους θα αποτελούσε ένα ξεχωριστό κλωνί με μια χοντρόμπαλα πάνω του. Το γυαλιστερό τραπέζι θα ορθωθεί ως δέντρο, οι κύριοι θα γίνουν κλωνιά και μπάλες-καθρέπτες, ενώ η τηλεόραση PLASMA θα μπει στη θέση του φωτεινού αστεριού.

Τώρα πώς ο καθένας θα μεταμορφωνόταν, είναι ένα άλλο θέμα... Άλλος με τη φαντασία μας γίνεται τάρανδος, άλλος καραφλός Άι-Βασίλης, άλλος ελαφίνα χιλιομαδημένη, άλλος μπαλαρίνα εορταστική, άλλος ποντικάκι με γυαλιά που ήθελε μάλιστα να αγγίξει ένα αστεράκι, άλλος χιονόμπαλα, άλλος σκιέρ Παρνασσού ως είδος πολυτελείας κ.λπ.

Όσον αφορά τη δόση, αυτή προφανώς ήλθε από τον Άγιο Βασίλη, τον θείο Σαμ, τη θεία απ' το Αμέρικα, τον Γερμανό Σάντα Κλάους κ.λπ.

Η Ελλάδα εν τέλει είναι μια γαλοπούλα άπετση που θα ψηθεί στον φούρνο με κάστανα Βρυξελλών και κουκουνάρια Άλπεων. Προσοχή στην επιλογή της θερμοκρασίας: υψηλή θερμοκρασία εγκυμονεί τον κίνδυνο να καεί η γαλοπούλα και να μείνουν οι εκλεκτοί συνδαιτυμόνες χωρίς φαγί χριστουγεννιάτικα. Στο λάου λάου λοιπόν το ψήσιμο.

Δείτε πόσα χέρια πάνω στη ροτόντα περιμένουν το ψητό, δείτε πώς κρατούνε τα πιρούνια. Προς το παρόν μόνο χαρτοπετσέτες βαστάνε και νερό ψιλοπίνουνε.

Η άλυσος

(φωτογραφία εξωφύλλου της lifo)

ΠΡΟΣΟΧΗ! Το σπορ της εποχής είναι το υλοτομείν κι εσύ περισσότερο να φοβάσαι τα αλυσοπρίονα. Το τελευταίο 4μηνο από 3 στόματα έχω ακούσει 3 τραγικά περιστατικά: α) ο γείτονας Αντώνης, Καλαματιανός ελαιοπαραγωγός, που του ξέφυγε το πριόνι γλίτωσε ευτυχώς διότι φορούσε μέσα από τη φόρμα τζιν, β) ομότεχνος του προηγουμένου στην Εύβοια γλίτωσε τον ακρωτηριασμό του ποδιού του για 1 ώρα λιγότερη οπότε και έφτασε στο ΚΑΤ (θα κάνει κανά εξάμηνο να επανέλθει), γ) ξάδελφος της συζύγου θείου της γυναίκας μου στην Κρήτη (δεν τον είχα γνωρίσει) έκοψε την καρωτίδα του και δεν πρόλαβε...

Και φυσικά τώρα που όλοι θυμήθηκαν τα τζάκια, μπορείς να ακούς μέσα στην ησυχία της εξοχής να μοχθεί το αλυσοπρίονο.

Υ.Γ.: Τι ακατάλληλη λοιπόν διαφήμιση σε καιρό κλαδευτικό. Ο Τζέισον Βόρχες ζει και κλαδεύει για σας.

Η ΑΛΥΣΟΣ ΓΛΙΣΤΡΑΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ ΚΥΛΑΕΙ

(μια κοινωνική καμπάνια της Γουίντ)

Ο κοντο-λέων

(φωτογραφία από το www.tanea.gr )

Πάρε φάτσα τώρα πολιτισμού. Σιγά, παιδί μου, μην εκπνέεις τόσο απότομα, θα σκάσεις. Ρε τι κεφάλα είναι αυτή. Τι υπερφυσικός μπέμπης. Τι βλακόβλεμμα είναι τούτο. Ο άνθρωπος που οδήγησε τη Βελισσάρη σε παραίτηση. Για ένα, λέει, πρόγραμμα που το λεν "Φιλαναγνωσία". Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι για τον Ηλιόπουλο (όχι τον Ντίνο, να τονιστεί αυτό) και τον Κοντο-λέοντα (ρε ποιος διαβάζει σήμερα Κοντο-λέοντα, σε μιαν εποχή που στα δημόσια σχολεία τα παιδιά παρακαλούν για μια τυρόπιτα από το κυλικείο;). Είμαι σίγουρος πάντως ότι δεν φταίει κατά βάθος ο κύριος Κεφάλας, κανένας καριόλης εκδότης το ρουφιάνεψε το πράγμα. Και ο Κεφάλας πήρε φόρα και έστειλε το ΕΚΛΕΒΙ στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σιγά σιγά, μπουλούκοι της ΝΔ, είπατε να γαμήσετε το κράτος, αλλά σιγά σιγά, λάου λάου.

Στην Ελλάδα όλες σχεδόν οι επαγγελματικές ομάδες (που γνωρίσαμε καλά) ''σε διώχνουν'': οι έμποροι που τώρα κλαίγονται άλλοτε κερδοσκοπούσαν με υψηλά ποσοστά κερδοσκοπίας, οι ταξιτζήδες που τώρα κλαίγονται άλλοτε σε άφηναν στο πεζοδρόμιο να ζητιανεύεις μια κούρσα, οι δικηγόροι που τώρα κλαίγονται είναι μανούλες στις σοφιστείες, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι στην πλειονότητά τους μια μάζα συμφεροντολόγων τρωκτικών που ξεζούμιζαν επί σειρά ετών μέσω των συνδικαλιστικών τους προσωπείων τα δημόσια ταμεία, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ρέπουν πολλάκις στην αγυρτεία και στην επιδίωξη του κέρδους διά παντός μέσου, υπηρέτες άνομων ιδιωτικών συμφερόντων, οι γιατροί σε σφάζουν για ένα γεμισμένο φάκελο, οι συμβολαιογράφοι για ένα κωλοκειμενάκι μιας πράξης 5 σελίδων σού ρουφούσαν το αίμα, οι άνθρωποι του ξυπολιτισμού ανέκαθεν κεφάλες, επηρμένοι, ψηλομύτηδες, εγωιστές, ζηλόφθονοι, κ.λπ., κ.λπ. κ.λπ. Φανταστείτε τώρα τη γνώμη μου για τους απατεώνες εκδότες, τους καθηγητάδες της σοφίτας και της γκαρσονιέρας, τους τεχνίτες που δεν σου έκοβαν απόδειξη και σου'παιρναν το μεροκάματο ως διά μαγείας, τους ζαχαροπλάστες που δουλεύουν με γάλα σκόνη, τους πολιτικάντηδες της φακής, τους καραβανάδες του εγχώριου φασισμού, τους ντοπαρισμένους αθλητές, τους μουσικούς της υψηλής πούτσας, ε, συγγνώμη τέχνης, τους τραγουδιστές της λαχαναγοράς, τους μπάτσους της ηρωίνης, τους ξεναγούς της δεκάρας, τους οδηγούς των σκυλολαϊκών, τους ανθρώπους της βρόμικης νύχτας, τους ξενοδόχους που σε βόλευαν στις υπόγες και στις ''τρύπες'', τους αγρότες της λαϊκής πιάτσας, τους τραπεζοϋπαλλήλους κ.λπ. κ.λπ. Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω. Όλες οι επαγγελματικές ομάδες είναι στιγματισμένες.

Οι άνθρωποι όλοι ως μονάδες και ως σύνολα είναι ώρες ώρες στα μάτια μας στιγματισμένοι, παγιδευμένοι στις αδυναμίες, στις αμαρτίες, στις αβελτηρίες τους. Το καταλαβαίνει καλά κανείς αυτό όταν συμβεί μια στρέβλωση like ΕΚΛΕΒΙ και τότε βγαίνουν στη φόρα τα κρυμμένα μαχαίρια.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός και ειδικά όπως αυτός τυραννάει τον ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό βίο, είναι μια σάπια μπριτζόλα, μια σκατοσακούλα, ένα κωλομικρόβιο. Οι άνθρωποι των φυλών και οι πρωτόγονοι, αν δεν ανθρωποφάγουν, μπορεί να είναι πιο αγνοί και αθώοι. Ναι, ίσως πιο αθώοι από εμάς.

Το Όσκαρ

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Ιδού οι μεγάλοι βραβευμένοι της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το φιλμάκι λέγεται ''μια τρελή τρελή οικογένεια'' όπου ξαφνικά ένας ανιψιός μέμφεται ανοιχτά τον θείο του για κακοδιαχείριση ρίχνοντας βόμβα στο εσωτερικό του οίκου, κι εκείνος με τη σειρά του τον αδελφό του κ.ο.κ.

Ο Τιμογιαννάκης λέει ότι από εύνοια της Επιτροπής δόθηκε το βραβείο στους εικονιζόμενους πρωταγωνιστές, για το λόγο ότι τελευταία "υπεραμερικανίζουν" συνάπτοντας σχέσεις με λευκούς και μαύρους κυρίους της άλλης όχθης του Ατλαντικού (εννοώ τους κ.κ. Πάνκο, Κίτσεν, Άρμστρονγκ, Καπόνο, Μπανκς κ.λπ.).

Μία φάτσα 1.000 λέξεις

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Δεν ξέρω τι λέει σε σας αυτή η θλιμμένη σκυλόφατσα,

για μένα πάντως εκπέμπει SOS και σιωπώντας είναι σαν να κραυγάζει "Βαλτώσαμε!".

Υ.Γ.: Χέσ' τα και κουκούλωσ'τα, Θανάση. Ο θάνατος μάς ζώνει με τη βεβαιότητα της νύχτας.

Ανάγνωση παντός καιρού



(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Πρέπει να συγχαρώ τη δεσποινιδούλα με το ξώπλατο δεξιά διότι υπό συνθήκας άκρως αγχωτικάς και νευρικάς μένει πιστή -σταυροπόδι- στο άδολο καθήκον της αναγνώστριας. Την ώρα που όλοι αγωνιούν, ιδρώνουν με τους φακέλους υπό μάλης ή στερεωμένους στο στήθος, αναμένουν τις αντιδράσεις και προσεύχονται στα γρήγορα αντανακλαστικά της υπαλλήλου και προσέχουν τον ρυθμό μείωσης της ουράς, εκείνη απολαμβάνει Αλέξανδρο (ΔΟΥ)μά. Ε, μα!

(Πιο πολλοί φόροι πιο μεγάλες ουρές πιο απολαυστικές αναγνώσεις)

Μια κοινωνική προσφορά του ΥΠΟΙΚ και του ΕΚΕΒΙ

Ανοίγουν δουλειές

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Λύση τελικά στην ανάπτυξη δεν έρχεται από την επενδυτική δραστηριότητα, αλλά από την έκνομη δράση. Στη φωτογραφία ό,τι απέμεινε από την έκρηξη μπόμπας που τοποθέτησε η τρομοκρατική οργάνωση Σβηστή Κραυγή στο Αναρχικό Καλλιτεχνικό Εργαστήριο στον Ασπρόπυργο. Ο υπουργός Εργασίας χαιρέτισε το γεγονός ως απαρχή μιας νέας αναπτυξιακής προσπάθειας και είπε χαρακτηριστικά: "με τέτοιες δράσεις η οικοδομή επιτέλους θα πάρει μπρος, ανοίγουν δουλειές για να φάνε ψωμάκι οι μπογιατζήδες και οι σιδεράδες, πρέπει να είμαστε περήφανοι για τέτοιες αξιοσέβαστες πρωτοβουλίες, ας είν' καλά οι μπόμπες γιατί έχουμε γίνει ρόμπες". Από την άλλη πλευρά, οι άνεργοι αναρχικοί καλλιτέχνες καταμετρούν με θλίψη τις ζημίες στα έργα τους και διαμαρτύρονται ότι οι μπόμπερς δεν είχαν ίχνος τσίπας. Ελπίδα πλέον για αυτούς να κονομήσουν είναι η μόνιμη έκθεση της ΤσίπΑρτ στη Μαγούλα. (ΑΠΕ)    

Φωτογραφίες 4μήνου

1. Ηρώδειο, Το μεγάλο μας τσίρκο, μια πρωτοβουλία του Χρήστου Αποστολόπουλου. Σσσσ, αρχίζει...

2. Ελευσίνα, το Διάζωμα ξεναγείται και γευματίζει, με τη σφραγίδα του Σταύρου Μπένου και λοιπών συνεργατών.

3. Ιδού κι ένα "ζωντανό" ελαιοτριβείο, τα σακιά της ελιάς (κι όχι της ζωής, για να θυμηθούμε και λίγο Ι. Καρυστιάνη). Πλησίον Ωρωπού.

4. Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών, αίθουσα 2, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, πλησίον προσφυγικών πολυκατοικιών, Αγ. Σάββα, Ελπίδος, γηπέδου ΠΑΟ, ΓΑΔΑ,οδού Αμπελακίων κ.λπ. Σσσσ, μια δίκη σε εξέλιξη... ενώ η αποχή των δικηγόρων (αλλού) καλά κρατεί.

5. Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη, οδού Πειραιώς, το σεβαστόν ακροατήριον περιμένει τον Κώστα Καστανά να παίξει ρόλους της καριέρας του, ξεφυλλίζοντας λοιπόν τις εικόνες μιας θεατρικής πορείας.

6. Θυμάμαι τη Νέλλη Ανδρικοπούλου, εν οδώ Ομήρου, πορτρέτο καλλιτεχνικό από έκθεση ζωγραφικής της Άννας Φιλίνη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη, τη βραδιά Καστανά (21.11.2012).

7. Μάτση Χατζηλαζάρου, καλλιτεχνικό πορτρέτο φωτογραφημένο όπως και το προηγούμενο στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη, από την ίδια έκθεση της ζωγράφου Άννας Φιλίνη. Αφιερωμένο στην Ιωάννα Σπηλιοπούλου.

8. Μια λίστα κι αυτή, διανοουμένων, που υπηρέτησαν την τέχνη και δόξασαν την Ελλάδα. Το παραπάνω από την ίδια έκθεση της Άννας Φιλίνη.

9. Καθώς τα χρόνια περνούν κι όλα γίνονται πιο δύσκολα, ξαναγυρνάμε στην τέχνη και βρίσκουμε το αληθινό καταφύγιο. Κι ας μην μιλούν μεταξύ τους οι καλλιτέχνες... Μιλούν ωστόσο από μόνοι τους, με τη γλώσσα και τις ιδέες τους, τα φτερά, τα χρώματά τους, θα θέλαμε να υπήρχαν κι ας σιωπούσαν, όπως παλαιότερα με τον ολοκληρωτισμό. Έργο της Άννας Φιλίνη. (Τι Φιλίνη, τι Φελίνι.)

Κουβέντα με τα αγάλματα

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

1. Κυρία με εμπριμέ πορτοκαλοκίτρινη φούστα δεξιά:

- Δεν μου λες εσύ ρε Ρωμαίε, πού στο διάολο βόσκουν τα πόδια σου;

- Είχαν μείνει σε μιαν έπαυλη του Δίου, καλέ κυρία, αλλά ήρθε ένας χωριάτης με έναν σκαφτιά και τα πήραν όπως είπαν για να στολίσουν το σαλόνι τους.

- Και τι, θα το στόλιζαν με 2 πατούσες;

- Έχουνε λένε σαλόνι σε υποδηματοποιείο.

2. Κυρία που πιάνει τη λεκάνη της, πιο μέσα στην ίδια ευθεία:

- Ρε Αφροδιτούλα, τι λέει εδώ; Ότι τους καθόσουνα πάντα τον μήνα Γαμηλιώνα;

- Η δύναμη του έρωτα, κυρία... Αν κρίνω από τον κώλο σου, εσένα δεν σε έχει αγγίξει ακόμη...

3. Ο Αμερικάνος με το λευκό καπέλο αριστερά από την προηγούμενη:

- Ουπς, ρε δω τι βλέπω; Λείπει το κεφάλι!

- (το άγαλμα δεν δύναται να απαντήσει)...

- (πετάγεται η μαύρη μπλούζα από δίπλα) Το πήρανε να το κουρέψουνε για λίγο και μετά να δεις θα'ναι πάλι εδώ.

4. Ο Ολυμπιακάκιας που σκύβει στο βάθος:

- (τραγουδάει Καββαδία) ...σκύψε και δες το μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει...

5. Η κυρία με το λευκό πλατύγυρο αριστερά:

- (σχεδόν ψιθυριστά) Ω Δία μου, Ποσειδώνα μου, άντρακλα των ονείρων μου, όπως και να σε λένε...

αρρενωπέ μου σύντροφε, μεγάλε καβαλάρη, συ παντοδύναμε θεέ, έλα και άγγιξέ με...

- (πετάγεται η ξώβυζη από δίπλα με τη λεκάνη) Μιλήστε του λίγο πιο δυνατά, κυρία... Φοράει ακουστικό στ' αριστερό αυτί...

- Ακουστικό; Άλλο πάλι και τούτο!

- Δεν φταίει αυτός, κυρία. Είναι πολλές οι ανοησίες που ακούει κάθε μέρα εδώ μέσα κι είπε να το "κλείσει" με ωτασπίδα.

- Κάποτε το να είχες ωτασπίδα φάλαγγος ήταν τεκμήριο ότι ανήκες στους ευγενείς.

- Κάτι τέτοια άκουγε κι είπε να κουκουλώσει το τύμπανό του...

Love

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

Ιt's only Lo-ve (Lo[verdos] - Ve[nizelos]).

Υ.Γ.: Aντρέα μου, Βαγγέλη μου και τα τοιαύτα πούστικα.

Θα ενθυμείσθε ίσως και την παλαιά μονομαχία (και γλωσσονοοτεχνία) Αρσένη - Έβερτ ή αγγλιστί φουτμπολιστί (sic) Άρσεναλ-Έβερτον.

Πηδώντας τα χρόνια

(φωτογραφία από το www.tovima.grr )

(Είναι να μη δώσεις αφορμή στους δημοσιογραφίσκους,

όπως θα έλεγε και ο Αίσωπος, ο Ασωπός κι ο Φούφης ο πιτσιλωτός.)

Θα πάρουνε τον λόγο σου και θα τον κάνουν σλόγκαν,

μιαν αστοχία σου μικρή θα την κοινοποιήσουν.

Μοιάζουν με τα μικρά παιδιά που παίζουν στην αλάνα

κι άμα κανείς σε λάθος τι τύχει και υποπέσει

αμέσως κάνουν βούκινο κάθε αβελτηρία

μια τούμπα, πτώση, μορφασμό, κάποια πορδή, μια πόζα

το διαλαλούν στη γειτονιά και το ακούν κι οι σκύλοι

Γι'αυτό τα φώτα της ΤιΒί κι όλων των άλλων Μέσων

μοιάζουν με κόμπρες, με καρφιά, με ιοβόλα φίδια

αλίμονο μην πας και πεις κανένα σου φαρμάκι

για φίλο, για ομότεχνο, πολιτικάντη ψεύτη

θα πάρουνε τη ζύμη σου να φτιάξουνε ψωμάκι

για να γεμίσουν το κενό στις στήλες της φυλλάδας

δίνοντας όγκο και λαβή για χίλιες προεκτάσεις

να χάνουμε τον στόχο μας με ένα γερτό τριφύλλι

να γίνεται κουτσομπολιό με μια γλυκοπατάτα

να χάνουμε τον χρόνο μας με σάχλες και καπρίτσια

κι όλοι οι χαύνοι του γυαλιού, ιδού, να σχολιάζουν

άμα πηδιέται ο Τζόνι Ντεπ με μαύρη αμαζόνα

πώς στόλισε τη χαίτη της μια νεραιδοφοράδα

πώς τον καημό παρηγορεί μια ξανθοπερουκιάρα

αν έχει η κόρη η ζώβυζη ένα σπυρί στον κώλο

πώς δένει την κραβάτα του ένας φαφούτης μάγος

κι αν της Ντορούλας τα αυτιά είναι πετσοκομμένα

κι είναι η κοινωνία μας σαν την κυρα-Κατίνα

που μέσα από τις γρίλιες της χαίρεται τον καβγά μας

μην ξέροντας στην πλήξη της πώς θα κωλοβαρέσει

και άνοστα μπιφτέκια της είναι όλη η ζωή της

πηδώντας τα χρονάκια της στο τίποτα σαλπάρει

ίδια κι η Ελλάδα που γυμνή δείχνει να μη σαλεύει

πτωχή λερή και κάτισχνη σκαλίζει τις πληγές της

αντί σε χώματα ιερά να βάζει μαντζουράνα

Γιάννη μου το μαντίλι σου δέσ'το στο μέτωπό σου

πάρε και το καλάθι σου με τις αφράτες πίτες

τράβα στα τρένα της φυγής και ρίξε μαύρη πέτρα

στο θίασο της συμφοράς στη χώρα της καμπούρας 

ανοίγοντας το βήμα σου για άλλες πολιτείες

μονόχνοτες και σοβαρές και αφοσιωμένες

που όλη τη μέρα τους κεντούν και θαύματα μπολιάζουν 

να τα γρικούν οι ντόπιοι ασβοί και πάντα να θαυμάζουν

τα ξένα είναι ο τόπος σου για τέτοιες παρεκβάσεις 

κι άσε Γραικύλους και Ρωμιούς να παίζουν τις κουμπάρες 

και να μετρούν του "πηδηχτή" το λάγνο πετεινάρι. 

Υ.Γ.: Αλήθεια είναι όσα λαλεί ο άνω συγγραφέας 

αρκεί κανείς να διάβαζε ένα διήγημά του 

στη συλλογή του "Κομεντί" για ένα γαμάω-πέος 

που Ιορδάνη βάφτισαν και έχει μεγάλη φήμη 

καθώς γυναίκες έτσουξε πολλές μέσα στη στράτα 

διακόσιες και πενήντα αυτές είναι τα "θύματά" του 

άρα ο αυτοπαινεμός δίκαιος είναι, φίλοι, 

τυχαίο τίποτε απ'αυτά που έρχονται στα χείλη

αλλά οι γραφιάδες αγνοούν όσα ο Ιορδάνης 

του έρωτα ο ποταμός όσα έχει παρασύρει 

και η Αθήνα η Αθηνά βογγά κι αναστενάζει 

μα τέτοιο χοντροπέλεκυ ηύρε, δεν τον αλλάζει

κι έτσι όλοι μας δεχόμαστε πως αν τα εν οίκω βγούνε 

εν δήμω μέσα στον λαό και αποκαλυφθούνε

σαρκάζει απλώς ο άνθρωπος, καγχάζει και γελάει

διότι ο γαμίκουλας "στάδια" τον ξεπερνάει

εν άλλοις λόγοις ο κριτικός κρύβει τον εαυτό του

που υπολείπεται εμφανώς απ' τον αντίπαλό του

αυτά είναι αντανακλαστικά που η σύγκριση γεννάει

κι όποιος θέλει να παραβγεί, τον κώλο του ας γυρνάει.

όσο νυχτώνει... μεγαλώνει

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΙΟΥΡΟΠΟΥΤΣ (πηγή: www.kavlorapanos.gr )

<<Το τελευταίο διάστημα οι πιέσεις των Ευρωπέων ήταν αφόρητες. Εγώ προσωπικά κυνηγιόμουνα μέσα και έξω από τα fora με φόρα από μια πούτσα ίσαμε δω. Αλήθεια, πού τη βρήκανε οι Ευρωπέοι τέτοια ψωλή; Μόνο στην Επίδαυρο όταν παρακολουθώ Αριστοφάνη έχω δει τέτοιο πράγμα. Το αποκορύφωμα ήταν όπως καταλαβαίνετε το τελευταίο Γιουροπούτσ. Δεν θα επιτραπεί σε κανέναν εταίρο να τραυματίσει το ελληνικό γόητρο. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε μια παράδοση γύρω από αυτά. Πλέον χρειάζεται καλύτερη οργάνωση και διαχείριση, να μην πω και άμυνα. Δεν γίνεται να μιλάμε για οικονομική επιτυχία, όταν όλα κερδήθηκαν με τέτοιο σκληρό αντίτιμο, τώρα ευτυχώς όλα έληξαν, σκούπισαν τα υγρά στη μοκέτα, πέσανε και κάτι ψιλές, κωλοσκάμπιλα και υπογραφές, και γυρίσαμε όλοι πίσω φυλάσσοντας τον κώλο μας. Από τέτοιες εμπειρίες βλέπουμε τα λάθη μας και αντλούμε μόνο χρήσιμα συμπεράσματα. Θα υψώσουμε το δικό μας λάβαρο στην επόμενη διάσκεψη και θα δουν οι Ευρωπέοι τι έχουν να φάνε προσεχώς. Όταν εμείς κύριοι γαμιόμαστε στις παλαίστρες σε σας ακόμη δεν είχε φυτρώσει μόριο. Πρέπει να πιστέψουν όλοι οι Έλληνες ότι οι Ευρωπέοι δεν είναι αγάμητοι. Όσο για την κρίση, νομίζω ότι αρκετά κάθισε μέσα μας, ώρα είναι τώρα να βγει, να έλθει η πολυπόθητη έξοδός της. Παντού όπου κι αν σταθώ όλοι με εκλιπαρούν: ΄΄Αχ, έλα, έλα επιτέλους, βγάλε μας την κρίση΄΄. Τι να πω λοιπόν κι εγώ σε αυτά τα δύσμοιρα υποκείμενα; Τι να τους πω που η κρίση μπήκε με φόρα και μάγκωσε και δεν βγαίνει με τίποτα; Είμαστε σε μια στενωπό και λυπάμαι που το λέω, αν δεν γυρίσουμε ανάποδα την οικονομία, αυτή η κρίση δεν πρόκειται να βγει ούτε σε 10 χρόνια. Τώρα το μέλημά μας είναι τα ελληνικά νοικοκυριά, που δυστυχώς έχουν καταντήσει κοτέτσια. Όποιος βγαίνει από κει μέσα έχει μια φάτσα που σου λέει ξεκάθαρα ότι την έχει φάει
χοντρά. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Οι τέως κόκορες γίνανε κότες. Πού είναι ρε η ελληνική περηφάνια, πού είναι ο αγέρωχος ελληνικός τσολιάς; Σηκώστε ρε κεφάλι προτού σας το κόψουν κι αυτό σύρριζα. Εγώ σας το ξαναλέω: με κυνηγούσανε οι Βέλγοι με μια ψωλάρα ίσαμε δω, ε, γι' αυτό κι εγώ όταν γυρνάω στο Ελλάντα, όπως αντιλαμβάνεσθε, θέλω να πάρω το σπέρμα μου πίσω. Τα ελληνικά νοικοκυριά πρέπει να επιδοθούν πάραυτα σε υγιείς συνουσίες, το είπαν και οι επιστήμονες, το σεξ μακραίνει τη ζωή το χρέος την κονταίνει. Οι Ευρωπέοι πρέπει να το ομολογήσω, αυτή τη φορά μού βάλαν τα γυαλιά. Αλλά πού'στε, φλωρόπουλα, για καμ του δώθε, για κοπιάστε στην Αθήνα του Περικλή να δείτε τι σημαίνει καβλί μελανόμορφο. Λοιπόν, αυτά είναι τα βασικά που πρέπει να ξέρετε. Για τα υπόλοιπα, ας δουλέψει λίγο και η φαντασία σας. Eδώ δεν είμαστε κωλοσούρτης!>>

Τραβάτε την κι ας κλαίει

(φωτογραφία από το www.tovima.gr )

To μέτρο της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων εδώ και τώρα προκαλεί "σκηνές" απείρου κάλλους ακόμη και στη Λατινική Αμερική. Στη φωτογραφία πρωτοπαλίκαρο του Βραζιλιάνου Υπουργού Εσωτερικών απομακρύνει βίαια διοικητική γραμματέα που προσπαθούσε με λιγότερα ρούχα να κρατήσει τη θέση της. Είναι κρίμα για τέτοιες υπαλλήλους να μετράει πιο πολύ το πώς προσελήφθησαν από τις καθημερινές ζωντανές υπηρεσίες τους. Το μόνο θετικό είναι ότι με τέτοια προσόντα μια τέτοιας κοπής υπάλληλος δεν φοβάται το κενό της ανεργίας. Αντίθετα, ο μπόντυγκαρντ του Υπουργού με τη σάπια κραβάτα, αυτό το καμουφλαρισμένο γουρούνι, δεν έχει μέλλον. Ο χρόνος θα το δείξει, θα δείτε.