Πηδώντας τα χρόνια

(φωτογραφία από το www.tovima.grr )

(Είναι να μη δώσεις αφορμή στους δημοσιογραφίσκους,

όπως θα έλεγε και ο Αίσωπος, ο Ασωπός κι ο Φούφης ο πιτσιλωτός.)

Θα πάρουνε τον λόγο σου και θα τον κάνουν σλόγκαν,

μιαν αστοχία σου μικρή θα την κοινοποιήσουν.

Μοιάζουν με τα μικρά παιδιά που παίζουν στην αλάνα

κι άμα κανείς σε λάθος τι τύχει και υποπέσει

αμέσως κάνουν βούκινο κάθε αβελτηρία

μια τούμπα, πτώση, μορφασμό, κάποια πορδή, μια πόζα

το διαλαλούν στη γειτονιά και το ακούν κι οι σκύλοι

Γι'αυτό τα φώτα της ΤιΒί κι όλων των άλλων Μέσων

μοιάζουν με κόμπρες, με καρφιά, με ιοβόλα φίδια

αλίμονο μην πας και πεις κανένα σου φαρμάκι

για φίλο, για ομότεχνο, πολιτικάντη ψεύτη

θα πάρουνε τη ζύμη σου να φτιάξουνε ψωμάκι

για να γεμίσουν το κενό στις στήλες της φυλλάδας

δίνοντας όγκο και λαβή για χίλιες προεκτάσεις

να χάνουμε τον στόχο μας με ένα γερτό τριφύλλι

να γίνεται κουτσομπολιό με μια γλυκοπατάτα

να χάνουμε τον χρόνο μας με σάχλες και καπρίτσια

κι όλοι οι χαύνοι του γυαλιού, ιδού, να σχολιάζουν

άμα πηδιέται ο Τζόνι Ντεπ με μαύρη αμαζόνα

πώς στόλισε τη χαίτη της μια νεραιδοφοράδα

πώς τον καημό παρηγορεί μια ξανθοπερουκιάρα

αν έχει η κόρη η ζώβυζη ένα σπυρί στον κώλο

πώς δένει την κραβάτα του ένας φαφούτης μάγος

κι αν της Ντορούλας τα αυτιά είναι πετσοκομμένα

κι είναι η κοινωνία μας σαν την κυρα-Κατίνα

που μέσα από τις γρίλιες της χαίρεται τον καβγά μας

μην ξέροντας στην πλήξη της πώς θα κωλοβαρέσει

και άνοστα μπιφτέκια της είναι όλη η ζωή της

πηδώντας τα χρονάκια της στο τίποτα σαλπάρει

ίδια κι η Ελλάδα που γυμνή δείχνει να μη σαλεύει

πτωχή λερή και κάτισχνη σκαλίζει τις πληγές της

αντί σε χώματα ιερά να βάζει μαντζουράνα

Γιάννη μου το μαντίλι σου δέσ'το στο μέτωπό σου

πάρε και το καλάθι σου με τις αφράτες πίτες

τράβα στα τρένα της φυγής και ρίξε μαύρη πέτρα

στο θίασο της συμφοράς στη χώρα της καμπούρας 

ανοίγοντας το βήμα σου για άλλες πολιτείες

μονόχνοτες και σοβαρές και αφοσιωμένες

που όλη τη μέρα τους κεντούν και θαύματα μπολιάζουν 

να τα γρικούν οι ντόπιοι ασβοί και πάντα να θαυμάζουν

τα ξένα είναι ο τόπος σου για τέτοιες παρεκβάσεις 

κι άσε Γραικύλους και Ρωμιούς να παίζουν τις κουμπάρες 

και να μετρούν του "πηδηχτή" το λάγνο πετεινάρι. 

Υ.Γ.: Αλήθεια είναι όσα λαλεί ο άνω συγγραφέας 

αρκεί κανείς να διάβαζε ένα διήγημά του 

στη συλλογή του "Κομεντί" για ένα γαμάω-πέος 

που Ιορδάνη βάφτισαν και έχει μεγάλη φήμη 

καθώς γυναίκες έτσουξε πολλές μέσα στη στράτα 

διακόσιες και πενήντα αυτές είναι τα "θύματά" του 

άρα ο αυτοπαινεμός δίκαιος είναι, φίλοι, 

τυχαίο τίποτε απ'αυτά που έρχονται στα χείλη

αλλά οι γραφιάδες αγνοούν όσα ο Ιορδάνης 

του έρωτα ο ποταμός όσα έχει παρασύρει 

και η Αθήνα η Αθηνά βογγά κι αναστενάζει 

μα τέτοιο χοντροπέλεκυ ηύρε, δεν τον αλλάζει

κι έτσι όλοι μας δεχόμαστε πως αν τα εν οίκω βγούνε 

εν δήμω μέσα στον λαό και αποκαλυφθούνε

σαρκάζει απλώς ο άνθρωπος, καγχάζει και γελάει

διότι ο γαμίκουλας "στάδια" τον ξεπερνάει

εν άλλοις λόγοις ο κριτικός κρύβει τον εαυτό του

που υπολείπεται εμφανώς απ' τον αντίπαλό του

αυτά είναι αντανακλαστικά που η σύγκριση γεννάει

κι όποιος θέλει να παραβγεί, τον κώλο του ας γυρνάει.