Στο Εθνικό Θέατρο

Αναλογίζομαι πού να βρίσκονται τώρα όλοι αυτοί οι κορυφαίοι ηθοποιοί που για έναν ολόκληρο αιώνα γέμιζαν το χώρο με τη φωνή και την υποκριτική στάση τους.

 

Με αυτό το ιδιότροπο αίσθημα μοναξιάς που σε καταλαμβάνει όταν περιπλανιέσαι σε ένα κτίσμα οξυμμένης αρχιτεκτονικής ευπρέπειας, βυθίζεσαι σε σκέψεις περί ενός χαμένου μεγαλείου, περί μιας πολιτισμικής πραγματικότητας που αληθώς ποτέ δεν θα βρει το όμοιό της.

 

Οι σκηνογραφίες, τα κοστούμια, το άλλο ήθος μιας άλλης εποχής, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικονίζουν στιγμές μονάχα από την αιώνια διάρκεια μιας παράστασης, αιώνια στο Νου και στην Ψυχή των τυχερών θαμώνων, εάν βέβαια ζουν τέτοιοι μάρτυρες ακόμη.

 

 

Παρηγοριέσαι μόνο με την απλότητα και σεμνότητα της συντηρήτριας που ανέβηκε στη σκαλωσιά για να περιποιηθεί τους ερωτιδείς.

 

Η φωτοχυσία των αριστοκρατικών πολυελαίων, το σανίδι, τα βελουδένια καθίσματα, τα ξυλόγλυπτα, η κουπαστή από ξύλο και μαντέμι, οι παραστάσεις της ελληνικής αρχαιότητας, τα φυτόμορφα και ανθόμορφα μοτίβα, η ελληνική Φύση, τα φουρούσια, οι άγγελοι, οι πεσσοί και οι κίονες, οι απαστράπτοντες καθρέφτες, το τζάκι του Ball Room, το κυρίαρχο αίσθημα της τάξης, της αρμονίας και της συμμετρίας, όλα αυτά καθώς αγγίζονται μες στην περίσκεπτη μοναξιά του περιπάτου ή της ξενάγησης, σε πόσους εσωτερικούς ιλίγγους, σε πόσους ψυχικούς κραδασμούς και σε πόσες συναισθηματικές ταλαντώσεις μπορούν να σε οδηγήσουν!

 

Το αχ του θαυμασμού και της νοσταλγίας, το οοο! ενός δέους στο οποίο μπορείς να υποκλιθείς. Τεκμήρια ενός απολεσθέντος ρομαντισμού, μιας ΄΄καθαρευουσιάνικης΄΄ ξενόφερτης αρχαιολατρίας, που τόσο τα έχουμε ανάγκη σε μια εποχή σχισμένων αφισών και πολιτικής ευτέλειας απλώς για να πλάσουμε νοερά το πρότυπο μιας άλλης ζωής, ενός άλλου μόντους βιβέντι, που είναι μαζί όνειρο και πλάνη, φαντασία και ιδεώδες.

 

 

Ξυπνούν μέσα σου σκηνές από ιταλική όπερα, από αυστριακά βαλς, από ξεπερασμένα κοινωνικά πρωτόκολλα, όταν ο κύριος έβγαζε το καπέλο του για να χαιρετήσει έναν άλλον κύριο στην ξαφνική συνάντηση του δρόμου.

 

Το παρελθόν μέσα εκεί μπορεί να γίνει μια δακρύβρεχτη αρρώστια για εκείνους που με όλη την ψυχή τους θα αναπαραστήσουν μέσα τους όλη την πορεία και την εξέλιξη του πολιτισμικού οργανισμού σε παραλληλία με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνική ιστορία.

 

Από τα μεγάλα τζάμια βλέπω απέναντι την πλατεία. Πρεζάκηδες σαν μικρές αγέλες συνωθούνται, κοιτάζονται στα χέρια, βαδίζουν και ρετάρουν. Ένας χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας σε μια πόλη που την χτύπησε ένας λοιμός, μια ηθική πανούκλα. Κι όλα αυτά με τα σημαιάκια της αλλαγής να σε κοροϊδεύουν επαναφερόντάς σε στον ρεαλισμό και την... πραγματική οικονομία.