Το όνομά του, πλάι σε εκείνα του Φίνου και του κυρ-Αλέκου, ταυτίστηκε σχεδόν με τον εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο μιας άλλης εποχής. Οι κουλτουριαραίοι τον ελοιδωρούσαν και τον ελοιδώρησαν, ακόμα και μετά θάνατον, ως "πατριάρχη του κιτς και της σάχλας", ως "σκηνοθέτη της ευκολίας" - και άλλα σχετικά. Πολλά μεγάλα ονόματα του οφείλουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την "επωνυμία" τους. Τα αδηφάγα, συνήθως, μέσα του φέρθηκαν, παραδόξως, με ήπιο τρόπο μετά το χαμό του: ούτε αδιαφορία και μονόστηλα, ούτε υστερικές κραυγές. Το βέβαιο είναι ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε λατρέψαμε τις κωμωδίες, τα δράματα και τα μιούζικαλ του '60, είτε κάναμε ουρές για να δούμε τα "Τσακάλια" και τη "Στροφή" τη δεκαετία του '80, είτε μεγαλώσαμε με το "Λούνα Παρκ" και τα "Λιονταράκια του Κυρ-Ηλία" στην τηλεόραση, υπάρχει σε όλους μας πολύς Γιάννης Δαλιανίδης εγγεγραμμένος στην ψυχή και την καρδιά... καλό ταξίδι, μαέστρο.
http://www.youtube.com/watch?v=7sJWXxNVSQA&feature=player_embedded
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
θα θυμόμαστε όλοι εκείνες τις βραδινές στιγμές όταν το μουσικοχορευτικό έκοβε την αγωνία της εξέλιξης του μύθου, και μεις, μειράκια, καθισμένα με τους γονείς μας μπρος στην τηλεόραση, Σαββατόβραδο, μετά το μπάνιο και φρεσκολουσμένοι, αναρωτιόμαστε για την "αλήθεια" της ιστορίας και το πραγματικό πρόσωπο των ηρώων. Θέλαμε να ζήσουμε το δράμα της υπόθεσης, είμαστε απορροφημένοι, κάναμε τα προγνωστικά μας, και ξάφνου το μουσικοχορευτικό ερχόταν να μας ανακόψει (αποδραματοποίηση), σαν να μας ψιθύριζε: "Αθώε μου, μια φάρσα είναι κάθε ιστορία που πλάθεται από ζωή". Χρήστο, θα θυμάσαι σίγουρα αυτό το αίσθημα.
Δημοσίευση σχολίου