Ένα ακόμη φευγιό

Έχει πάρει κατά καιρούς το αφτί μου πικρόχολα σχόλια για τον Ηλία Μαμαλάκη. Σχόλια που, σχεδόν στο σύνολό τους, εστιάζονται στην πολυπραγμοσύνη του, σε αυτό που ο λαός λέει «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις» (ραδιόφωνο, τηλεόραση, περιοδικό, διαφήμιση) «θα τον βρεις». Τα αντιπαρέρχομαι. Ίσως επειδή στην περίπτωσή του πιστεύω ακράδαντα ότι η ποιότητα υπερισχύει της ποσότητας. Τον πρωτο-«συνάντησα» πριν από 10-12 χρόνια, συγγραφέα καλαίσθητων και μερακλίδικων βιβλίων για θέματα ελληνικής κουζίνας. Στη συνέχεια τον «βρήκα» στις ραδιοφωνικές συχνότητες, να στάζει μέλι για τα εδέσματα που περιέγραφε. Ύστερα, «εισέβαλε» ειρηνικά και στο δικό μου σπίτι, όπως και σε αυτά εκατομμυρίων άλλων ελλήνων, μέσα από το τηλεοπτικό «Μπουκιά και συχώριο» - σε ένα τηλε-τοπίο απεριόριστης βλακείας και ελαφρότητας, είναι να απορεί κανείς πώς βρήκε σπόρο και χώμα να ανθίσει ένα τέτοιο λέλουδο. Με το χαρακτηριστικό του κοντόχοντρο σουλούπι, με το μπαστουνάκι του συχνά ανά χείρας, ο Ηλίας μας ταξίδεψε στα τρίσβαθα της πατρίδας και της οικουμένης, συνδυάζοντας με αμίμητο τρόπο την ανακάλυψη των τόπων, των τοπίων και των πολιτισμών με εκείνην των γεύσεων. Ακόμα θυμάμαι με ποιο «μαγικό τρόπο» κάθε κάστρο στο οποίο ανέβαινε, κάθε εκθαμβωτική θέα, κάθε μνημείο που περιεργαζόταν (και που στο μεταξύ είχε συνεπάρει και εμάς τους παθητικούς θεατές) του άνοιγε την όρεξη για μαγείρεμα – στις γαλλικές εξοχές, στα κελάρια της Κεντρικής Ευρώπης, σε τροπικά τοπία της Ταϋλάνδης, στα απαράμιλλα ακρογιάλια του Αιγαίου. Κάθε επεισόδιο κι ένα παραμύθι, σαν αυτά που διηγούνται οι πολυταξιδεμένοι παππούδες στα εκστασιασμένα εγγόνια. Ακόμα κι αν δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για το τεχνικό σκέλος των τηλεοπτικών παραγωγών, υποπτεύομαι πόσες ατέλειωτες εργατοώρες έκρυβε κάθε φορά αυτό το σχεδόν τέλειο τηλεοπτικό αποτέλεσμα. Η αγάπη του κοινού (που πάντα αποτυπωνόταν και στις μετρήσεις) και τα πολλά βραβεία νομίζω ότι για τον ίδιο ήταν ικανοποίηση μεγαλύτερη και από την όποια συμφωνημένη αμοιβή για αυτά που προετοίμαζε.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης, η ψυχή όλων των προηγουμένων, έχασε κι αυτός πριν από λίγο καιρό, όπως κι ο αγαπημένος μας Μένης, τη σύντροφο της ζωής του. Μόνο αυτός θα μπορούσε να την αποχαιρετήσει δημόσια με λίγα, αλλά τόσο σοφά λόγια, που δημοσίευσε λίγο μετά το φευγιό της στο διαδίκτυο (http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3711&t=%CE%97-%CE%98%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B7), με τον τίτλο «Η θρέψη». Στον αγαπημένο ταξιδευτή και παραμυθά, τον μάστορα των γεύσεων και των αισθήσεων, η ταπεινότητά μου, αλλά κι όσοι άλλοι έχουν μάθει ή γνωρίζουν τώρα το μαντάτο, δεν έχουν παρά να ευχηθούν δύναμη και κουράγιο στη ρούγα αυτήν την πλέον κακοτράχαλη του ωραίου ταξιδιού του στον κόσμο.