15.3.2011
(Εμείς σε τσουνάμι; Θα είχαμε σβήσει από τον χάρτη...)
Αυτοί εκεί δεν στηθοκοπιούνται πάνω από τα ερείπια ούτε ολολύζουν με τρόπο παρατεταμένο ούτε ξεσχίζουν τα ουράνια με γόους ούτε καταριούνται καμιά κυβέρνηση με ύβρεις και μομφές.
Το κλάμα σιγανό, διακριτικό, ευγενικό, αξιοπρεπές, μάλλον πετυχαίνει εν μέσω σιγής να εντείνει το μέγεθος της τραγωδίας.
Ένα Αχ ήταν μόνο που σύρθηκε στον αέρα πάνω από το νερό.
Εκείνοι εκεί είναι μαθημένοι στα σκαμπίλια της Φύσης, αλλά κάτι σου λέει πως τη σέβονται υπερβολικά, υποκλίνονται μπροστά της και δέχονται όπως ο πιστός του Θεού του τις επιταγές και τις εκρήξεις της.
Εκείνοι εκεί ξαναρχίζουν από το 0 τη ζωή τους, και κάτι σου λέει πως σύντομα, συντομότατα θα τα βάλουν πάλι όλα σε τάξη. Θα χαϊδέψουν και τη θάλασσα όπως έναν ψυχασθενή που έκανε πάλι "τα δικά" του.
Εκείνοι εκεί σίγουρα πλέον δεν πατούν ούτε σε γη ούτε σε ουρανό, κείνται μεταξύ τους, είναι υπερβατικές οντότητες, τα γιγάντια πόδια τους ακουμπούν πάνω στα σμπαραλιασμένα οχήματα και στους κομμένους φανοστάτες.
Εκείνοι εκεί έχουν αμολήσει την ψυχή τους και με τέτοιες υπερρεαλιστικές εμπειρίες τη βλέπουν σαν πουλί, σαν κοράκι να τσιμπάει ανασυρμένα πτώματα. Μόνο ορισμένοι επηρεάστηκαν τόσο που έγινε τσουνάμι και μέσα τους. Ο στόμαχος βρέθηκε στην αρχή της τραχείας, τα πνευμόνια ξεκόλλησαν και κουλουριάστηκαν γύρω από το λεπτό έντερο. Το μυαλό, το μυαλό τους ακόμα στη θέση του, ευτυχώς, έχει γερά θεμέλια το μυαλό τους, νόηση, αντίληψη, προσοχή, μνήμη, συνταράχθηκαν είναι αλήθεια στο φονικό χτύπημα, αλλά ευτυχώς δεν κατέρρευσαν. Μόνο
μία φοβάται αυτή τη σκιά πάνω από το μυαλό της και είπε πως "θα ήταν καλύτερα να μην ζούσα". Τελικά εκείνοι εκεί είναι πολύ δυνατοί, ημίθεοι, παλεύουν στη Γιγαντομαχία και δέχονται βράχους πελώριους από τον ουρανό, αλλά στέκονται αξιοπρεπώς. Αξιοπρέπεια, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Να ζεις και να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια, να υποκύπτεις μόνο στην ανώτερη δύναμη, τύχη λέγεται αυτή, Θεός, Φύση, πεπρωμένο.
Αυτοί εδώ πάλι τσακώνονται για τα μικρά και τα ασήμαντα, μπρος σε κείνα τα ασύλληπτα και τα κοσμογονικά. Κλαίνε που τους κόψανε δυο πόντους από το σβέρκο, το ψευτοεπίδομά τους, που τους δείρανε κάτι Αλβανοί ψευτόμαγκες, που ο γιόκας τους θα πάει με το γαϊδούρι στο νέο σχολείο κι είναι ζήτημα, που κάθονται στην ουρά στο φαρμακείο. Όλα δε τα παχύδερμα του δημόσιου λόγου, οι κομπογιανίτες με τα κομπολόγια, οι υπάλληλοι των φρενοκομείων, οι πολιτικάντηδες με τις BMW, οι δάσκαλοι της πλάκας, οι συνδικαληστές με τα πλακάτ, οι
κωλογιατροί με τα φακελάκια, οι αλητοέμποροι που κέρδιζαν με 400%, οι αστοί με τις χοντροκοιλιές τους, οι κουλτουριάρηδες με το μισό μπόι, οι πανεπιστημιακοί με τις 5 ώρες τη βδομάδα, οι μαλάκες οι αριστεροί που κοιμούνται ακόμα με ένα πλευρό κάπου στο 194..., οι Κατίνες των σχολείων, τα αλητόπαιδα που καταλαμβάνουν τα σχολεία, οι δημοσιογράφοι με τα μίνι και τις γραβάτες, οι αναρχικοί του κώλου, οι νεκροτόμοι της φτωχής Ελλάδος, όλη αυτή η αγέλη των σκύλων, το κωλόσογο των Βαλκανίων, είναι να το πάρει το ποτάμι να το πάρει ο ποταμός.
Πώς τον λεν πώς τον λεν τον ποταμό; Ιλισό, Πηνειό ή Τσουναμωτό; Πάθανε σοκ οι ημέτεροι καθυστερημένοι με τις ιαπωνικές γιγαντοαφίσες. Είπαν μέσα τους να το βουλώσουν που ζητούνε τις τρίχες του κουρέα πίσω την ίδια στιγμή που χάνονται πολιτείες και κλείνουν τα στόματα του πέρα κόσμου. Αλλά μετά είναι σίγουρο ότι θα το ξεχάσουν - και θα αρπάξουν πάλι το πλακάτ και το πουλόφωνο να πουν τον πόνο τους. 11 εκατομμύρια μαλάκες που δεν μπορούν να συνεννοηθούν 150 χρόνια. Την ίδια στιγμή που οι άλλοι εκεί μέσα σε 3 λεπτά σήμαναν συναγερμό
και προειδοποίησαν για τα κακά μελλούμενα. Το μυαλό μας, το μυαλό μας έχει κάπου κολλήσει και πάμε σαν χελώνες, σε γλίτσα μάλλον κόλλησε, και δεν τρέχει, βούλωσαν οι αρτηρίες μας.
Να δεις που σε ένα 6μηνο αυτή η πόλη της κόλασης θα δέχεται τα πρώτα εκδρομικά γκρουπ. Κι εμείς εδώ ακόμη θα στέλνουμε επιστολές για τα Μάρμαρα και θα ψάχνουμε την τρύπα κάτω από τα μπούτια μας.
Πέτρος Χριστοφιλίδης
(Εμείς σε τσουνάμι; Θα είχαμε σβήσει από τον χάρτη...)
Αυτοί εκεί δεν στηθοκοπιούνται πάνω από τα ερείπια ούτε ολολύζουν με τρόπο παρατεταμένο ούτε ξεσχίζουν τα ουράνια με γόους ούτε καταριούνται καμιά κυβέρνηση με ύβρεις και μομφές.
Το κλάμα σιγανό, διακριτικό, ευγενικό, αξιοπρεπές, μάλλον πετυχαίνει εν μέσω σιγής να εντείνει το μέγεθος της τραγωδίας.
Ένα Αχ ήταν μόνο που σύρθηκε στον αέρα πάνω από το νερό.
Εκείνοι εκεί είναι μαθημένοι στα σκαμπίλια της Φύσης, αλλά κάτι σου λέει πως τη σέβονται υπερβολικά, υποκλίνονται μπροστά της και δέχονται όπως ο πιστός του Θεού του τις επιταγές και τις εκρήξεις της.
Εκείνοι εκεί ξαναρχίζουν από το 0 τη ζωή τους, και κάτι σου λέει πως σύντομα, συντομότατα θα τα βάλουν πάλι όλα σε τάξη. Θα χαϊδέψουν και τη θάλασσα όπως έναν ψυχασθενή που έκανε πάλι "τα δικά" του.
Εκείνοι εκεί σίγουρα πλέον δεν πατούν ούτε σε γη ούτε σε ουρανό, κείνται μεταξύ τους, είναι υπερβατικές οντότητες, τα γιγάντια πόδια τους ακουμπούν πάνω στα σμπαραλιασμένα οχήματα και στους κομμένους φανοστάτες.
Εκείνοι εκεί έχουν αμολήσει την ψυχή τους και με τέτοιες υπερρεαλιστικές εμπειρίες τη βλέπουν σαν πουλί, σαν κοράκι να τσιμπάει ανασυρμένα πτώματα. Μόνο ορισμένοι επηρεάστηκαν τόσο που έγινε τσουνάμι και μέσα τους. Ο στόμαχος βρέθηκε στην αρχή της τραχείας, τα πνευμόνια ξεκόλλησαν και κουλουριάστηκαν γύρω από το λεπτό έντερο. Το μυαλό, το μυαλό τους ακόμα στη θέση του, ευτυχώς, έχει γερά θεμέλια το μυαλό τους, νόηση, αντίληψη, προσοχή, μνήμη, συνταράχθηκαν είναι αλήθεια στο φονικό χτύπημα, αλλά ευτυχώς δεν κατέρρευσαν. Μόνο
μία φοβάται αυτή τη σκιά πάνω από το μυαλό της και είπε πως "θα ήταν καλύτερα να μην ζούσα". Τελικά εκείνοι εκεί είναι πολύ δυνατοί, ημίθεοι, παλεύουν στη Γιγαντομαχία και δέχονται βράχους πελώριους από τον ουρανό, αλλά στέκονται αξιοπρεπώς. Αξιοπρέπεια, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Να ζεις και να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια, να υποκύπτεις μόνο στην ανώτερη δύναμη, τύχη λέγεται αυτή, Θεός, Φύση, πεπρωμένο.
Αυτοί εδώ πάλι τσακώνονται για τα μικρά και τα ασήμαντα, μπρος σε κείνα τα ασύλληπτα και τα κοσμογονικά. Κλαίνε που τους κόψανε δυο πόντους από το σβέρκο, το ψευτοεπίδομά τους, που τους δείρανε κάτι Αλβανοί ψευτόμαγκες, που ο γιόκας τους θα πάει με το γαϊδούρι στο νέο σχολείο κι είναι ζήτημα, που κάθονται στην ουρά στο φαρμακείο. Όλα δε τα παχύδερμα του δημόσιου λόγου, οι κομπογιανίτες με τα κομπολόγια, οι υπάλληλοι των φρενοκομείων, οι πολιτικάντηδες με τις BMW, οι δάσκαλοι της πλάκας, οι συνδικαληστές με τα πλακάτ, οι
κωλογιατροί με τα φακελάκια, οι αλητοέμποροι που κέρδιζαν με 400%, οι αστοί με τις χοντροκοιλιές τους, οι κουλτουριάρηδες με το μισό μπόι, οι πανεπιστημιακοί με τις 5 ώρες τη βδομάδα, οι μαλάκες οι αριστεροί που κοιμούνται ακόμα με ένα πλευρό κάπου στο 194..., οι Κατίνες των σχολείων, τα αλητόπαιδα που καταλαμβάνουν τα σχολεία, οι δημοσιογράφοι με τα μίνι και τις γραβάτες, οι αναρχικοί του κώλου, οι νεκροτόμοι της φτωχής Ελλάδος, όλη αυτή η αγέλη των σκύλων, το κωλόσογο των Βαλκανίων, είναι να το πάρει το ποτάμι να το πάρει ο ποταμός.
Πώς τον λεν πώς τον λεν τον ποταμό; Ιλισό, Πηνειό ή Τσουναμωτό; Πάθανε σοκ οι ημέτεροι καθυστερημένοι με τις ιαπωνικές γιγαντοαφίσες. Είπαν μέσα τους να το βουλώσουν που ζητούνε τις τρίχες του κουρέα πίσω την ίδια στιγμή που χάνονται πολιτείες και κλείνουν τα στόματα του πέρα κόσμου. Αλλά μετά είναι σίγουρο ότι θα το ξεχάσουν - και θα αρπάξουν πάλι το πλακάτ και το πουλόφωνο να πουν τον πόνο τους. 11 εκατομμύρια μαλάκες που δεν μπορούν να συνεννοηθούν 150 χρόνια. Την ίδια στιγμή που οι άλλοι εκεί μέσα σε 3 λεπτά σήμαναν συναγερμό
και προειδοποίησαν για τα κακά μελλούμενα. Το μυαλό μας, το μυαλό μας έχει κάπου κολλήσει και πάμε σαν χελώνες, σε γλίτσα μάλλον κόλλησε, και δεν τρέχει, βούλωσαν οι αρτηρίες μας.
Να δεις που σε ένα 6μηνο αυτή η πόλη της κόλασης θα δέχεται τα πρώτα εκδρομικά γκρουπ. Κι εμείς εδώ ακόμη θα στέλνουμε επιστολές για τα Μάρμαρα και θα ψάχνουμε την τρύπα κάτω από τα μπούτια μας.
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου