7.4.2011
Από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας της οδού Αμαλίας 4 όλα έξω στην πόλη μοιάζουν διαφορετικά. Διαπιστώνεις ότι οι καλλονές της πόλης είναι οι γραμμές και οι σκιές των ορέων της (Υμηττός), ο Εθνικός-Βασιλικός Κήπος ως σταθερή αξία, το αρχιτεκτονικό μεγαλείο διαφόρων κτηρίων της (βλ. το κτήριο της Βουλής), σημεία του χώρου που τόσο έχουν βασανιστεί από την διοικητική, κοινωνικοπολιτική αναρχία και τις λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τι φταίει ένα βουνό, ένας κήπος ή ένα κτήριο εάν δεν ρυθμίζονται κατά το αίσθημα δικαίου οι κοινωνικές σχέσεις;
Κι αν όλα είναι τόσο θεαματικά έξω, άλλο τόσο είναι και ''μέσα'', σε αυτό το μεγάλο διαμέρισμα, που μας χωράει όλους, μικρούς και μεγάλους, ζώντες και τεθνεώτες, συγγραφείς και αναγνώστες, καλλιτέχνες και φιλότεχνους, σε αυτό το κατάστρωμα ενός αιώνιου πλοίου που ταξιδεύει και θα ταξιδεύει με τα πολύτιμα ναυτικά / καλλιτεχνικά του όργανα / εργαλεία, με τους ανεξίτηλους πίνακες ζωγραφικής, τα έπιπλα-αντίκες, αλλά και πάνω από όλα με την διαρκή ψυχική παρουσία των ιδιοκτητών και των αναδόχων του.
Ποιοι είναι οι ανάδοχοι αυτού του χώρου; Ποιοι άλλοι παρά όλοι εμείς που ίσως τον αγαπήσουμε και τον ''κάνουμε δικό μας''. Τελικά, τα πράγματα δεν ανήκουν σε κανέναν μας παρά μόνο στην εθνική μας παράδοση, στην ψυχή της εθνικής μας κοινότητας. Σε ποιον δηλαδή ανήκουν σε τελική ανάλυση τα περίφημα "Τέσσερα φιλιά'' του Γουναρόπουλου που στολίζουν τους τοίχους ενός δωματίου του ''σπιτιού-μουσείου''; Μπορεί να ήθελαν κατά την αρχική πρόθεση του καλλιτέχνη να δωρηθούν για τον έρωτα του ζεύγους Κατακουζηνών, αλλά τώρα πλέον μετά θάνατόν τους ανήκουν σε όλα τα ευγενή ανθρώπινα πλάσματα που δίνονται στα παθιασμένα - αφιερωμένα φιλιά της ερωτικής επαφής. Εν ολίγοις, η Τέχνη προσωρινά μόνο ανήκει στους ευκατάστατους αστούς, αλλά στο διάβα του χρόνου το πεδίο της ιδιοκτησίας κατ' ουσίαν χωράει όλον τον λαό, που συμπαθεί την Τέχνη.
Δύο νέοι άνθρωποι, η Σοφία Πελοποννησίου-Βασιλάκου και ο εξαίρετος χθεσινός ξεναγός μας Γιώργος Μαγγίνης έχουν σηκώσει σαν τους Άτλαντες το βάρος της συντήρησης και γενικά της ευπρεπούς επιβίωσης αυτού του χώρου, αντιλαμβανόμενοι την αξία των περιεχομένων του. Ο Γιώργος Μαγγίνης χθες έλαμψε με την παρουσία του και έδειξε άνθρωπος-ανοιχτή αγκάλη, πρόθυμος, καταδεκτικός, πλήρως εξηγητικός, ένα ρυάκι που κελαρύζει και αφηγείται. Προς το τέλος, τον εγκωμιάσαμε για όλες τις αρετές του (αλλά και η απούσα κατά την ξενάγηση Σοφία έχω τη βεβαιότητα ότι το ίδιο ''κατακουζηνικό'' πρόσωπο θα έδειχνε). Όσο υπάρχουν Άνθρωποι, για να θυμηθούμε και έναν τίτλο.
Δεν απομένει πλέον σε μας τίποτε άλλο παρά η ενίσχυση με διαφόρους τρόπους της προσπάθειας αυτών των δύο ''αγγέλων'', αυτών των νέων ''αγγέλων''. Και βέβαια, όπως πρώτος πρότεινε ο φίλος Μιλτιάδης Πούλος, ''ιδού το φιλολογικό μας σαλόνι για νέες βεγγέρες και θερμόαιμες συνεστιάσεις''. Πάμε για άλλα λοιπόν, πιο μεγάλα, και από πιο ψηλά, με την περιβάλλουσα προστασία του Κάλλους, της Τέχνης, της Αγάπης.
Νομίζω ότι χθες ''πιάσαμε σπουδαίο λαβράκι''. Αρκεί να μην ξεχάσουμε να το μαγειρέψουμε...
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας της οδού Αμαλίας 4 όλα έξω στην πόλη μοιάζουν διαφορετικά. Διαπιστώνεις ότι οι καλλονές της πόλης είναι οι γραμμές και οι σκιές των ορέων της (Υμηττός), ο Εθνικός-Βασιλικός Κήπος ως σταθερή αξία, το αρχιτεκτονικό μεγαλείο διαφόρων κτηρίων της (βλ. το κτήριο της Βουλής), σημεία του χώρου που τόσο έχουν βασανιστεί από την διοικητική, κοινωνικοπολιτική αναρχία και τις λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τι φταίει ένα βουνό, ένας κήπος ή ένα κτήριο εάν δεν ρυθμίζονται κατά το αίσθημα δικαίου οι κοινωνικές σχέσεις;
Κι αν όλα είναι τόσο θεαματικά έξω, άλλο τόσο είναι και ''μέσα'', σε αυτό το μεγάλο διαμέρισμα, που μας χωράει όλους, μικρούς και μεγάλους, ζώντες και τεθνεώτες, συγγραφείς και αναγνώστες, καλλιτέχνες και φιλότεχνους, σε αυτό το κατάστρωμα ενός αιώνιου πλοίου που ταξιδεύει και θα ταξιδεύει με τα πολύτιμα ναυτικά / καλλιτεχνικά του όργανα / εργαλεία, με τους ανεξίτηλους πίνακες ζωγραφικής, τα έπιπλα-αντίκες, αλλά και πάνω από όλα με την διαρκή ψυχική παρουσία των ιδιοκτητών και των αναδόχων του.
Ποιοι είναι οι ανάδοχοι αυτού του χώρου; Ποιοι άλλοι παρά όλοι εμείς που ίσως τον αγαπήσουμε και τον ''κάνουμε δικό μας''. Τελικά, τα πράγματα δεν ανήκουν σε κανέναν μας παρά μόνο στην εθνική μας παράδοση, στην ψυχή της εθνικής μας κοινότητας. Σε ποιον δηλαδή ανήκουν σε τελική ανάλυση τα περίφημα "Τέσσερα φιλιά'' του Γουναρόπουλου που στολίζουν τους τοίχους ενός δωματίου του ''σπιτιού-μουσείου''; Μπορεί να ήθελαν κατά την αρχική πρόθεση του καλλιτέχνη να δωρηθούν για τον έρωτα του ζεύγους Κατακουζηνών, αλλά τώρα πλέον μετά θάνατόν τους ανήκουν σε όλα τα ευγενή ανθρώπινα πλάσματα που δίνονται στα παθιασμένα - αφιερωμένα φιλιά της ερωτικής επαφής. Εν ολίγοις, η Τέχνη προσωρινά μόνο ανήκει στους ευκατάστατους αστούς, αλλά στο διάβα του χρόνου το πεδίο της ιδιοκτησίας κατ' ουσίαν χωράει όλον τον λαό, που συμπαθεί την Τέχνη.
Δύο νέοι άνθρωποι, η Σοφία Πελοποννησίου-Βασιλάκου και ο εξαίρετος χθεσινός ξεναγός μας Γιώργος Μαγγίνης έχουν σηκώσει σαν τους Άτλαντες το βάρος της συντήρησης και γενικά της ευπρεπούς επιβίωσης αυτού του χώρου, αντιλαμβανόμενοι την αξία των περιεχομένων του. Ο Γιώργος Μαγγίνης χθες έλαμψε με την παρουσία του και έδειξε άνθρωπος-ανοιχτή αγκάλη, πρόθυμος, καταδεκτικός, πλήρως εξηγητικός, ένα ρυάκι που κελαρύζει και αφηγείται. Προς το τέλος, τον εγκωμιάσαμε για όλες τις αρετές του (αλλά και η απούσα κατά την ξενάγηση Σοφία έχω τη βεβαιότητα ότι το ίδιο ''κατακουζηνικό'' πρόσωπο θα έδειχνε). Όσο υπάρχουν Άνθρωποι, για να θυμηθούμε και έναν τίτλο.
Δεν απομένει πλέον σε μας τίποτε άλλο παρά η ενίσχυση με διαφόρους τρόπους της προσπάθειας αυτών των δύο ''αγγέλων'', αυτών των νέων ''αγγέλων''. Και βέβαια, όπως πρώτος πρότεινε ο φίλος Μιλτιάδης Πούλος, ''ιδού το φιλολογικό μας σαλόνι για νέες βεγγέρες και θερμόαιμες συνεστιάσεις''. Πάμε για άλλα λοιπόν, πιο μεγάλα, και από πιο ψηλά, με την περιβάλλουσα προστασία του Κάλλους, της Τέχνης, της Αγάπης.
Νομίζω ότι χθες ''πιάσαμε σπουδαίο λαβράκι''. Αρκεί να μην ξεχάσουμε να το μαγειρέψουμε...
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου