"Χρόνια πολλά. Καλή χρονιά. Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα. Με υγεία πάνω από όλα. Αγάπη και ειρήνη στον κόσμο. Εύχομαι οι Έλληνες να ξυπνήσουν. Οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία. κ.λπ.".
Πόσα χρόνια άραγε ακούμε τις ίδιες και τις ίδιες ευχές, τις εύκολες, ανέξοδες αυτές ευχές; Τις τόσο χιλιοειπωμένες ώστε να καταντούν χωρίς βαθύ νόημα και σημασία; Τα φραστικά κερασάκια σε έναν λόγο κατά τα άλλα ''πεθαμένο''; Τις ψεύτικες γέφυρες μετάβασης στον Άλλον, που τον έχουμε στην άκρη για όλες τις υπόλοιπες μέρες του έτους; Τις γλωσσικές γιρλάντες και τα διακοσμητικά του τίποτα; Σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, δημόσιο λόγο, στους δρόμους και στις πλατείες, όλοι ανταλλάσσουν το τίποτα με τίποτα. Διότι γνωρίζουν ότι δεν αντηχεί ο λόγος τους στην ψυχή του Άλλου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποια ειδική σχέση με τον Άλλον, κάποια εμπειρία ή ανάμνηση, κάποιο κοινό βίωμα, κάποια συνεργασία στον πλου της ζωής, ο λόγος παγιδεύεται στα στερεότυπα ευχολόγια. Λίγοι μπορούν να γνωρίζουν τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Αυτοί οι λίγοι όμως αντί του να εύχονται, βοηθούν έμπρακτα.
Όμως, στην εποχή μας, παρά τη διαφήμιση περί συμπόνιας και αλληλεγγύης, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά: μόνοι μας είμαστε και μόνοι μας θα τα βγάλουμε πέρα. Σπανιότητα έγινε η έμπρακτη ανακούφιση του Άλλου. Γιατί από λόγια... να φαν κι οι τοίχοι, που δεν έχουν βέβαια μόνο αυτιά για να φρίττουν με όσα δυσανάλογα ακούν αυτές τις μέρες.
Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν θα πάρω. Θα προτιμήσω τον δρόμο της έμπρακτης προσφοράς κι όχι το παζάρι των εύκολων ευχών. Ή θα μετρήσω μόνο εκείνα τα λόγια που έχουν αντίκρισμα ειπωμένα από ανθρώπους με ψυχικό ανάστημα. (Αλλά πόσοι είναι άραγε αυτοί;)
Το να σε θυμούνται μία μέρα του χρόνου και να σε αγνοούν όλες τις υπόλοιπες δεν θυμίζει κάπως περιοδείες πολιτικών; Μήπως κλέβουμε κι εμείς κάτι από αυτούς που πλέον αποδοκιμάζουμε;
Αλλά, βέβαια, οι Μεσόγειοι είναι γενικώς ''λογάδες''. Θέλουν να τα πουν, να τα βγάλουν από μέσα τους, να παρλάρουν ανεξαρτήτως εποχής. 500 εφημερίδες και περιοδικά. Αλλά και τόσα μπλογκς όπως και το παρόν αυτό αποδεικνύουν: ο Μεσόγειος θέλει μικρόφωνο να ηγεμονεύσει τους άλλους με τον ξεπλυμένο λόγο του.
Μου φαίνεται ότι κι εγώ πιάστηκα πλέον σε αυτό το δίχτυ. Τρέχω λοιπόν για δουλειά, για πράξη. Και τα στόματα ερμητικά κλειστά.
Πόσα χρόνια άραγε ακούμε τις ίδιες και τις ίδιες ευχές, τις εύκολες, ανέξοδες αυτές ευχές; Τις τόσο χιλιοειπωμένες ώστε να καταντούν χωρίς βαθύ νόημα και σημασία; Τα φραστικά κερασάκια σε έναν λόγο κατά τα άλλα ''πεθαμένο''; Τις ψεύτικες γέφυρες μετάβασης στον Άλλον, που τον έχουμε στην άκρη για όλες τις υπόλοιπες μέρες του έτους; Τις γλωσσικές γιρλάντες και τα διακοσμητικά του τίποτα; Σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, δημόσιο λόγο, στους δρόμους και στις πλατείες, όλοι ανταλλάσσουν το τίποτα με τίποτα. Διότι γνωρίζουν ότι δεν αντηχεί ο λόγος τους στην ψυχή του Άλλου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποια ειδική σχέση με τον Άλλον, κάποια εμπειρία ή ανάμνηση, κάποιο κοινό βίωμα, κάποια συνεργασία στον πλου της ζωής, ο λόγος παγιδεύεται στα στερεότυπα ευχολόγια. Λίγοι μπορούν να γνωρίζουν τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Αυτοί οι λίγοι όμως αντί του να εύχονται, βοηθούν έμπρακτα.
Όμως, στην εποχή μας, παρά τη διαφήμιση περί συμπόνιας και αλληλεγγύης, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά: μόνοι μας είμαστε και μόνοι μας θα τα βγάλουμε πέρα. Σπανιότητα έγινε η έμπρακτη ανακούφιση του Άλλου. Γιατί από λόγια... να φαν κι οι τοίχοι, που δεν έχουν βέβαια μόνο αυτιά για να φρίττουν με όσα δυσανάλογα ακούν αυτές τις μέρες.
Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν θα πάρω. Θα προτιμήσω τον δρόμο της έμπρακτης προσφοράς κι όχι το παζάρι των εύκολων ευχών. Ή θα μετρήσω μόνο εκείνα τα λόγια που έχουν αντίκρισμα ειπωμένα από ανθρώπους με ψυχικό ανάστημα. (Αλλά πόσοι είναι άραγε αυτοί;)
Το να σε θυμούνται μία μέρα του χρόνου και να σε αγνοούν όλες τις υπόλοιπες δεν θυμίζει κάπως περιοδείες πολιτικών; Μήπως κλέβουμε κι εμείς κάτι από αυτούς που πλέον αποδοκιμάζουμε;
Αλλά, βέβαια, οι Μεσόγειοι είναι γενικώς ''λογάδες''. Θέλουν να τα πουν, να τα βγάλουν από μέσα τους, να παρλάρουν ανεξαρτήτως εποχής. 500 εφημερίδες και περιοδικά. Αλλά και τόσα μπλογκς όπως και το παρόν αυτό αποδεικνύουν: ο Μεσόγειος θέλει μικρόφωνο να ηγεμονεύσει τους άλλους με τον ξεπλυμένο λόγο του.
Μου φαίνεται ότι κι εγώ πιάστηκα πλέον σε αυτό το δίχτυ. Τρέχω λοιπόν για δουλειά, για πράξη. Και τα στόματα ερμητικά κλειστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου