7-9-2011
Τα λόγια ανάβουν φωτιές στο δάσος της φαντασίας, κι η εικόνα του κόσμου ώρες ώρες, με έναν τρόμο να αναπαρίσταται σαν το φύλλο που ξεπηδά μέσα απ' τις πλάκες, γίνεται ζοφερή.
Αρχίζει σιγά σιγά η κοινωνία να διαιρείται κι ο ένας να κρίνει τον άλλον. Ό,τι είχε μείνει καταχωνιασμένο μέσα στην ψυχή για λόγους ειρηνικής συμβίωσης, έρχεται στην επιφάνεια με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, απαξιωτικές διατυπώσεις και μειωτικές διακρίσεις.
Ποια είναι η πρόθεση; Να βρούμε τους καλύτερους, τους αξιότερους, τους πολυτιμότερους; Και πώς στέριωσε μέσα μας η ιδέα μας για τον άλλον, τον φτωχό, τον ανίδεο, τον δευτεροκλασάτο; Ποια εξουσία μάς έδινε τη δύναμη να τον αποδεχόμαστε μεν, αλλά βαθιά μέσα μας να κρύβουμε μια πικρή γνώμη γι' αυτόν; Ποτέ δεν πίστεψα σε καμιά διαδικασία αξιολόγησης και σε κανένα κριτήριο κοινωνικής κατηγοριοποίησης. Ποτέ δεν πίστεψα στους τίτλους, στα σπουδαστικά εφόδια, στο ''προφίλ'' των ανθρώπων. Αυτό που μετράει πάντα είναι η φλόγα της βούλησης και η ανάσα της ψυχής. Κι έτσι κατήντησα να αγαπώ τους μικρούς, τους ταπεινούς, τους ''φτωχούς'', που είναι ικανότεροι να κάνουν το θαύμα. Οι εργάτες στις βιοτεχνίες, οι σκουπιδιάρηδες, οι τσαγκάρηδες, οι φουρναραίοι, οι αγρότες πάνω από το χώμα και την πέτρα έχουν μέσα τους ψυχή αιώνια σε σύγκριση με πολλούς κοιλιόδουλους των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Κι ήλθαμε τώρα σε μιαν εποχή που αντί να ομολογήσουμε την άκρα υποτέλεια και οικονομική μας αδυναμία, αντί δηλαδή να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πως χάσαμε, σύντροφοι, αλλά ελάτε όλοι τώρα να ξαναενώσουμε τις δυνάμεις μας, χωρίζουμε την κοινωνία δίκην μανιχαϊστικού πειράματος σε καλούς και κακούς, σε εργατικούς και τεμπέληδες, σε άξιους και άχρηστους. Και μάλιστα μην μπορώντας, λέει, να κρίνουμε εμείς ποιος αντέχει στην ανηφόρα, θα προσλάβουμε το ξένο μάτι να το δει. Ναι, ηθικό πρόβλημα υπήρχε ευρύτατο, αλλά αυτό που προετοιμάζεται, δηλαδή η περιθωριοποίηση των ανθρώπων στο όνομα μιας δίκαιης αξιολόγησης, που, λένε, θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, αντίκειται στις αρχές κάθε έννοιας δικαίου. Γιατί απλούστατα ο ''τεμπέλης'' έχει μέσα του τριπλάσιες δυνάμεις προόδου, απλώς δεν μπόρεσε/θέλησε να τις εκδιπλώσει - γιατί ίσως τον είχαν κάποιοι ''στην απ' έξω'', γιατί το αφεντικό δεν του έδινε πρωτοβουλίες, γιατί ουδείς τον ενθάρρυνε ώστε να αποκτήσει κάποια φιλοδοξία, γιατί υπό τη συνδρομή όλων αυτών και άλλων τόσων έπεσε σε έναν μαρασμό, μια καθήλωση, μια βαθιά κατάθλιψη, δεν κουνούσε χέρι δεν κουνούσε πόδι, αλλοτριώθηκε, έγινε ένας άλλος. Γιατί σε αυτή την πολιτεία όταν ερχόταν ο νέος αφέντης έφερνε μαζί του και την κουστωδία του - κι έτσι οι πρώην άξιοι γίνονταν πλέον περιθώριο, ή για να το πούμε και με όρο της μόδας, ''εφεδρεία''΄. Στον πάγκο, κοινώς, φίλε, μια ζωή στον πάγκο, το ταλέντο σου ποιος το ανακάλυψε για να σε σηκώσει, τη φλόγα σου οι άλλοι σού την έσβησαν αφήνοντάς σε χωρίς νερό, άνυδρο, να ξεραθείς. Και φυσικόν το πράγμα, έπεσε κι η απόδοσή σου, δεν βλάσταινε τίποτε πια. Η εργασία είναι μηχανισμός με ψυχολογικό υπόβαθρο.
Πάμε για μια διαίρεση λοιπόν, οι νέοι επαγγελματίες Μ.Α. (=μετά απελευθέρωση) ενάντια στους παλιούς επαγγελματίες, οι ''παγκίτες-δυνάμει άνεργοι'' ενάντια στους με τη βούλα άξιους, όσοι είναι καλά παιδιά (τώρα; ή ήταν ανέκαθεν;) και κόβουν αποδείξεις υποταγής ενάντια στην αντίδραση, όλοι εναντίον όλων, κλέφτης ο γιατρός, αεριτζής ο δικηγόρος, τεμπέλης ο υπάλληλος, καταστροφέας της ομορφιάς ο εργολάβος, μπαγάσας κάθε πολιτικός, αερολόγος κάθε δάσκαλος, προδότης/μειοδότης ο διπλωμάτης, πούστης ο διανοούμενος, ανθέλληνας ο ιδεολόγος κι ο αριστερός κι ο διεθνιστής κ.λπ. Παπαγαλάκι ο δημοσιογράφος, του συστήματος κι ο τραγουδιστής, μιζαδόρος ο εφοριακός κ.λπ. Ωραία που χωριζόμαστε στις κάστες μας. Είμαστε μια ωραία διαιρεμένη κοινωνία, μπροστά δεν λέμε τίποτα, από πίσω όμως καταριόμαστε πολλούς από τους παραπάνω και βγάζουμε χολή. Μπροστά δεν λέμε τίποτε γιατί ''είμαστε σε ανάγκη'', πίσω όμως ρίχνουμε μούτζες και μύδρους. Δηλαδή η ανάγκη κάνει την κρίση μας; Ναι, η ανάγκη, όπως τώρα που η οικονομική ανάγκη θέλει να σαρώσει τα πάντα και να ξεθεμελιώσει όλες τις κοινωνικές σταθερές.
Όχι λοιπόν Ή ΟΛΟΙ Ή ΚΑΝΕΝΑΣ αλλά ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ ή ΚΑΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΚΩΝ, σε έναν κοινωνικό εμφύλιο που ζωγραφίζεται σαν πύρινη κόλαση στο δάσος της μικρής μας φαντασίας.
Εκτός κι αν η φαντασία μας πάει με χίλια την ώρα που η κοινωνία πάει με αραμπά.
Π. Χριστοφιλίδης
Τα λόγια ανάβουν φωτιές στο δάσος της φαντασίας, κι η εικόνα του κόσμου ώρες ώρες, με έναν τρόμο να αναπαρίσταται σαν το φύλλο που ξεπηδά μέσα απ' τις πλάκες, γίνεται ζοφερή.
Αρχίζει σιγά σιγά η κοινωνία να διαιρείται κι ο ένας να κρίνει τον άλλον. Ό,τι είχε μείνει καταχωνιασμένο μέσα στην ψυχή για λόγους ειρηνικής συμβίωσης, έρχεται στην επιφάνεια με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, απαξιωτικές διατυπώσεις και μειωτικές διακρίσεις.
Ποια είναι η πρόθεση; Να βρούμε τους καλύτερους, τους αξιότερους, τους πολυτιμότερους; Και πώς στέριωσε μέσα μας η ιδέα μας για τον άλλον, τον φτωχό, τον ανίδεο, τον δευτεροκλασάτο; Ποια εξουσία μάς έδινε τη δύναμη να τον αποδεχόμαστε μεν, αλλά βαθιά μέσα μας να κρύβουμε μια πικρή γνώμη γι' αυτόν; Ποτέ δεν πίστεψα σε καμιά διαδικασία αξιολόγησης και σε κανένα κριτήριο κοινωνικής κατηγοριοποίησης. Ποτέ δεν πίστεψα στους τίτλους, στα σπουδαστικά εφόδια, στο ''προφίλ'' των ανθρώπων. Αυτό που μετράει πάντα είναι η φλόγα της βούλησης και η ανάσα της ψυχής. Κι έτσι κατήντησα να αγαπώ τους μικρούς, τους ταπεινούς, τους ''φτωχούς'', που είναι ικανότεροι να κάνουν το θαύμα. Οι εργάτες στις βιοτεχνίες, οι σκουπιδιάρηδες, οι τσαγκάρηδες, οι φουρναραίοι, οι αγρότες πάνω από το χώμα και την πέτρα έχουν μέσα τους ψυχή αιώνια σε σύγκριση με πολλούς κοιλιόδουλους των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Κι ήλθαμε τώρα σε μιαν εποχή που αντί να ομολογήσουμε την άκρα υποτέλεια και οικονομική μας αδυναμία, αντί δηλαδή να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πως χάσαμε, σύντροφοι, αλλά ελάτε όλοι τώρα να ξαναενώσουμε τις δυνάμεις μας, χωρίζουμε την κοινωνία δίκην μανιχαϊστικού πειράματος σε καλούς και κακούς, σε εργατικούς και τεμπέληδες, σε άξιους και άχρηστους. Και μάλιστα μην μπορώντας, λέει, να κρίνουμε εμείς ποιος αντέχει στην ανηφόρα, θα προσλάβουμε το ξένο μάτι να το δει. Ναι, ηθικό πρόβλημα υπήρχε ευρύτατο, αλλά αυτό που προετοιμάζεται, δηλαδή η περιθωριοποίηση των ανθρώπων στο όνομα μιας δίκαιης αξιολόγησης, που, λένε, θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, αντίκειται στις αρχές κάθε έννοιας δικαίου. Γιατί απλούστατα ο ''τεμπέλης'' έχει μέσα του τριπλάσιες δυνάμεις προόδου, απλώς δεν μπόρεσε/θέλησε να τις εκδιπλώσει - γιατί ίσως τον είχαν κάποιοι ''στην απ' έξω'', γιατί το αφεντικό δεν του έδινε πρωτοβουλίες, γιατί ουδείς τον ενθάρρυνε ώστε να αποκτήσει κάποια φιλοδοξία, γιατί υπό τη συνδρομή όλων αυτών και άλλων τόσων έπεσε σε έναν μαρασμό, μια καθήλωση, μια βαθιά κατάθλιψη, δεν κουνούσε χέρι δεν κουνούσε πόδι, αλλοτριώθηκε, έγινε ένας άλλος. Γιατί σε αυτή την πολιτεία όταν ερχόταν ο νέος αφέντης έφερνε μαζί του και την κουστωδία του - κι έτσι οι πρώην άξιοι γίνονταν πλέον περιθώριο, ή για να το πούμε και με όρο της μόδας, ''εφεδρεία''΄. Στον πάγκο, κοινώς, φίλε, μια ζωή στον πάγκο, το ταλέντο σου ποιος το ανακάλυψε για να σε σηκώσει, τη φλόγα σου οι άλλοι σού την έσβησαν αφήνοντάς σε χωρίς νερό, άνυδρο, να ξεραθείς. Και φυσικόν το πράγμα, έπεσε κι η απόδοσή σου, δεν βλάσταινε τίποτε πια. Η εργασία είναι μηχανισμός με ψυχολογικό υπόβαθρο.
Πάμε για μια διαίρεση λοιπόν, οι νέοι επαγγελματίες Μ.Α. (=μετά απελευθέρωση) ενάντια στους παλιούς επαγγελματίες, οι ''παγκίτες-δυνάμει άνεργοι'' ενάντια στους με τη βούλα άξιους, όσοι είναι καλά παιδιά (τώρα; ή ήταν ανέκαθεν;) και κόβουν αποδείξεις υποταγής ενάντια στην αντίδραση, όλοι εναντίον όλων, κλέφτης ο γιατρός, αεριτζής ο δικηγόρος, τεμπέλης ο υπάλληλος, καταστροφέας της ομορφιάς ο εργολάβος, μπαγάσας κάθε πολιτικός, αερολόγος κάθε δάσκαλος, προδότης/μειοδότης ο διπλωμάτης, πούστης ο διανοούμενος, ανθέλληνας ο ιδεολόγος κι ο αριστερός κι ο διεθνιστής κ.λπ. Παπαγαλάκι ο δημοσιογράφος, του συστήματος κι ο τραγουδιστής, μιζαδόρος ο εφοριακός κ.λπ. Ωραία που χωριζόμαστε στις κάστες μας. Είμαστε μια ωραία διαιρεμένη κοινωνία, μπροστά δεν λέμε τίποτα, από πίσω όμως καταριόμαστε πολλούς από τους παραπάνω και βγάζουμε χολή. Μπροστά δεν λέμε τίποτε γιατί ''είμαστε σε ανάγκη'', πίσω όμως ρίχνουμε μούτζες και μύδρους. Δηλαδή η ανάγκη κάνει την κρίση μας; Ναι, η ανάγκη, όπως τώρα που η οικονομική ανάγκη θέλει να σαρώσει τα πάντα και να ξεθεμελιώσει όλες τις κοινωνικές σταθερές.
Όχι λοιπόν Ή ΟΛΟΙ Ή ΚΑΝΕΝΑΣ αλλά ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ ή ΚΑΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΚΩΝ, σε έναν κοινωνικό εμφύλιο που ζωγραφίζεται σαν πύρινη κόλαση στο δάσος της μικρής μας φαντασίας.
Εκτός κι αν η φαντασία μας πάει με χίλια την ώρα που η κοινωνία πάει με αραμπά.
Π. Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου