Οι φταίχτες

Μέσα στο σκοτάδι κρύβονται οι φταίχτες, πίσω από σύννεφα, από μπερδεμένα χρώματα, τους βολεύει τόσο η σύγχυση, η θολούρα, το πούσι. Σαν τα φαντάσματα επέδραμαν, κάνανε τις συναλλαγές τους, οργίασαν όταν κανείς δεν τους έβλεπε, έφυγαν σαν τους κλέφτες με τα λύτρα τους, άνοιξαν μαγαζιά, χτίσανε σπίτια, αύξησαν καταθέσεις. Δεν είχαν όνομα, δεν είχαν πρόσωπο. Μυθολογικά, ήταν Εκατόγχειρες, τα μάτια τους άδεια, πρόσωπο χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σαν ασώματοι διάβολοι, σαν μυστικά δαιμόνια, σαν ακέφαλοι καβαλάρηδες. Η νύχτα έκρυψε τις πράξεις τους κι όλοι όσοι ξυπνούσαν το πρωί έβλεπαν μια πόλη κατεστραμμένη, λεηλατημένη, θυσιάζονταν αυτοί για την επανόρθωσή της. Καθώς ο χρόνος είναι μια μελανοταινία που σέρνεται πάνω στη γραμμή της λήθης, κάθε μέρα, κάθε μήνας, κάθε έτος είναι ριγμένα σε μια θάλασσα όπου αναμειγνύεται το καθαρό και το βρόμικο. Ποιος μπορεί λοιπόν τώρα να γυρίσει τόσα χρόνια πίσω, να ψάξει μέσα στη θάλασσα τα τεκμήρια αθωότητας και ενοχής; Είναι μια υπόθεση-βουνό, το Ανέφικτο. Κι έτσι το παρελθόν πλέει σαν μάζα ανέγγιχτη, μια λίμνη με εξωτερικά κατά τόπους γνωρίσματα βούρκου. Ατιμωρησία. Όταν απέχει η πράξη από την ποινή, όταν η χρονική συνάφεια δεν επιτυγχάνεται μεταξύ των δύο αυτών, όλες οι ανομίες προσπερνιούνται, και... πάμε παρακάτω. Το θέμα λοιπόν είναι να συλλαμβάνεις το κακό εν τη γενέσει του, στην ώρα την ανίερη της εμφάνισής του και της ανάπτυξής του, αλλιώς η ζωή κάπου αλλού θα σε απορροφήσει και θα χάσεις τον προσανατολισμό σου, θα ξεχάσεις ακόμη και την οργή σου. Εγκλήματα φανερά και αδιάσειστα έχουν κουκουλωθεί πίσω από το παραπέτασμα. Αυτοί που θα βρεθούν στο δρόμο του δικαστή θα πληρώσουν και για τους άφαντους άλλους, το αιώνιο παιχνίδι του θύτη και του θύματος.
Και βέβαια, ας σκεφτούμε ότι αν δεν επέδραμε η κρίση, κανένα ερέθισμα ίσως δεν θα μας έδειχνε τους φταίχτες, καμία σκέψη δεν θα τους ζωγράφιζε σαν σκιές, σαν κάτωχρα είδωλα, σαν μια ένοχη δύση που τρέχει να κρυφτεί στα βάθη των οριζόντων.