Ζάλη είναι η ζωή, να πω τραγουδιστά και η αγάπη, καθώς το αυτοκίνητο χορεύει κάτω από τους βράχους και δίπλα στα βάραθρα που επισημαίνουν τις πιθανότητες του θανάτου, και οι πιεστικές φωνούλες μέσα από τις χαράδρες του νου ζητούν ''να αξιωθείς να φτάσεις ολοταχώς'', κάνοντας το ταξίδι μια αγχώδη εκβιαστική αρπαγή ακίνητων εικόνων, που σαρώνονται μία μία με το φακό του ματιού.
Ζάλη είναι η βαρκάδα, να πω και η καντάδα, καθώς το καϊκάκι λικνίζεται πάνω στα κύματα και με θέα την απέναντι ακτή, που περιέχει έναν άλλον κόσμο με άλλους νόμους κι απολαύσεις και χρώμα ζηλευτό ελληνικό, και τα σταγονίδια του τινασσομένου κύματος κάθονται πάνω στο μέτωπο και βρέχουν το χρωματιστό πανωφόρι, και οι επιθυμίες των επιβατών, μπρος στον μεγάλο φόβο να σε καταπιεί η θάλασσα σαν άγουρο μωρό, είναι ''να αξιωθείς να πιάσεις ολοταχώς'' στον απέναντι βραχίονα, και τότε, καθώς παλινδρομεί το καϊκάκι πιασμένο, το ωραίο σβέλτο άλμα και τα πόδια που βεντουζάρουν επιτέλους πάνω στη στεριά και το ''Ουφ, πάει πέρασε κι αυτό'' που λένε όλα τα πρόσωπα στην αποβίβαση, έτοιμα να ριχτούν στην εξερεύνηση της καλλονής (το αγνάντεμα, το βοτσαλωτό, το ντόπιο γλυκάκι, ο αμαξάς, η ανεμελιά των παιδιών, οι έγχρωμες εμφανίσεις, τα παραθαλάσσια αγάλματα, οι ρετρό φωτογραφίες, τα πορτρέτα των προγόνων, οι ωραίες εκπλήξεις των λουλουδιών, τα ξενοδοχεία δίπλα στο κύμα, η φρέσκια εφημερίδα υπό μάλης...).
Γυρνώντας και τον εγωισμό σου ικανοποιώντας τα νέα σου σκορπώντας κι οι άλλοι σιωπώντας...
Ζάλη είναι η βαρκάδα, να πω και η καντάδα, καθώς το καϊκάκι λικνίζεται πάνω στα κύματα και με θέα την απέναντι ακτή, που περιέχει έναν άλλον κόσμο με άλλους νόμους κι απολαύσεις και χρώμα ζηλευτό ελληνικό, και τα σταγονίδια του τινασσομένου κύματος κάθονται πάνω στο μέτωπο και βρέχουν το χρωματιστό πανωφόρι, και οι επιθυμίες των επιβατών, μπρος στον μεγάλο φόβο να σε καταπιεί η θάλασσα σαν άγουρο μωρό, είναι ''να αξιωθείς να πιάσεις ολοταχώς'' στον απέναντι βραχίονα, και τότε, καθώς παλινδρομεί το καϊκάκι πιασμένο, το ωραίο σβέλτο άλμα και τα πόδια που βεντουζάρουν επιτέλους πάνω στη στεριά και το ''Ουφ, πάει πέρασε κι αυτό'' που λένε όλα τα πρόσωπα στην αποβίβαση, έτοιμα να ριχτούν στην εξερεύνηση της καλλονής (το αγνάντεμα, το βοτσαλωτό, το ντόπιο γλυκάκι, ο αμαξάς, η ανεμελιά των παιδιών, οι έγχρωμες εμφανίσεις, τα παραθαλάσσια αγάλματα, οι ρετρό φωτογραφίες, τα πορτρέτα των προγόνων, οι ωραίες εκπλήξεις των λουλουδιών, τα ξενοδοχεία δίπλα στο κύμα, η φρέσκια εφημερίδα υπό μάλης...).
Γυρνώντας και τον εγωισμό σου ικανοποιώντας τα νέα σου σκορπώντας κι οι άλλοι σιωπώντας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου