Με αφορμή τις ''ωραίες ψεύτικες'' εικόνες των πρακτόρων, ένα σχόλιο εδώ για τον μαζικό τουρισμό τέτοιων ή άλλων εποχών:
Το ανθρώπινο ανικανοποίητο δεν ησυχάζει ποτέ. Ένα έχεις, άλλο θέλεις. Ένας μάταιος αγώνας, να μην πω κρυπταλαζονικός ανταγωνισμός, μεταξύ των ανθρώπινων κτηνών ως προς το ''πού κατάφερε να πάει ο καθείς'', μια μάχη εντυπώσεων για το τι περισσότερο πρόλαβε ή επέτυχε ο καθείς. Λες και κάνουμε αγώνα ταξιδιών σε όλη μας την ζωή. Προσωπικά δεν καίγομαι από καμιά εντυπωσιακή προβολή των θαυμάτων της φύσης, ο πλανήτης είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει σε μία ζωή, αλλά ακόμη κι αν χώραγε, πιο πολύ έναν ανόητο ταξιδιωτικό εγωισμό θάλπει με πρόφαση το άνοιγμα στο διαφορετικό. Για να έχει ο καθείς την δυνατότητα να διηγείται στο κοινό του σε 2ον χρόνο τις εμπειρίες του. Σε αυτά τα πράγματα, εξάλλου, αξία έχει η αυτοπρόσωπη παρουσία κι όχι η μεταλαμπάδευση εμπειριών των άλλων.
Το βλέπεις και στους νέους ανθρώπους, σου κάνουν επίδειξη των ταξιδιών τους ζαλίζοντάς σε. Σου κάνουν διαφήμιση των βιωμάτων τους, πρόχειρων, επιπόλαιων, στιγμιαίων. Την ίδια στιγμή δεν ξέρουν πόθεν το βρακί τους.
Από την άλλη το να θαυμάζεις απλώς το ωραίο από φωτογραφία, σε μια λογική του τύπου ΄΄φάτε μάτια ψάρια΄΄, καταντά ανούσιος ετεροκατευθυνόμενος ναρκισσισμός, άγονος οπτικός αυνανισμός στη θέα του κάλλους. Για να απολαύσεις κάτι, πρέπει να το ζήσεις επί μακρόν, να μπεις στα σωθικά του και να το κάνεις οικείο, να καταλάβεις την ομορφιά του απομυθοποιώντας το. Οι χαζοτουρίστες νομίζουν επειδή περνούν από ένα μνημείο ότι το έμαθαν κιόλας.
Τα ταξίδια καλλιεργούν την ανθρώπινη υπεροψία και αλαζονεία. Τεκμηριώνουν την αιώνια οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Γίνονται τίτλοι σπουδαιότητας, έστω κι αν αποτελούν συγκυριακούς οδοδείκτες. Στουμπωμένη αγχωμένη εμπειρία/μαλακία των 5-6 ημερών, σάρωση της επιφάνειας των πραγμάτων, την ίδια στιγμή που από κάτω στις κονωνίες των ''θαυμάτων'' δουλεύει όχι το κάλλος, αλλά ο ηθικός εκφυλισμός. Στην ωραία Σαντορίνη όπου βρέθηκα στρατιώτης για 8 μήνες, είδα αυτό το κοντράστ: μοντερνιές το καλοκαίρι, πρωτογονισμός το χειμώνα.
Από την άποψη αυτή, έχει και καλά της η κρίση. Σε οδηγεί στην ουσία της ζωής διώχνοντας φραμπαλάδες, ιδανικές προβολές του Ωραίου, φαντασιώσεις άλλων ζωών. Ας προσγειωθούμε στην ομορφιά της πραγματικότητας, μέσα μας και δίπλα μας.
Η ομορφιά είναι αυτό το απλό και ταπεινό που κρατούμε στα χέρια μας, το ότι αναπνέουμε μέσα στην κοίτη των δικών μας ηθών, μακριά από την αταξία και ασυναρτησία ξένων ερεθισμάτων κλεισμένων απλώς μέσα σε μικρές χρονικές συσκευασίες των ολίγων ημερών. Η ομορφιά είναι η επίγνωση της ταυτότητάς μας. Και βέβαια οι ιδιοτροπίες και οι παραξενιές της δικής μας φύσης.
Τα μακρινά ταξίδια είναι για τους εγωιστές, τους φλύαρους, τους ρηχούς. Υπάρχουν υπέροχα ταξίδια μέσα... στην αυλή μας... μέσα στην ψυχή μας... Ό,τι δηλαδή φοβόμαστε να επιχειρήσουμε γιατί φοβόμαστε να αντικρίσουμε το Εγώ μας.
Τα μακρινά ταξίδια είναι για τους κενόδοξους και τους νεόπλουτους. Τα εσωτερικά ταξίδια ωστόσο είναι για τους βασιλείς της πιο μεγάλης αλήθειας, αυτής που αποκαλύπτει το αληθινό ποιόν μας και χτίζει με βάση αυτό τις ωραίες στιγμές και δη των άλλων.
Τα μακρινά είναι ατομισμός, τα κοντινά ίσως είναι αρχή δοτικότητας.
Αυτή είναι συναιρεμένη από 43 χρόνια ζωής η άποψή μου, έχοντας ακούσει ποικίλες ταξιδιωτικές αφηγήσεις γύρω μας και προσέχοντας τον τρόπο που λέγονται.
Το ανθρώπινο ανικανοποίητο δεν ησυχάζει ποτέ. Ένα έχεις, άλλο θέλεις. Ένας μάταιος αγώνας, να μην πω κρυπταλαζονικός ανταγωνισμός, μεταξύ των ανθρώπινων κτηνών ως προς το ''πού κατάφερε να πάει ο καθείς'', μια μάχη εντυπώσεων για το τι περισσότερο πρόλαβε ή επέτυχε ο καθείς. Λες και κάνουμε αγώνα ταξιδιών σε όλη μας την ζωή. Προσωπικά δεν καίγομαι από καμιά εντυπωσιακή προβολή των θαυμάτων της φύσης, ο πλανήτης είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει σε μία ζωή, αλλά ακόμη κι αν χώραγε, πιο πολύ έναν ανόητο ταξιδιωτικό εγωισμό θάλπει με πρόφαση το άνοιγμα στο διαφορετικό. Για να έχει ο καθείς την δυνατότητα να διηγείται στο κοινό του σε 2ον χρόνο τις εμπειρίες του. Σε αυτά τα πράγματα, εξάλλου, αξία έχει η αυτοπρόσωπη παρουσία κι όχι η μεταλαμπάδευση εμπειριών των άλλων.
Το βλέπεις και στους νέους ανθρώπους, σου κάνουν επίδειξη των ταξιδιών τους ζαλίζοντάς σε. Σου κάνουν διαφήμιση των βιωμάτων τους, πρόχειρων, επιπόλαιων, στιγμιαίων. Την ίδια στιγμή δεν ξέρουν πόθεν το βρακί τους.
Από την άλλη το να θαυμάζεις απλώς το ωραίο από φωτογραφία, σε μια λογική του τύπου ΄΄φάτε μάτια ψάρια΄΄, καταντά ανούσιος ετεροκατευθυνόμενος ναρκισσισμός, άγονος οπτικός αυνανισμός στη θέα του κάλλους. Για να απολαύσεις κάτι, πρέπει να το ζήσεις επί μακρόν, να μπεις στα σωθικά του και να το κάνεις οικείο, να καταλάβεις την ομορφιά του απομυθοποιώντας το. Οι χαζοτουρίστες νομίζουν επειδή περνούν από ένα μνημείο ότι το έμαθαν κιόλας.
Τα ταξίδια καλλιεργούν την ανθρώπινη υπεροψία και αλαζονεία. Τεκμηριώνουν την αιώνια οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Γίνονται τίτλοι σπουδαιότητας, έστω κι αν αποτελούν συγκυριακούς οδοδείκτες. Στουμπωμένη αγχωμένη εμπειρία/μαλακία των 5-6 ημερών, σάρωση της επιφάνειας των πραγμάτων, την ίδια στιγμή που από κάτω στις κονωνίες των ''θαυμάτων'' δουλεύει όχι το κάλλος, αλλά ο ηθικός εκφυλισμός. Στην ωραία Σαντορίνη όπου βρέθηκα στρατιώτης για 8 μήνες, είδα αυτό το κοντράστ: μοντερνιές το καλοκαίρι, πρωτογονισμός το χειμώνα.
Από την άποψη αυτή, έχει και καλά της η κρίση. Σε οδηγεί στην ουσία της ζωής διώχνοντας φραμπαλάδες, ιδανικές προβολές του Ωραίου, φαντασιώσεις άλλων ζωών. Ας προσγειωθούμε στην ομορφιά της πραγματικότητας, μέσα μας και δίπλα μας.
Η ομορφιά είναι αυτό το απλό και ταπεινό που κρατούμε στα χέρια μας, το ότι αναπνέουμε μέσα στην κοίτη των δικών μας ηθών, μακριά από την αταξία και ασυναρτησία ξένων ερεθισμάτων κλεισμένων απλώς μέσα σε μικρές χρονικές συσκευασίες των ολίγων ημερών. Η ομορφιά είναι η επίγνωση της ταυτότητάς μας. Και βέβαια οι ιδιοτροπίες και οι παραξενιές της δικής μας φύσης.
Τα μακρινά ταξίδια είναι για τους εγωιστές, τους φλύαρους, τους ρηχούς. Υπάρχουν υπέροχα ταξίδια μέσα... στην αυλή μας... μέσα στην ψυχή μας... Ό,τι δηλαδή φοβόμαστε να επιχειρήσουμε γιατί φοβόμαστε να αντικρίσουμε το Εγώ μας.
Τα μακρινά ταξίδια είναι για τους κενόδοξους και τους νεόπλουτους. Τα εσωτερικά ταξίδια ωστόσο είναι για τους βασιλείς της πιο μεγάλης αλήθειας, αυτής που αποκαλύπτει το αληθινό ποιόν μας και χτίζει με βάση αυτό τις ωραίες στιγμές και δη των άλλων.
Τα μακρινά είναι ατομισμός, τα κοντινά ίσως είναι αρχή δοτικότητας.
Αυτή είναι συναιρεμένη από 43 χρόνια ζωής η άποψή μου, έχοντας ακούσει ποικίλες ταξιδιωτικές αφηγήσεις γύρω μας και προσέχοντας τον τρόπο που λέγονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου