Στο μισό

Ο καιρός είναι υπέροχος κι ο ήλιος λάμπει πάνω από τον Υμηττό. Φωτίζει τα κούτελα, χρυσίζει τις κόμες, λαμπυρίζει πάνω από τα άδεια κεφάλια, συστέλλει τους οφθαλμούς, όλοι τον ρουφούν ευεργετικά, με μια παθητική ευχαρίστηση, όπως οι αγελάδες που κάνουν το εμβόλιό τους.
Αλλά οι ομολογιούχοι του Ελληνικού Δημοσίου, κάποιες χιλιάδες όπως αναφέρθηκε σε χθεσινή εκπομπή, όπου βγήκαν ως θύματα απέναντι στην κάμερα, τα βλέπουν όλα μισά και διχοτομημένα. Πότε θα πάρετε τα λεφτά, τους ρωτάει ο είρων δημοσιογράφος. Το 2042, πετάγεται ένας και λέει. Πόσα χάσατε με το κούρεμα, ρωτά όλο οίστρο ο δημοσιογράφος. Λένε κάποια νούμερα, φανερό πως χάνουν περίπου το μισό.
Σκέφτομαι τις στιγμές που οι χρυσές ακτίνες του ήλιου σαν να βουτούν ώρες ώρες σε μαύρη λάσπη και ρίχνονται στον κόσμο σαν σκοτεινά κεντριά, όταν αλλάζει το χρώμα του κόσμου και όταν όλα μοιάζουν προς το παρόν κομμένα στα δυο, χαμένα εν όλω ή εν μέρει, μεταλλαγμένα, μετεστραμμένα από μιαν ανελέητη δαπάνη φωτός σε μιαν ακαριαία/στιγμιαία εξαφάνισή του.
Να σου κλέβουν τον ήλιο ή να σου αρπάζουν το μερτικό του χρόνου ή να ανταλλάσσεις μισή ζωή με μιαν άδεια παλάμη. Ο ήλιος της δικαιοσύνης είναι όντως νοητός.