6-4-2012
Έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα και πολλοί εξ ημών είμαστε ''κρύοι'', χωρίς προετοιμασία για να ακούσουμε και να αισθανθούμε τον ευαγγελικό λόγο, για να τον ''καταλάβουμε'' ως τα βάθη του, να μας καταλάβει, να χαρούμε όπως πετυχαίνουν πολλοί γύρω μας. Η πέτσα μας είναι σκληρή και δεν λειάνθηκε από τους ψαλμούς της μετάβασης, ώστε στην πομπή του Επιταφίου να μην φωτίζεται από την εσωτερική χαρά που αισθάνονται όσοι ''ζουν το γεγονός'' στις διαστάσεις του. 40 μέρες άλλοι μετέχουν, κι εμείς, αντίθετα, μπαίνουμε αμύητοι στο πεδίο της εβδομάδος, άκαρποι, ανώριμοι, ξεροί, δύσθυμοι, περίπου με τη διάθεση του ''τραβάτε με κι ας κλαίω'', νευρικοί, παρείσακτοι, με ένα αίσθημα απομάκρυνσης από τον πυρήνα του γεγονότος, και με μιαν ενοχή, σαν τιμωρημένοι ή αποσυνάγωγοι. Ανεξαρτήτως της πίστης ενός εκάστου, εάν κάτι δεν το παρακολουθήσεις και δεν το ζήσεις στη συνέχειά του, είσαι σαν ψάρι έξω από το νερό τη στιγμή της κορύφωσής του. Για να φχαριστηθείς αρνάκι πρέπει μάλλον να το περιμένεις καιρό. Διαφορετικά, ακόμη κι αυτή η απόλαυση καταντά αδιάφορη, όταν έχεις π.χ. μπουχτίσει κρέας τις προηγούμενες βδομάδες. Πώς να γλυκάνεις την ψυχή σου σε βάθος εάν ήδη έχεις γλυκαθεί με τόσες γλυκύτητες όλον τον καιρό; Έχει λοιπόν και τα καλά η αποχή.
Κάνοντας τη Μεγάλη Εβδομάδα ''καθημερινή'', κοινή, αποκαθηλώνοντάς την χωρίς τη δέουσα πόζα ή στάση, που δεν την υπαγορεύει βέβαια η υποκρισία αλλά η εσωτερική μεταμόρφωση, αυτή η κλίση προς το ανθρωπινότερον που εντοπίζεται αυτή την εποχή, γίνεται μια μεταλλαγή όπως όταν ένα πάθος αποδειχθεί ψεύτικο, μια γιορτή χωρίς αληθινή αγαλλίαση, η βίωση μιας επιτυχίας ρηχή.
Τη βιασύνη εντοπίζω στον εαυτό μου ως έναν φταίχτη, την ανάγκη να κερδίσεις κάθε μερίδιο χρόνου που σου δίδεται και να μην ''υποφέρεις'' αναμένοντας κάτι.
Η απόλαυση της Μεγάλης Εβδομάδος θέλει... το αργό της, όπως και στον αληθινό έρωτα.
Έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα και πολλοί εξ ημών είμαστε ''κρύοι'', χωρίς προετοιμασία για να ακούσουμε και να αισθανθούμε τον ευαγγελικό λόγο, για να τον ''καταλάβουμε'' ως τα βάθη του, να μας καταλάβει, να χαρούμε όπως πετυχαίνουν πολλοί γύρω μας. Η πέτσα μας είναι σκληρή και δεν λειάνθηκε από τους ψαλμούς της μετάβασης, ώστε στην πομπή του Επιταφίου να μην φωτίζεται από την εσωτερική χαρά που αισθάνονται όσοι ''ζουν το γεγονός'' στις διαστάσεις του. 40 μέρες άλλοι μετέχουν, κι εμείς, αντίθετα, μπαίνουμε αμύητοι στο πεδίο της εβδομάδος, άκαρποι, ανώριμοι, ξεροί, δύσθυμοι, περίπου με τη διάθεση του ''τραβάτε με κι ας κλαίω'', νευρικοί, παρείσακτοι, με ένα αίσθημα απομάκρυνσης από τον πυρήνα του γεγονότος, και με μιαν ενοχή, σαν τιμωρημένοι ή αποσυνάγωγοι. Ανεξαρτήτως της πίστης ενός εκάστου, εάν κάτι δεν το παρακολουθήσεις και δεν το ζήσεις στη συνέχειά του, είσαι σαν ψάρι έξω από το νερό τη στιγμή της κορύφωσής του. Για να φχαριστηθείς αρνάκι πρέπει μάλλον να το περιμένεις καιρό. Διαφορετικά, ακόμη κι αυτή η απόλαυση καταντά αδιάφορη, όταν έχεις π.χ. μπουχτίσει κρέας τις προηγούμενες βδομάδες. Πώς να γλυκάνεις την ψυχή σου σε βάθος εάν ήδη έχεις γλυκαθεί με τόσες γλυκύτητες όλον τον καιρό; Έχει λοιπόν και τα καλά η αποχή.
Κάνοντας τη Μεγάλη Εβδομάδα ''καθημερινή'', κοινή, αποκαθηλώνοντάς την χωρίς τη δέουσα πόζα ή στάση, που δεν την υπαγορεύει βέβαια η υποκρισία αλλά η εσωτερική μεταμόρφωση, αυτή η κλίση προς το ανθρωπινότερον που εντοπίζεται αυτή την εποχή, γίνεται μια μεταλλαγή όπως όταν ένα πάθος αποδειχθεί ψεύτικο, μια γιορτή χωρίς αληθινή αγαλλίαση, η βίωση μιας επιτυχίας ρηχή.
Τη βιασύνη εντοπίζω στον εαυτό μου ως έναν φταίχτη, την ανάγκη να κερδίσεις κάθε μερίδιο χρόνου που σου δίδεται και να μην ''υποφέρεις'' αναμένοντας κάτι.
Η απόλαυση της Μεγάλης Εβδομάδος θέλει... το αργό της, όπως και στον αληθινό έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου