Το χτίσμο μιας νέας οικοδομής... Σκονισμένα μαδέρια, λασπωμένες σκαλωσιές, στραβωμένα καρφιά. Οι εργάτες σαν τους ακροβάτες χορεύουν μεταξύ ουρανού και γης. Κι όλοι κοιτάζουν ψηλά. Να δουν το θαύμα της ανόρθωσης. Ως πού θέλει να φτάσει επιτέλους ένας άνθρωπος; Να αγγίξει τα χείλη της Σελήνης; Ανεβαίνει, ανεβαίνει και ποτέ δεν φτάνει. Στο τέλος με μιαν υπέροχη πτώση, αγκαλιάζει τη μάνα γη, σηκώνει το τεράστιο σεντόνι της και κουκουλώνεται από κάτω, λίγο να ησυχάσει. Και τον βαραίνει ένας ύπνος... Μέσα σε αυτό το σκληρό παραβάν, αρχίζει να βγάζει την πανοπλία του. Γδύνεται, γδύνεται και τελειωμό δεν έχει. Βυθισμένος μέσα στην άβυσσο του παρελθόντος, γίνεται ένα με τα θραύσματα των αγγείων και τις μεγάλες λαξευμένες πέτρες που ξυπνάει η αξίνα της αρχαιολόγου. Βουτιά ως την άκρη του μεγάλου σκάμματος, φιλάει τα πέδιλα. Την ψυχή του που έχει πια βγει από πίσω, κάποιοι έτσι λένε, δεν τη φοβίζει κανένας σεισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου