Ο σωματικός υπερρεαλισμός βασίζεται μεταξύ άλλων και στη μεταποίηση της βιολογικής ανάγκης σε "αυτόματη γραφή".
Έτσι, περπατώντας μιαν ηλιόλουστη ημέρα στην πλατεία Κλαυθμώνος με κατεύθυνση προς το γραφείο, είδα (για πρώτη φορά στη ζωή μου) την ακόλουθη σκηνή:
Μια κυρία καλοντυμένη, με αξιοπρεπές ταγιέρ και φούστα που έπεφτε πάνω της χαλαρή, μαλλιά πιασμένα κότσο, καλσόν σκούρο ερεθιστικό που ξεπερνούσε τα σύνορα των γονάτων, στεκόταν με τα πόδια ΄΄τσακισμένα΄΄ πίσω από έναν θάμνο αραιής κόμης και ΄΄άφηνε΄΄ τα ούρα της πάνω στο φαλακρό γκαζόν. 
Για λίγα δευτερόλεπτα στάθηκα έκπληκτος και ενδίδοντας στον πειρασμό, επιχείρησα να ανακαλύψω την πηγή της ΄΄ροής΄΄, αυτό το αιωνίως χαίνον όρυγμα των μεγάλων πόθων.
Εις μάτην. Η χαλαρή φούστα σαν πέπλο ηθικής προστασίας, σαν βεντάλια με μυτερές δίπλες, μου έκρυβε την ατραπό της θέασης του απόκρυφου.
Πιθανόν, και ο ακούσιος παρατηρητής που θα αντίκριζε το αυτό θέαμα ''από πίσω΄΄, π.χ. από το πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, θα εμποδιζόταν για τον ίδιον λόγο, καθώς η φούστα (σαν κότα που στέκεται πάνω από τα νεογνά της) στεφάνωνε και κάλυπτε προστατευτικά τη βρυσούλα.
Εκείνο όμως που μετέτρεπε τη σκηνή σε μιαν αποθέωση, ήταν ότι η εν λόγω κυρία τη στιγμή της ΄΄άφεσης΄΄ είχε τοποθετημένη πάνω στο ένα της μπούτι μια χλιδάτη επαγγελματική μαύρη τσάντα, που συνηθίζουν να κρατούν χρηματιστές ή τραπεζίτες. Τ
ο λευκοκίτρινο του ούρου όπως φωτιζόταν από τις ριπές του ηλίου έκανε αποθεωτικό το κοντράστ με την ολόμαυρη σοβαρότητα της τσάντας, σαν έναν διάλογο ροής και ακινησίας.
Έσυρα το βλέμμα μου ντροπιασμένος προς άλλη κατεύθυνση, παρ' όλο που η κυρία κοιτούσε κάτω, στο χώμα, και εκ του φυσικού της στάσεως και για να μην συναντήσει το βλέμμα της άλλο βλέμμα διερχόμενου φιλοπερίεργου ηδονοβλεψία, όπως ήμουν επί παραδείγματι εγώ.
Ύστερα από 1-2 ώρες, περνώντας από το σημείο της ΄΄κατάθεσης΄΄ βρήκα έναν ωραιότατο στίχο γραμμένο με την υγρασία της στιγμής:
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου