Φανοί θυέλλης

Προ της 29.11.2008, ημερομηνία κατά την οποίαν έλαβε χώρα συνάντηση με τον Μένη Κουμανταρέα για το πρόσφατο βιβλίο του "To show είναι των Ελλήνων", επισκέφθηκα το Υπουργείον Εξωτερικών έχοντας την περιέργεια να ιδώ εκείνη την περίφημη αίθουσα όπου συνηντήθησαν, εν μέσω κρότων και αιμάτων, οι πολιτικοί αρχηγοί της εποχής εκείνης για να ρυθμίσουν τα της έκρυθμης εσωτερικής πολιτικής ζωής (26-27-12-1944).

Θεωρούσα αφελώς ότι η επίσκεψίς μου θα ολοκληρωνόταν επιτυχώς, απλώς με την κατάβασίν μου στα υπόγεια διαμερίσματα του ιστορικού κτηρίου. Η όλη μάλιστα αφήγηση μου είχε εξάψει τη φαντασία και έβλεπα προ των οφθαλμών μου την μεγάλη οβάλ τράπεζα όπου ακούμβησαν τας χείρας τους ο Τσόρτσιλ, ο Δαμασκηνός και ο Σιάντος. Σχεδόν δηλαδή θα ερευνούσα και για τα αποτυπώματά τους.

Αντ' αυτού, πυλαίοι Κέρβεροι που με απλανές βλέμμα ίσταντο στον χώρο υποδοχής με εμπόδισαν να ερευνήσω τον χώρο. Ένας εξ αυτών, με μπόλικη διπλωματική ευγένεια ή εκ του πονηρού αυτοσυγκράτηση, μου συνέστησε να στείλω επιστολή στην Υπηρεσία και ότι θα μπορούσα να λάβω εμπεριστατωμένη την απάντηση.

Απομακρύνθηκα από το χώρο πλήρης απογοητεύσεως. Μια φωνή μέσα μου αναρωτιόταν: Μα είναι άραγε τόσο δύσκολο ένας φιλοπερίεργος πολίτης να κατέβει μίαν κλίμακα; Έτσι ένας πέπλος μυστηρίου ανέμισε μέσα μου: Τι άραγε κρυβόταν στα θεμέλια του κτηρίου; Μήπως τελικά η αλήθεια δεν είναι τόσο καθαρή;

Οι μήνες κύλησαν άκαπνοι. Η επιστολή εστάλη, αλλά άρχισα να πιστεύω ότι κανείς δεν θα λάβει υπόψιν του το αναιμικό ενδιαφέρον ενός φιλοπερίεργου πολίτη, ο οποίος μάλιστα έχει και την αξίωση να βυθιστεί στα χρόνια των... Δεκεμβριανών. Όσο δηλαδή θολή ήταν η ατμόσφαιρα της συναντήσεως με τους γέρικους φανούς θυέλλης να μισοφωτίζουν τα πρόσωπα, που έδειχναν στα ιστορικά λευκώματα παγωμένα και βλοσυρά.

Ώσπου, ως εκ θαύματος, ένα μικρό αγγελτήριο με προσκαλούσε στο Ταχυδρομείο της γειτονιάς. Υπέθεσα ότι κάποιος ξεχασμένος σύντροφος του παρελθόντος θα ανέσυρε από τα τεφτέρια του καμιά παλαιά γενναιοδωρία μου και αποφάσισε αναδρομικά να με ανταμείψει με καμιά τυποποιημένη πασχαλινή κάρτα, όπως εκείνη που φωτίζει πλαγιομετωπικά το άνω θρώσκον βλέμμα του πολύπαθου Ιησού, όχι βέβαια με φανούς θυέλλης, αλλά με ένα φως πνευματικόν και υπερκόσμιο.

Ήταν η απάντηση! Και ιδού τι περιείχε:

"Απαντώντας σε σχετικό έγγραφό σας που φέρει συνημμένη επιστολή του κ. Π..... Χ....., σχετικά με την υπόγεια αίθουσα του ΥΠΕΞ, στην οποία συνεδρίασε η ελληνική πολιτική ηγεσία με τον τότε Βρετανό Πρωθυπουργό Winston Churchill στις 26 και 27/12/1944, σας ενημερώνουμε ότι δεν εντοπίστηκε καμία πηγή στην οποία να αναφέρεται σε ποια αίθουσα του κεντρικού κτηρίου του Υπουργείου έλαβαν χώρα οι συγκεκριμένες συνεδριάσεις. Από τη διαμόρφωση βέβαια του κτηρίου, εκτιμάμε ότι είναι πολύ πιθανό οι συνεδριάσεις να έλαβαν χώρα στην αίθουσα που σήμερα φιλοξενεί το Κέντρο Επιχειρήσεων, χωρίς όμως αυτό να τεκμαίρεται από κάποια πηγή".

Υπογραφή: Φωτεινή Τομαή - Κωνσταντοπούλου, Εμπειρογνώμων Πρεσβευτής, Σύμβουλος Α΄

"Διάβολε!" είπα αυτοστιγμής. Εδώ έχουμε θέμα! Καθ' ότι δεν εντοπίζεται με ακρίβεια αλλά με πάσα πιθανότητα ο ιστορικός χώρος, και μάλιστα χωρίς την δέουσα ακρίβεια που αναλογεί στην εμβέλεια των ιστορικών στιγμών.

Γι' αυτό άραγε, αναρωτήθηκα, δεν με οδήγησαν άνευ ουδεμιάς καθυστερήσεως στον ιστορικό χώρο - επειδή δεν υπάρχει (υποθέτω) σχετική σήμανση; Κι αν είναι έτσι, για ποιον λόγο επί 60ετίαν και βάλε εκοιμάτο η ιστορική πληροφορία, του ακριβούς δηλαδή προσδιορισμού του γεγονότος;

(Διότι και ο αφελέστατος νους δεν θα είχε ουδεμίαν αμφιβολίαν ότι σε γεγονότα κρίσιμων ιστορικών καμπών το πρώτο που τονίζεται με μεγίστη ακρίβεια είναι ο ΧΩΡΟΣ, ως μία εκ των αριστοτελικών κατηγοριών - αλλιώς, η μάχη του Μαραθώνα θα αναπαριστανόταν κάπου δυτικότερα, νοτιότερα ή αλλού, ενώ το σεισμικό επίκεντρο της δονήσεως στην ιταλική πολίχνη Λ' Ακουίλα... σε τοποθεσίαν αβλαβήν και σώαν!)

Οπότε ο πέπλος του μυστηρίου ανεμίζει εντονότερα μέσα μου. Και πλέον διερχόμενος από το συγκεκριμένο σημείο, Βασιλίσσης Σοφίας 5, φαντασιώνομαι πως ωσάν αόρατος φασματικός μετροπόντικας θα σκάψω επιμελώς ώστε να βρεθώ στην αγκάλη... της αληθείας. Διά να συνευρεθώ μαζί της. Τότε να ιδήτε show ελληνικό!