Η ΄΄Εβραία νύφη΄΄

 Η Εβραία Νύφη (ελαιογραφία, 121.5 × 166.5 cm), είναι ένας πίνακας του

Rembrandt van Rijn, που ολοκληρώθηκε το 1667. Ο εν λόγω πίνακας είναι ένα μόνιμο έκθεμα στο Rijksmuseum του Amsterdam. Το έργο αναπτύσσεται μέσα σε έναν σκοτεινό χώρο, στον οποίον βρίσκονται ένας κομψά ντυμένος κύριος και μια κυρία. Ο κύριος με το ένα χέρι αγκαλιάζει την κυρία ενώ το άλλο το βάζει γύρω από το στήθος της. Εκείνη ακουμπά το χέρι του με τις άκρες των δακτύλων της. Και οι δύο κοιτάζουν μπροστά στο Κενό, δείχνοντας να έχουν βυθιστεί σε βαθείς συλλογισμούς. Στο φόντο δίπλα στην κυρία μπορεί κανείς να διακρίνει μια γλάστρα με ένα φυτό. Πίσω της βρίσκεται μέρος μιας αρχιτεκτονικής κατασκευής. Τα δύο πρόσωπα έχουν ζωγραφιστεί με ιδιαίτερη φωτεινότητα, η ενδυμασία τους και τα σώματά τους έχουν παρασταθεί με έμφαση στη λεπτομέρεια. Το βλέμμα τους από το μέσο του πίνακα κατευθύνεται προς τα έξω, κι όσο συμβαίνει αυτό, τόσο πιο μαλακή, ασαφής και φευγαλέα γίνεται η φορά του πινέλου. Οι χρωματικές επιλογές βασίζονται κυρίως σε αποχρώσεις/τόνους από καφέ και χρυσαφί, με τρόπο τέτοιον ώστε να τονίζεται το έντονο κόκκινο στο φόρεμα της κυρίας, η θέρμη και η οικειότητα. Ο πίνακας έλαβε την ονομασία του στον πρώιμο 19ο αιώνα, όταν ένας συλλέκτης τέχνης του Άμστερνταμ είδε στην εν λόγω παράσταση τη σκηνή όπου ένας Εβραίος πατέρας δωρίζει στην κόρη του την ημέρα του γάμου της ένα κολιέ στολίζοντας το λαιμό της. Ωστόσο, αυτή η ερμηνεία δεν συμφωνεί με την ακαδημαϊκή άποψη κατά την οποία η ταυτότητα του ζευγαριού είναι άγνωστη. Αυτή η αβεβαιότητα ενισχύεται από την απουσία της προφορικής παράδοσης, ώστε να παραμένει μόνο το διαχρονικό θέμα ενός αγαπημένου ζευγαριού. Οι υποθέσεις αναφορικά με την ταυτότητα των ιστορημένων προσώπων εκτείνονται από τον γιο του Ρέμπραντ Τίτους και τη σύζυγό του, από τον ποιητή του Άμστερνταμ Miguel de Barrios και τη σύζυγό του μέχρι και τα ποικίλα ζεύγη της Παλαιάς Διαθήκης όπως εκείνα των Abraham και Sara, Boas und Rut. Ωστόσο, η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι πρόκειται για παράσταση των Ισαάκ και Ρεβέκκας, όπως αυτοί περιγράφονται στη Γένεση, 26,8. Αυτή η εκδοχή υποστηρίζεται από ένα σχέδιο του Ρέμπραντ με το ίδιο θέμα.

(Μετάφραση από τα γερμανικά - πηγή: http://de.wikipedia.org/wiki/Die_Judenbraut.)

Ύστερα από αυτή την καλλιτεχνική απόδραση, ας επιστρέψουμε στην τρέχουσα πραγματικότητα, επισημαίνοντας ότι το καλύτερο βραβείο για έναν αναγνώστη είναι οι δρόμοι που του ανοίγει ένα βιβλίο, δρόμοι στο παρόν αλλά και στο παρελθόν.

Από την άποψη αυτή, η ΄΄Εβραία νύφη΄΄ του Ν. Δαββέτα θα κατακτήσει, φρονώ, σύντομα την αυτάρκεια και αυτοτέλεια της καλοσυντεθειμένης καλλιτεχνικής σύνθεσης διά της οποίας θα στέκεται το Νοέμβριο 2010 ωσάν κλασικός πίνακας στην Πινακοθήκη της σύγχρονης ελληνικής μυθιστοριογραφίας, χωρίς να περιφρονεί κατά τη σύγκριση, αλλά ανακλώντας την ποιότητά του αφ' εαυτού, σαν ένα εσωτερικό φως, που έρχεται από το βάθος, δηλαδή το παρελθόν.