Τα παραμύθια του καλού μάγου

Εάν τα παραμύθια του ποιητή Γιάννη Κοντού είναι όντως αλληγορικά, τότε κάτω από το στρώμα τους κρύβεται μια αρκετά ευρύχωρη φέτα ζωής, στεγνή όπως όλες οι αλήθειες. Εις την περίπτωσιν λοιπόν αυτή, κάπου ανάμεσά μας πρέπει να κυκλοφορούν μεταμφιεσμένες ως καλοί μάγοι ορισμένες αγγελικές υπάρξεις, που σκορπίζουν την αγάπη και όχι μόνο εποχικώς, μεταμορφώνουν τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα, συμπονούν τα παραγκωνισμένα δίδυμα μαύρα αδελφάκια, που δεν τα παίζουν τα άλλα παιδιά, βάζουν φτερά στα αθώα ερπετά ώστε να βλέπουν από ψηλά το σύμπαν. Εμφανίζονται όπως ο από μηχανής Θεός, με το βρόντο ενός χρωματικού ΄΄μπαμ΄΄ και αμέσως παίρνουν το ραβδί τους για να αλλάξουν το γκρίζο τοπίο των αδύναμων ψυχών. Αυτές οι αγγελικές υπάρξεις που έμμεσα υμνεί ο εν λόγω παραμυθόκοσμος δεν ανευρίσκονται εύκολα, κυκλοφορούν με παραπλανητικά ενδύματα, με ψευδεπίγραφες ιδιότητες, χάνονται μέσα στο πλήθος μυστηριωδώς, γίνονται αέρας στη λύτρωση αλλά και φωτιά στον κίνδυνο.
Και μάλλον γι' αυτόν τον λόγο ο κόσμος μοιάζει να μην έχει αλλάξει, μάλλον γι' αυτόν τον λόγο λένε ότι είναι ουτοπία το στοίχημα ή η πίστη της αλλαγής του: διότι η παρουσία των αγγέλων ή των καλών μάγων είναι αφανής, και η ταυτότητά τους αμφισβητούμενη. Κι όμως, κάπου μέσα στα σιδερόφρακτα κελιά της μοναξιάς προβάλλουν κάποια γλυκόλαλα πουλιά, και δίνουν μελωδικό σκοπό στη ζωή ορισμένων άγνωστων επίσης ανθρώπων. Όταν τους συναντάς στο δρόμο, με το αμήχανο βλέμμα τους, σχεδόν δεν μπορούν να το εκφράσουν, ψελλίζουν, δεν μπορούν να αρθρώσουν το απίστευτο: αυτό το καθημερινό θαύμα, αυτό το μυστηριακό άγγιγμα, που έβαλε πάλι σε κυκλοφορία το παγωμένο αίμα τους και γέμισε ωραίες ελπίδες το θολωμένο πνεύμα τους. Ξανακοιτούν τους δρόμους, τα φυτά στο μπαλκόνι, τα παιδιά που τα παίρνει ο αέρας με τις φωνές τους να χύνονται, τους σκεβρωμένους σύνοικους, τις αμίλητες μηχανές, τα αδέσποτα ζώα. Τα ξανακοιτούν και όλα τους φαίνονται διαφορετικά, με άλλο χρώμα, με χρυσό φως, με δροσιά και μακάριο χαμόγελο. Τι να άλλαξε άραγε; Ουδείς γνωρίζει το μυστικό. Μόνον αυτοί οι καλοί μάγοι που ξαναφορούν τα φτερά των πουλιών και γυρνούν από άγνωστους δρόμους στο ανεξερεύνητο βασίλειό τους. "Το είδες αυτό; Μαγικό δεν ήταν;", λένε μεταξύ τους τα παιδιά. Ναι, διότι μάγος εποίησεν, αγνώστω τρόπω. Τα αινίγματα χαρίζουν την ομορφιά και την έκπληξη.
Π.Χρ.