Στιχουργικά αινίγματα

14-1-2010

Με την Ευγενία Σωτηροπούλου η γνωριμία μας είναι παλαιά: καθόμαστε στο ίδιο θρανίο στον αλησμόνητο εκείνον τελευταίο χρόνο της λυκειακής τριετίας. Μοιραία, μετά την έξοδό μας χωρίσαμε και χαθήκαμε. Αλλά το γεγονός ότι συνεχίζει (όπως και εγώ) να διαμένει στη γειτονιά μας λειτούργησε επανασυνδετικά.
Προχθές μου έστειλε λίγους στίχους της, και μου έβαλε το αίνιγμα "πες μου λοιπόν στα γρήγορα, σε τι αναφέρονται;". Ομολογουμένως δεν μπόρεσα να το βρω. Όταν μου είπε τη λύση, αποφάσισα να ξαναγράψω τους στίχους, για να φτιάξω ένα παραλλαγμένο αδελφάκι της αυτής Ιδέας, ή του αυτού σημαινομένου, μέσω όμως διαφορετικών σημαινόντων.

Κι έτσι ξαναβρεθήκαμε στο ίδιο θρανίο, απλώς με διαφορετικές περιεχομενικά εκθέσεις, κι αυτή τη φορά με δική της προσφορά (ειρήσθω εν παρόδω, ίσως θα ενθυμείσθε πώς γράφονταν τότε οι εκθέσεις: οι αμήχανοι ζητούσαν ιδέες για το κτίσιμό τους από τους κατόχους πλούσιων στοχασμών, και όταν τις ελάμβαναν άρχιζαν βιαστικά να τις καταχωρίζουν, γιατί βέβαια δεν ήταν ΄΄δικές τους΄΄ και έτσι δρούσαν ωσάν κλέπται - ο τρόπος λοιπόν της προβολής τους πάντοτε ήταν τέτοιος που έφερνε τα γραπτά τους σε μειονεκτική βαθμολογικά θέση έναντι των γραπτών εκείνων που τους χάρισαν τις σχετικές με το θέμα σωτήριες εμπνεύσεις).

Παραθέτω τις παραλλαγές, και θέτω το ερώτημα και σε σας: Πού λοιπόν αναφέρονται;

Σχεδίασμα Α:

Μέρα τη μέρα κατάφορτη ανθίζει
δίχως εποχή
μονάχα μια ενοχή
μες στης ψυχής το πρόσφορο λιβάδι.
Το αίμα της θλίψη το χρώμα της χαρίζει
στου σύννεφου τα δάκρυα
μαύρη καρδιά φυτρώνει
όπου στο κέντρο της την κλείνει.
Το πράσινο κοτσάνι
εύθραυστο μοιάζει
όταν το βοριαδάκι πιάσει και τ' αγιάζι.
Το πρώτο φύσημα του ανέμου
τη λυγίζει κι αρχίζει ανέμελο χορό.
Δώρο χαροποιό στων ματιών τη θέα.

(Ε.Σ.)

Σχεδίασμα Β:

Μέρα τη μέρα πνέει κρυφά, κατάφορτη ανθίζει
στολίδι κάθε εποχής, από ενοχή όλο σφύζει
την κρύβει μέσα στης ψυχής το φτερωτό λιβάδι
θλίψη κυλά απ' το αίμα της, δίνει απ' το χρώμα χάδι.
Του σύννεφου τα δάκρυα μαύρες καρδιές λασπώνουν
την κλείνουν στο κουκούλι τους κι εκεί την ξεγυμνώνουν
χλωρό κοτσάνι προσκυνά ανήλεο βοριαδάκι
τ' αγιάζι, που λυσσομανά κι αφρίζει το βραδάκι.
Μόνη χορεύει στη νυχτιά κι ένα σκυλί γρυλλίζει
στις διαβατάρικες ματιές τη φτήνια της χαρίζει.

(Π.Χρ.)