Φρέσκος αήρ

18-1-2010

Αναζωογονητικός ο αέρας των πολιτιστικών συναντήσεων, των πνευματικών αλληλεπιδράσεων, των ανθρώπινων επαφών.

Με τη φρεσκάδα του καινούριου, με τους γρίφους των αγνώστων ταυτοτήτων, με τον ενθουσιασμό γλυκών προσδοκιών και υποσχέσεων.

Στα σταυροδρόμια των φευγαλέων γνωριμιών ή των τυχαίων ΄΄συγκρούσεών΄΄ μας, οι χειρονομίες, οι ομολογίες, οι καταθέσεις φυτρώνουν ευκολότερα στη μνήμη και γίνονται ηδύτατο φάρμακο για τους πόνους της πραγματικότητας. Σαν να ανεβαίνουμε σε μια ιπτάμενη άμαξα, προτού και πάλι προσγειωθούμε στα τραχιά πεδία της βιοποριστικής αγωνίας και της υπαρξιακής αναζήτησης. Σαν να κλέβουμε για λίγο ο ένας τον άλλον, σχηματίζοντας με τη φαντασία μας ένα άλλο κάδρο ζωής, μιαν άλλη σύνθεση, ένα διαφορετικό μείγμα δυνάμεων και προσωπικών ποιοτήτων.

Πόσα πολλά και υπέροχα μπορούν να μοιραστούν και να συμφωνήσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους! Αφήνουμε χιλιάδες δυνατότητες ανεκμετάλλευτες, προκειμένου να επιβεβαιώνουμε κάθε φορά τη μία και μοναδική επιλογή μας, να βαδίζουμε πάντοτε επί της ιδίας αρτηρίας, μαρτυρίου ή μη.

Κι όμως, και κάπως αλλιώς μπορεί να γραφτεί το προσωπικό βιβλίο του καθενός. Κι αυτό που καλούμε ΄΄διάλειμμα΄΄ ή ευχάριστη ανάπαυλα ή παρέκκλιση ποιες δυνάμεις και συμβάσεις το εμποδίζουν να μετουσιωθεί σε κανόνα, με άλλα μέτρα κι άλλα θεμέλια; Είναι αλήθεια ότι για πολλούς ανθρώπους γύρω μας οι μέρες τους είναι ακριβή αντίγραφα ενός μακρινού προτύπου, μια μακρόσυρτη αλυσίδα από όμοιους κρίκους.

Η ζωή είναι το θεόρατο ορυχείο και ο εργάτης κάθε μέρα παίρνει την αξίνα του και εκτελεί την αποστολή του, σαν να προσκυνά έναν Θεό άνωθεν επιβαλλόμενο. Οι ακτίνες του ήλιου τού ξηραίνουν και του ρυτιδώνουν το πρόσωπο.



Αλλά ο ήλιος δεν συμβολίζει παρά την αποδοχή των φτενών αναγκών του, στο βωμό των οποίων πρέπει να θυσιαστεί, απλώς για να υπάρξει. Η ζωή όμως δεν είναι μόνο οδοιπορία, είναι και ΄΄ανάληψη΄΄, δεν είναι μόνο χώμα, αλλά και νερό και άνθος, δεν είναι μόνο ήχος, αλλά και σύνθεση και μελωδία.

Η ζωή θα'ταν ωραίο να μας σηκώνει ψηλά ("ένιωσα να κόβονται από σχοινιά τα πόδια μου και να πετάω ψηλά΄΄). Αυτό που μας εκμυστηρεύθηκε χθες πως έχει νιώσει ένας πολύπειρος δημοσιογράφος και επιμελητής εκδόσεων, ο Ηλίας Καφάογλου, μέσα από τη βύθισή του στον βελούδινο κόσμο της κλασικής μουσικής. Για άλλους, άλλοι κόσμοι είναι εκείνοι που εξασφαλίζουν αυτό το ιπτάμενο ταξίδι.

Οι συναντήσεις μας στην πόλη, αυτά τα ολιγόωρα ταξίδια, είναι (το λέγω αξιοποιώντας τα λόγια ενός διανοητή) ΄΄αποστολές διάσωσης΄΄, διάσωσης της εικόνας και της μνήμης του Άλλου, σταθμοί απολογισμών, γέφυρες διαφορετικών κωδίκων, υπενθύμιση αρχών και αξιών, συνδέσεις του παρόντος με το παρελθόν, εναρκτήρια λακτίσματα αγάπης. Είναι τρόποι καταπολέμησης της πλήξης, και λέγοντάς το αυτό θυμάμαι ένα χωρίο από την ΄΄Εβραία νύφη΄΄ του Νίκου Δαββέτα, που χθες παρουσιάστηκε στο Εβραϊκό Μουσείο, όπου η σημειολογική ανάλυση του ομώνυμου ζωγραφικού πίνακα περνάει μέσα και από τα κύματα της ανίας, της πλήξης, της παραίτησης, σε αυτήν την ακριβοθώρητη ιστορημένη παράσταση του εβραϊκού ζεύγους.

Εάν ήταν επιτραπέζιο παιγνίδι, οι συναντήσεις μας θα μας έφερναν και πάλι στην αφετηρία, και όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή.
Π.Χρ.