Σαν παλιό σινεμά

Τον Τάσο Ψαθά τον θυμόμουν από τα πολύ παλιά... τέλη δεκαετίας 1970, αρχές εκείνης του 1980, τα πρώτα χρόνια που παρακολουθούσα αθλητικά, η τελευταία εποχή που η Ελλάδα είχε σπουδαίους δρομείς μεγάλων αποστάσεων: Παπαχρήστος, Τσιμίνος, Κούρτης, οι Κασιανίδης και Φιλίππου από την Κύπρο - μα πάνω από όλα ο Μιχάλης Κούσης και ο Τάσος Ψαθάς στο Μαραθώνιο, νικητές Βαλκανικών και Μεσογειακών Αγώνων σε καιρούς που οι διοργανώσεις αυτές είχαν αίγλη και προβολή. Θυμάμαι τον μουσάτο Κούση να μπαίνει στο Παναθηναϊκό Στάδιο νικητής στους Βαλκανικούς του 1979 και λίγες μέρες μετά να θριαμβεύει στους Μεσογειακούς του Σπλιτ με ένα χρόνο που προς στιγμήν θεωρήθηκε παγκόσμιο ρεκόρ και στην πορεία ακυρώθηκε λόγω μη σωστής μέτρησης της διαδρομής. Θυμάμαι τον Ψαθά με τη χαρακτηριστική του φυσιογνωμία να θριαμβεύει Δεκαπενταύγουστο στους Βαλκανικούς του 1982 στο Βουκουρέστι κι εμένα να τον καμαρώνω από κάποιο οίκημα διακοπών στα Νέα Στύρα της Εύβοιας. Πέρασαν χρόνια πολλά... οι ευρωπαίοι δρομείς αντοχής "εξαφανίστηκαν" μπροστά στην αφρικανική επέλαση - κι ανάμεσά τους οι Έλληνες, μετά τον "τελευταίο των Μοϊκανών" Σπύρο Ανδριόπουλο, βρέθηκαν στον πάτο του βαρελιού. Η αντοχή δε γνώρισε ποτέ την λεγόμενη "άνοιξη του ελληνικού στίβου" με τα μετάλλια σε Παγκόσμιους κι Ολυμπιακούς Αγώνες. Τον Μιχάλη Κούση τον χάσαμε πρόωρα πριν από μερικά χρόνια. Έτρεχε για το κέφι του μέχρι τέλους, είπαν. Κι αυτόν και τον Ψαθά τους σκεφτόμουνα την Κυριακή στο μεγάλο γιορτάσι του Κλασικού Μαραθωνίου, με την Αθήνα να ξαναζεί για λίγες ώρες σκηνικό Ολυμπιάδας. Αναρωτήθηκα πού να βρίσκεται ο Ψαθάς, μήπως έτρεχε κιόλας ως βετεράνος στον αγώνα. Σήμερα το πρωί, περιπλανώμενος σε διαδικτυακές ειδήσεις, βρήκα την απάντηση. Μια απάντηση που δεν μπορούσα να φανταστώ... Μια ιστορία από αυτές που δείχνουν ότι όσο και να προσπαθήσουν οι μυθιστοριογράφοι και οι σεναριογράφοι, ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν όσα σκαρώνει η ίδια η ζωή - και που, κάποτε, έχουν υπέροχο τέλος...
Για την ιστορία: http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=12141

Χ.Α.