Το οικονομικό ον

5-10-2011

Υπάρχουμε ως φαίνεται κατεξοχήν από τα τάλαρα.
Εάν έχεις τάλαρα υπάρχεις, εάν στερέψεις δεν υπάρχεις - δεν υπάρχεις, δηλαδή πλησιάζεις στην ανυπαρξία, στην ανυποληψία, στον θάνατο.
Όσο λοιπόν μειώνονται τα τάλαρα ζυγώνουμε στην ανυπαρξία, στην ανυποληψία, στον θάνατο.
Όσο λοιπόν μειώνονται τα τάλαρα, μεταπίπτουμε στους ετοιμοθάνατους.
Μπαίνουμε σε προθανάτιο θάλαμο ή καθεστώς.
Όποιος μπαίνει σε προθανάτιο θάλαμο ή καθεστώς, από τη μια κάνει τον απολογισμό του και από την άλλη τη διαθήκη του.
Ο απολογισμός είναι ένα σύντομο φιλμάκι της ζωής, σχεδόν συνεπτυγμένο, σαν αρχείο ζιπαρισμένο.
Η διαθήκη είναι το φιλμάκι του μέλλοντος, που αναδιατάσσει τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και μεταβάλλει τις ισορροπίες. Κάπου κάπου στο πρώτο φιλμάκι χωρεί η πίκρα ενώ στο δεύτερο η αδικία και το άνισο μέτρημα.
Αλλά όταν πια είσαι σε αυτό το προθανάτιο καθεστώς, δεν σκέπτεσαι πλέον τα τάλαρα, πιο πολύ σκέπτεσαι τον υπολειπόμενο χρόνο.
Εκτός αν μπορείς να σώσεις τον χρόνο με τα τάλαρα. Τότε, ναι, αλλάζει το πράγμα. Δεδομένου πάντως ότι ο θάνατος είναι η οριστική σφραγίδα της ανυπαρξίας, ο χρόνος δηλαδή του θανάτου, φαίνεται πως η επιδίωξη ενός εκάστου είναι να επιμηκύνει αυτό το χρονικό σημείο, και ίσως ίσως σε αυτό βοηθεί και το τάλαρο.
Εάν σου λένε συνέχεια οι γιατροί ότι πλησιάζει ο θάνατός σου, από ένα σημείο και πέρα θα το χάψεις και θα το πιστέψεις, γιατροί στο κάτω κάτω είναι και γνωρίζουν ως αυθεντίες.
Θα ζεις με τη συνεχή αγωνία της έλευσης αυτής της στιγμής και ο χρόνος θα αμαυρώνεται ακόμη κι αν επιμηκύνεται, διαμέσου του χρήματος.
Ποιο συμφέρον όμως έχουν οι γιατροί; Θέλουν να σου λένε την αλήθεια μόνο και μόνο επειδή τους αρέσει η φιλαλήθεια και τίποτε άλλο; Ή θέλουν να σου λένε την αλήθεια διότι αυτή η εκδοχή της κάπως τους συμφέρει; Τους συμφέρει διότι ενδέχεται να τους καταβάλεις τάλαρα για να εντατικοποιήσουν τις προσπάθειές τους και να πιεστούν να σε σώσουν, αλλά βέβαια δι' ανταλλάγματος.
Άρα και η αλήθεια ενδέχεται να προβάλλεται υπό τη σκέπη μιας ιδιοτέλειας.
Αυτό ας μας κάνει σκεπτικούς. Ίσως ο θάνατος είναι μια μοίρα που άλλοι ορίζουν και αυτοί δεν είναι οι γιατροί-σωτήρες μας.
Επομένως, η ιδέα του τέλους μας είναι υπεραισθητή και ετεροκαθοριζόμενη, μια μοίρα που μας υπερβαίνει αλλά υπερβαίνει και τους σωτήρες μας.
Επομένως, υπερβαίνει και κάθε μέσο, π.χ. υλικό, της σωτηρίας μας, άρα υπερβαίνει και τα τάλαρα.
Εάν λοιπόν ο θάνατος είναι γεγονός πάνω από την ύλη, η ανυπαρξία μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά και αναγκαστικά από αυτήν, άρα δεν συσχετίζεται ευθέως με τα τάλαρα.
Μπορούμε εν ολίγοις να υπάρχουμε και χωρίς την ύπαρξη αυτών και χωρίς την ύπαρξη της ύλης.
Είμαστε τελικά όντα-ιδέες που κυβερνιόμαστε από κάτι πιο υψηλό και από την ύλη και από τους άλλους που μας περιβάλλουν και θέλουν, λένε, να μας σώσουν.
Ανήκουμε σε ένα σύμπαν διαφορετικό, ανήκουμε στον χρόνο και όχι στην ύλη.

Τελικά η όλη φλυαρία περί του οικονομικού μας θανάτου θα πάψει να υπάρχει όταν φαινομενικά θα πεθάνουμε, συνεχίζοντας ωστόσο να υπάρχουμε, οπότε θα καλλιεργήσει μια νεότερη φλυαρία περί του αναστάσιμου τρόπου της ύπαρξής μας.
Η εμμονή είναι λοιπόν να προβάλλεται συνέχεια το οικονομικό ον χωρίς την προβολή άλλων πλευρών της προσωπικότητάς μας.

Κάποτε γράφαμε στις εκθέσεις μας περί του υλικού πολιτισμού και της υλοκρατίας και δεν τα πιστεύαμε. Να που έφτασε η εποχή οπότε όλοι σκέπτονται οικονομικά, χρηματικά, υλικά, ψιλικατζίδικα, μαθηματικά, προσθέτοντας και μειώνοντας ποσά και νομίζοντας ότι το ανάστημά τους θα αυξομειώνεται βάσει της προηγούμενης αυξομείωσης.

Τελικά η κρίση είναι μια μονόπλευρη θέαση της ζωής και μια ανισομερής ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.

Καλή ανάσταση!