9-10-2011
Το μνημόσυνο
Μνήμη Αλέξη Πέτρου
Ταξιδεύει στ' ανοιχτά / η φωνή του είναι χαμένη / κάποια μάνα ξενυχτά / κι όλο ασκόπως περιμένει.
Ρίχνει ο αέρας μια βιτσιά / ξεροκαταπίνει η θύρα / τρώει η σκέψη μια κλοτσιά / και γυρνά στην κούφια μοίρα.
Στέκει, της χαμογελά / μέσ' απ' τη φωτογραφία / με τα μάτια του μελιά / - σαν μια μηχανορραφία.
Μπας και κάτι της σκαρώνει / κι είναι σαν παιδί κρυμμένο; / μια ελπίδα ξαστερώνει / στο σκοτάδι το χυμένο.
Όσο της χαμογελά / μέσ' απ' ασημένια κάδρα / θέλει να την ξεγελά / η σκιά αυτού του άνδρα.
Αλλά εκείνος ταξιδεύει / πήρε των ομματιών του / σ' άλλο σόι αφεντεύει / εξοφλά γραμμάτιόν του.
Σαν καράβι τρυπημένο / με οβίδες, κανονιές / τώρα βαίνει τιμημένο / στις απάνω γειτονιές.
Μα η ψυχή ξεστρατισμένη / μια κυλιέται στον αέρα / σέρνεται σαν μεθυσμένη / στο κρεβάτι του πατέρα.
Την τρελαίνει η σιωπή / η παράλογη ελπίδα / κάποια αντήχηση, φωνή / κάποια λάμψη, μια γλωσσίδα / τη μανούλα που κυρτή / με το ρίγος της σκυρτεί / πάνω από τα πράγματά του / να θρηνεί τα θαύματά του / όλα χύνουν την ανάσα του / στο δωμάτιο, μες στην κάσα του.
Η καρδιά ξεριζωμένη / ψάχνει ένα μαλακτικό / μα οι ανθρώποι οι περασμένοι / άνθος είν' μοναδικό / θα φυτρώσει, θα φωτίσει / μια φορά αυτή την πλάση / κι αν μας αποχαιρετήσει / δις δεν θα ξαναπεράσει.
Μονάκριβο αστέρι / σε μαύρον ουρανό / μου κόπηκε ένα χέρι / έχασα φανό τρανό / αγέρωχο καράβι / που πλέεις στο σκοτάδι / ο φάρος δεν ανάβει / να σου'ναι κάποιο χάδι.
Θα'χει φαίνεται αντάρα / και γι' αυτό δεν μας ακούς / μεις φωνάζουμε, του κάκου / όμως δεν σε πιάνει ο νους.
Μη τα πανιά σου σπάσανε / κι η θάλασσα σε πνίγει; / με πόνο όσοι σε χάσανε / στ' άλγη αλυχτούν, στα ρίγη.
Ο χρόνος είναι μασκοφόρος / που βιαστικά διεκπεραιώνει / άτεγκτος δήμιος κερασφόρος / κόβει στυγνά και αραιώνει.
Ταξιδεύει στ' ανοιχτά / η φωνή του είναι χαμένη / μνήμη ζώσα αλλοπαρμένη / τον καλεί, τον μελετά.
Μοιράζουμε τη μακαριά / γύρω απ' το τραπέζι / με μια σβησμένη δοξαριά / το φιλμ της ζωής του παίζει.
Σκηνές εδώ στιγμές εκεί / σκόρπιες φωτογραφίες / μνήμη κοντή τον αδικεί / μικρές φωτοχυσίες.
Πιο μεγάλος απ' τα λόγια / απ' του νου τ' απολειφάδια / πιο ψηλός κάθε ανδριάντα / πνέει αιώνια στα ουράνια.
Πιο τρανός απ' τα εγκώμια / πιο ψηλός από κάθε μνήμα / πιο γυμνός σε κάθε λέξη (ω Αλέξη) / ξέσκεπος σε κάθε ντύμα. -
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Το μνημόσυνο
Μνήμη Αλέξη Πέτρου
Ταξιδεύει στ' ανοιχτά / η φωνή του είναι χαμένη / κάποια μάνα ξενυχτά / κι όλο ασκόπως περιμένει.
Ρίχνει ο αέρας μια βιτσιά / ξεροκαταπίνει η θύρα / τρώει η σκέψη μια κλοτσιά / και γυρνά στην κούφια μοίρα.
Στέκει, της χαμογελά / μέσ' απ' τη φωτογραφία / με τα μάτια του μελιά / - σαν μια μηχανορραφία.
Μπας και κάτι της σκαρώνει / κι είναι σαν παιδί κρυμμένο; / μια ελπίδα ξαστερώνει / στο σκοτάδι το χυμένο.
Όσο της χαμογελά / μέσ' απ' ασημένια κάδρα / θέλει να την ξεγελά / η σκιά αυτού του άνδρα.
Αλλά εκείνος ταξιδεύει / πήρε των ομματιών του / σ' άλλο σόι αφεντεύει / εξοφλά γραμμάτιόν του.
Σαν καράβι τρυπημένο / με οβίδες, κανονιές / τώρα βαίνει τιμημένο / στις απάνω γειτονιές.
Μα η ψυχή ξεστρατισμένη / μια κυλιέται στον αέρα / σέρνεται σαν μεθυσμένη / στο κρεβάτι του πατέρα.
Την τρελαίνει η σιωπή / η παράλογη ελπίδα / κάποια αντήχηση, φωνή / κάποια λάμψη, μια γλωσσίδα / τη μανούλα που κυρτή / με το ρίγος της σκυρτεί / πάνω από τα πράγματά του / να θρηνεί τα θαύματά του / όλα χύνουν την ανάσα του / στο δωμάτιο, μες στην κάσα του.
Η καρδιά ξεριζωμένη / ψάχνει ένα μαλακτικό / μα οι ανθρώποι οι περασμένοι / άνθος είν' μοναδικό / θα φυτρώσει, θα φωτίσει / μια φορά αυτή την πλάση / κι αν μας αποχαιρετήσει / δις δεν θα ξαναπεράσει.
Μονάκριβο αστέρι / σε μαύρον ουρανό / μου κόπηκε ένα χέρι / έχασα φανό τρανό / αγέρωχο καράβι / που πλέεις στο σκοτάδι / ο φάρος δεν ανάβει / να σου'ναι κάποιο χάδι.
Θα'χει φαίνεται αντάρα / και γι' αυτό δεν μας ακούς / μεις φωνάζουμε, του κάκου / όμως δεν σε πιάνει ο νους.
Μη τα πανιά σου σπάσανε / κι η θάλασσα σε πνίγει; / με πόνο όσοι σε χάσανε / στ' άλγη αλυχτούν, στα ρίγη.
Ο χρόνος είναι μασκοφόρος / που βιαστικά διεκπεραιώνει / άτεγκτος δήμιος κερασφόρος / κόβει στυγνά και αραιώνει.
Ταξιδεύει στ' ανοιχτά / η φωνή του είναι χαμένη / μνήμη ζώσα αλλοπαρμένη / τον καλεί, τον μελετά.
Μοιράζουμε τη μακαριά / γύρω απ' το τραπέζι / με μια σβησμένη δοξαριά / το φιλμ της ζωής του παίζει.
Σκηνές εδώ στιγμές εκεί / σκόρπιες φωτογραφίες / μνήμη κοντή τον αδικεί / μικρές φωτοχυσίες.
Πιο μεγάλος απ' τα λόγια / απ' του νου τ' απολειφάδια / πιο ψηλός κάθε ανδριάντα / πνέει αιώνια στα ουράνια.
Πιο τρανός απ' τα εγκώμια / πιο ψηλός από κάθε μνήμα / πιο γυμνός σε κάθε λέξη (ω Αλέξη) / ξέσκεπος σε κάθε ντύμα. -
Πέτρος Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου