Η ποίηση της ήττας

25.10.2011

Στη φίλη μας Ιωάννα, με όσα ''συλλογάται''

Χειμών γαμψώ(ν)-
νυξ, βαρεία νυξ,
das macht nichts,
μηδέν εις το πηλίκον,
στον κουμπαρά των ομηλίκων,
αγών, αγών επί ταγών
ανήρ-ωκεανού σταγών
μόνος εις την πλατείαν έκειτο
μένων εν σιωπή εκάθητο
το κτήριον του Γκέρτνερ ατενίζων
τα κύματα της κόμης του χτενίζων
παρήρχοντο γυμνά τα λεωφορεία
κι έγραφεν ο καιρός μιαν ιστορία
το αίμα του δεν γνώριζε πού πρέπει
να έχυνεν, οργίλως κάπου ρέπει,
τα κόκκινα προτάγματα στους τοίχους
φαντάρικα τάγματα σε στοίχους
του Εύζωνα του μάτι αδιάσπαστο
το σχέδιο της Βουλής θαμπό κι αλάνθαστο·
στάχτες εκ του ουρανού μαύρης θυέλλης
απέθανεν κι ο Ζακ ο Καμπανέλλης
κι όπως χαράζονταν μπροστά του όλα τέλεια
όνειρα έπλαθε μικρός όλο αφέλεια·
ξημερώνει κι οι τουρίστες όλο νεύρο
"Βασιλεύ, σύρε αυθωρεί και έξω δεύρο"
πηδάνε του Καλλέργη τ' άλογα
και "Σύνταγμα'' ζητούνε
βαράν του κόσμου τα παράλογα
το Σύνταγμα μαδούνε·
φτιάξαμε μια γλώσσα αχυρένια
με στρατιωτάκια μολυβένια
πίσω από τη γλώσσα νύχτα μαύρη
χύνεται στο μάτι τρέμον δάκρυ -
του Γκέρτνερ η κατασκευή μόνο θα ζήσει
στους στρατούς μπροστά δεν θα λυγίσει
πίσω απ' τα παράθυρα φεγγάρια
άφαντοι οι ''οπλίτες'', που με φτυάρια
σκάβουνε το λάκκο του χειμώνα
μείναν τα συνθήματα όλα μόνα.

Π. Χριστοφιλίδης