Δεν θα τον ξαναδώ

16.2.2012

Τα λόγια τα πτωχά και τα φευγάτα
που το μυστρί τα πετά ξέπνοα στον τοίχο της λύπης
δίπλα απ' την καστρόπορτα της βαθιάς οδύνης
όπου κατοικεί το κενό
πώς να επαναφέρουν το σώμα που λείπει
πώς να συνθέσουν το ακριβές περίγραμμα φύσης μοναδικής
που ζει πάνω στην ύλη, στον ίσκιο τον βαθύ, στη σιγαλιά του μέσα κόσμου;
Δεν θα τον ξαναδώ και δεν λέει να ξεσυνηθίσει η μέρα μου
η νύχτα μου καραδοκεί μάταια σε ένα συνεχές ραντεβού
που το'θρεψε και το'ζωσε ο χρόνος στη συνέχειά του
μονολογώ από ριζωμένη ταχύτητα και αγάπη
αλλά δεν αποκρίνονται οι στιγμές
που μπερδεύονται τρομακτικά με σκηνές ονείρων, παραισθήσεις, ναυάγια πλοίων, γέλια κοροϊδευτικά
που απειλούν τη λογική μου και τρεμοπαίζει σαν φλόγα στον παγωμένο αγέρα
αδύναμη να καταπιεί τους νόμους της φύσης
καθώς οι σκέψεις τεθλασμένες δεν σκύβουν πάνω στο τραπέζι να υποταχθούν
ζητώντας όλο να σπάσουν τα δεσμά τους και να γυρίσουν στο παλιό καθεστώς.
Κόβεται το δέντρο της μιλιάς αλλά οι ρίζες του ανέλεγκτες έχουν στήσει ιστό υπόγειο
ως την εκβολή του ποταμού ως τα πέρατα του κόσμου ως εκεί όπου θα σωπάσω κι εγώ
για να γίνω βορά στη θάλασσα του έξω κόσμου
να με πάει μακριά σε χώρα άγνωστη.
Πυρακτωμένη η καρδιά και κάτω από τη στάχτη καίνε τα λόγια και οι ανάσες της αγάπης
που'χουν υψώσει άσβηστο δαδί
καίγοντας τα βράδια, σπώντας τους ύπνους, τραντάζοντας το συνειδητό μου.
Προχωρώ φαίνεται μπροστά μα με ιμάντα ατσάλινο δεμένη παραμένω
από μια μάζα παχιά, μια λαμαρίνα-γροθιά που με γυρνά δίχως λύπηση στις πρώτες μου πηγές.
Τα πουλιά στο παράθυρο δεν παρηγορούν γοούν
τα λόγια ενώ ενθαρρύνουν θρηνούν
οι ξένοι όσο λεν κλαιν.