(Χαιρετισμούς από την προκυμαία...)
Καθώς η πόρτα της θαλάσσης
είναι μονίμως ανοιχτή
πάνω απ' του χρόνου τις συμβάσεις
στην αγκαλιά της θα ριχτεί.
Τις εποχές τις μεταφράζει
σε θέρος αλυτρωτικό
το σώμα του δεν λογαριάζει
κανένα βαρομετρικό.
Σαν έφιππος πάντα καλπάζει
μ' ένα μαγιό βαθέως μπλε
η συννεφιά δεν τον σκεπάζει
έρημη ακτή κι αυτός κομπλέ.
Περνούν αμάξια κουμπωμένα
άντρες παιδιά συναχωμένα
μ' αυτός μες στ' αλμυρό νερό
έχει μεθύσει τον καιρό.
Σφυρίζει ανέμελα στην μπόρα
νίβεται μέσα στη βροχή
κόβει απ' το δέντρο μιαν οπώρα
βουτά κι αλλάζει εποχή.
Το κύμα τον παρηγοράει
χαϊδεύοντάς του τα μαλλιά
γαλάζιο πέπλο όλο φοράει
ξεχνώντας τραύματα παλιά.
Αναδυόμενος προβάλλει
σαν όνειρο εκστατικό
στου λιμανιού την παραζάλη
έχοντας βρει το γιατρικό.
Στο θώρακα λευκό δασάκι
στον ώμο ένα καρό δισάκι
νερό, σανδάλια και πετσέτα
με μια γοργόνα αλα-μπρατσέτα.
Με μια ματιά διεστραμμένη
στην καταχνιά βλέπει λουλούδι
κόντρα στον άνεμο διαβαίνει
δένοντας στη φωνή τραγούδι.
Του λένε για τον Ξενοφώντα*
όμοια να μακρ(ο)ημερέψει
κι αυτός μειδιά σαν την Τζοκόντα
με βλέμμα που' χει γαληνέψει.
Κι όταν η πόρτα της ζωής του
μοιραία κάποτε θα κλείσει
με άρια** απ' το βάθος της ψυχής του
στάχτη στο κύμα θα σκορπίσει.
(*Ξ.Ζ.: Διαπρεπής οικονομολόγος, που, ειρήσθω εν παρόδω, στις 23 Νοεμβρίου του 1989 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας έως τις 11 Απριλίου του 1990 ως πρόεδρος της Οικουμενικής κυβέρνησης που στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς, βοήθειά μας Αϊ-Νικόλα.
** Αddio...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου