(Εκτός από τους ημιυπαίθριους, υπάρχουν και τα ημιυπόγεια δούλων ψυχών.)
Περνάς πια τούνελ μυστικό
γδέρνοντας τις πληγές σου
με τόσο αχό αλεστικό
σβήνονται οι οιμωγές σου.
Μέσα σ' υπόγειο σκοτεινό
λάσπωσες στο σκοτάδι
κι ένα φωτάκι αλαργινό
σε γλείφει μ' ένα χάδι.
Ψυχή μου μαυροφορεμένη
στον Άδη τούτον πώς σαλεύεις
θωριά μου καταπλακωμένη
στο μαύρο φως πώς βασιλεύεις.
Οι σκονισμένες λέξεις σου
στα ξεραμένα χείλη
οι ανέλπιδες ορέξεις σου
ξενιτεμένοι φίλοι.
Καρφώνει τα παράθυρα
η σιωπή σα μάγισσα
σκιά με μαύρη μάχαιρα
ορίζει σα σατράπισσα.
Περνάς μια νύχτα αιώνια
στο μάγουλο της μαύρης γης
βλήμα απ' της τύχης τα κανόνια
θάφτηκε νάρκη της σιγής.
Ψυχή μου μαυροφορεμένη
στον Άδη τούτον πώς σαλεύεις
θωριά μου καταπλακωμένη
στο μαύρο φως πώς βασιλεύεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου