΄΄Οσποδάρος Χρόνος΄΄

8.2.2010

΄΄Οσποδάρος Χρόνος΄΄: απόπειρα μετατροπής τής εν λόγω ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κιουρτίδη, εκδ. Ίαμβος, Αθήνα 2009 (η οποία μας ταχυδρομήθηκε από τον ίδιο τον ποιητή και για το οποίο τον ευχαριστούμε θερμώς), σε μετά ρίμας στιχούργημα:

Ο χρόνος είναι φτερωτός
και με τα δυο φτερά του
κάποιου μετριέται ο θάνατος
και σκίζεται η χαρά του.

Γυμνή θα μείνει η ψυχή
μόνη θα ξεπαγιάζει
κάλλος θλιμμένο η μοναξιά
μόνη θα τον κοιτάζει.

Μες στο σκοτάδι η χαρά
με ένα άλμα κλείστηκε
πριν η ψυχή βάλει φτερά
μια θύμηση τσακίστηκε.



Ίσκιοι τον παν στη σιωπή
το βήμα τους κτυπώντας
κλαιν τη ζωή που θα κοπεί
κι αυτόν που θά 'ναι απόντας.

Ο χρόνος είναι φτερωτός
και κάθε ανθρώπου ο λωτός
τις απουσίες προσπερνά
και μες στη λήθη τους γερνά.

Όλου του κόσμου οι διαβάτες
γρήγορα αργά εδώ θα φτάσουν
η έρημος τους περιμένει
γυμνούς, νεκρούς να ξεδιψάσουν.

Δρόμος χωρίς επιστροφή
μοίρα χωρίς επιλογή
τον κόσμο όσο τον κοιτάς
ρίγος κρατεί της μοναξιάς.

Ο άνεμος σηκώνεται
τις μνήμες ξεριζώνει
για την αγάπη του αυτός
τον ήλιο ξεκαρφώνει.

Το τίποτα και το κενό
και μια πεσμένη στάχτη,
πάνω σε πέτρα αμίλητη
φωνή πικρή εχαράχτη.

Ένας σταυρός, κι ο ουρανός
πάνω στη γη γονάτισε,
ο ήλιος βρέθηκε νεκρός
και η καρδιά του μάτωσε.

Κάποτε θα επιστρέψει
με φτερά αγγελικά
η αγάπη του άμμο πιάνει
την ψυχή φιλεί γλυκά.

Οι νεκροί κάπως διψούν
κι όσοι αλήθεια αγαπούν
σε έρημο ψάχνουν φιλί
μα κανείς δεν τους μιλεί.

Το παρόν, σκιά, αψηφούν
και βουβά μόνο θρηνούν
καρτερούνε το φιλί,
μια λευκή ανατολή.

Σύννεφα τα μάτια θλίβουν
βήματα στη δύση στρίβουν,
αν φορέσεις τη ματιά μου
ίσως κρατηθείς σιμά μου.

Κάποτε θα επιστρέψει

με φτερά αγγελικά
τύψεις μαύρες τον βαραίνουν
με αγάπες αλαφραίνουν.

Ενοχή είναι ο ζητιάνος
που την πόρτα σου χτυπάει
μα το ρόπτρο σα σφιγμένο
της αγάπης δεν λυγάει.

Στο θάνατο η ομορφιά
η μοναξιά θλιμμένη,
στον έρωτα η ζωγραφιά
στον ήλιο είναι λουσμένη.

Της αγάπης ο ζητιάνος
που το βλέμμα της ζητάει
κι αν καεί ξανά, ως στάχτη
άνεμος σε αυτήν τον πάει.

Μα απ' τους έρωτες πιο πάνω
κι απ' του κόσμου τους θανάτους
ένας ήλιος ανατέλλει
ένας Πλάστης παραγγέλλει.

Όλα εκεί υποκλίνονται
προσκυνούν και κρίνονται,
προδοσίες και μωρίες
περιμένουν τιμωρίες.

Οι αθώοι απορώντας
οι μοιραίοι μην μπορώντας
του Θεού ζητούν πυξίδα
στα σκοτάδια μιαν αχτίδα.

Πέτρος Χριστοφιλίδης (7.2.2010)