Κάποιοι υπάλληλοι

18.2.2010

Η κατά ηθική πρωτίστως επιταγή φροντίδα των ηλικιωμένων θα σας έχουν φέρει πολλάκις μέσα σε ασφαλιστικά πολυκαταστήματα, σε τραπεζικά σουπερ-μάρκετ, σε άχρωμα δημοσιοϋπαλληλικά γραφεία, εκεί όπου το χνότο της παρακμής, της φθοράς και του θανάτου φτιάχνει ένα κάδρο υποταγής στους άτεγκτους νόμους της φύσης και της ύπαρξης.

Όταν αρρωσταίνει, αργοπεθαίνει ή υποφέρει ο δικός σας άνθρωπος, μοιραία τα βήματά σας σάς οδηγούν σε αυτούς τους άχρωμους κλωβούς, όπου οι χειρονομίες και οι συναλλαγές έχουν τη σφραγίδα της θλίψης και της ταπείνωσης.
Είναι και οι άνθρωποι που εκεί συνωστίζονται, όλοι αυτοί που πρέπει εις επήκοον όλων να προδώσουν τον πόνο τους, το πάθημά τους, ή μιαν απαίτηση που συνήθως απορρέει από την προηγούμενη επιβολή του κακού.

Συμπάσχετε βωβά με ρούχα ξεθωριασμένα, πρόσωπα σφιγμένα, μαλλιά ξεπλυμένα, σάρκες ρυτιδιασμένες. Δεν θέλετε να το πιστέψετε, αλλά αυτή ίσως είναι η εικόνα μας στο μέλλον. Άνθρωποι που επιβιώνουν μέσα στις Συμπληγάδες, με κυρτωμένα κορμιά, βλέμματα όλο απορία. Αρκεί να κρατήσεις μιαν απόσταση και να εμβαθύνεις σε αυτό που εκφράζουν εύγλωττα: το καθημερινό θαύμα της επιβίωσης, με ολίγα μέσα και πολλά εμπόδια.
Τους υποδέχονται συνήθως αδιάφοροι υπάλληλοι, που αντιμετωπίζουν τις υποθέσεις τους με την τυφλή εμπειρία της ταξινομικής οργάνωσης των πραγμάτων, με μια σειραϊκή αντίληψη. Δεν είσαι ο κος Τράπαλης, είσαι υπόθεση για διεκπεραίωση Νο 12, είσαι στους υπό συνταξιοδότηση με τα Χ χρονικά, ηλικιακά, ασφαλιστικά χαρακτηριστικά, είσαι ένα χαρτί μέσα στα πολλά, είσαι ένα ανολοκλήρωτο κράμα που του λείπει μόνο η τελική υπογραφή. Οι διοικητικές διαδικασίες είναι σαν τη μαγειρική συνταγή, που αφαιρεί τον συσσωρευμένο μέρα τη μέρα πόνο και το βάσανο της νοικοκυράς. Από τη στιγμή που ταξινομείσαι και μπαίνεις στο χάρτινο σωρό, εξατμίζεται ο πόνος που κρύβεται πίσω από την πράξη, το αίτημα, την αξίωση. Λες ''θέλω μια ληξιαρχική πράξη γάμου ή θανάτου" αλλά χωρίς να το πανηγυρίζεις ή να το ελεεινολογείς ως αναγκαία αναγγελία ενός χαρμόσυνου ή αντίθετα θλιβερού γεγονότος. Σε κοιτάζει κι ο υπάλληλος με αυτό το ύφος της δυσφορίας, σαν να σου λέει: "μα καλά τώρα βρέθηκες κι εσύ ρε άνθρωπε να κουκουλωθείς ή να ψοφήσεις;''.
Τέλος πάντων. Εγώ κάτι άλλο θέλω να πω με τούτα και με κείνα: θέλω να μιλήσω για μιαν εξαίρεση στον κανόνα, για μια ιδανική περίπτωση συνεργασίας υπαλλήλων που καταπιάνονται με αυτά τα θέματα, μιαν όαση ευγένειας και ανθρωπιάς.
Τη συνήντησα τους τελευταίους μήνες στο υποκατάστημα του ΙΚΑ Γλυφάδας, της λεωφόρου Ποσειδώνος. Πρόκειται για τους υπαλλήλους του Τμήματος Παροχών Ασθενείας κ.κ. Σπυρίδωνα Κούρτη και Θεοφάνη Κροντηρά (αν έχω θυμηθεί και αναγράψει ορθά τα ονόματά τους), δύο υπαλλήλους όχι μόνο ξεφτέρια στη δουλειά τους, αλλά και πρότυπα, το επαναλαμβάνω, συμπεριφοράς, ευπρέπειας, ανθρωπιάς.
Καθώς ανάμεσα στις τυποποιημένες ερωτήσεις της διεκεπεραίωσης άφηναν να διεισδύουν σαν σφήνες εγκάρδια σχόλια για το ΄΄Εσύ΄΄, για το πονεμένο ΄΄Εσύ΄΄, για το ταλαιπωρημένο ΄΄Εσύ΄΄. Δύο υπάλληλοι που κοιτάζονται στα μάτια και λύνουν προβλήματα, που κάνουν σόου αλληλοκάλυψης και αλληλοβοήθειας καθημερινά, αφήνοντας, νομίζω, άφωνους όσους περιμένουν μπροστά στο γυάλινο τείχος τους και μπορούν να δουν. Όσους περιμένουν και δεν διαμαρτύρονται καθώς αντιλαμβάνονται με ποιο ποιόν ανθρώπων έχουν να αναμετρηθούν.
Αλλά αυτοί οι δύο πλαισιώνονται και από άλλους ευσεβείς στρατιώτες, σε σημείο που νομίζεις ότι όλοι αυτοί πρέπει να έχουν έλθει από τον ίδιο κοινό λόχο, λεγεωνάριοι ενός Ιερού Τάγματος, που κάνουν πράξη το δόγμα ΄΄διοικητικός πολιτισμός΄΄. Ακόμα κι όταν δεν μπορούν να σε εξυπηρετήσουν, σε σκλαβώνουν με την καλοσυνάτη άρνησή τους και την υπόσχεση της επόμενης συνάντησης, με την οποία θα ολοκληρωθεί η προσπάθεια.
Αλλά και αυτός ο νεαρός του 4ου ορόφου (Κολοκούρης το όνομα;), Stagίτης που εκτελεί καθήκοντα φωτοαναπαραγωγού, τι σπάνιο είδος ανθρώπου και υπαλλήλου! Με έκανε φίλο του με τον τρόπο του μέσα σε 2 λεπτά, με έμπασε στο καμαράκι του με άνεση, προθυμοποιήθηκε να φωτοαναπαραγάγει και όσα δεν του ζητούσα, και το ίδιο και με τη δεσποινίδα που ακολουθούσε, και με τον τροφαντό κύριο που περίμενε νυσταγμένος και... και...

ΙΚΑ Γλυφάδας. Οι θάλασσες των ματιών τους. Όαση με φοινικόδεντρα. Ποιος να συγκριθεί μαζί τους; Τους κλέβω τον τρόπο για να τον μιμηθώ σε κάποιον βαθμό κι εγώ, αν μπορώ.

Τους χρωστούσα μιαν ενυπόγραφη ευχαριστία.

Πέτρος Χριστοφιλίδης