Η συνέχεια (''των παλιών συμφοιτητών'')

3.2.2010

Χαίρομαι που είστε κι εσείς θιασώτες της έννοιας της παράδοσης, της συνέχειας, της πίστης σε συγκεκριμένες αρχές και ιδανικά.
Αυτά εξυπηρετούν οι ετήσιες φλεβαριάτικες συγκεντρώσεις των ΄΄παλαιών συμφοιτητών΄΄ (που όλο σπουδάζουν τα μυστήρια της ζωής κι όλο υπολείπονται).
Το παλιό κι αν έτσι φαίνεται, δεν έχει παλιώσει ούτε έχει φθαρεί ολοκληρωτικά. Ανασταίνεται με κάθε ευκαιρία και πετάει μπουμπούκια. Η ζωή δίνει πάντοτε δυνατότητες επανασύνδεσης, ώστε με την ορμή του ανέμου (παρελθόντος) να φουλάρει η αγάπη προς τα μπρος... Επιστρέφουμε με κρυφά τραύματα στην πρώτη πατρίδα, στους οικείους τόπους.
Από το 2000 ως το 2010 φαίνεται πως έχουν περάσει 10 χρόνια (μάλλον περισσότερα πρέπει να είναι, όπως ο καθείς δύναται υποκειμενικώς να προσλάβει τον χρόνο με τα μέτρα της ψυχής του).
Ένα φιλμάκι με 10 ανεξάρτητες ΄΄σκηνές΄΄. Άτταλος, Φαμαγκούστα, Φάος, Κληματαριά, Παγκρατιώτισσα, Καραβάνι, Χάραμα, Polis και μετά Ρεξ, Περιβόλι του Ουρανού και τώρα Μικρός Κεραμεικός. Εκτός αυτών και μια εκδρομή στο Ναύπλιο.

Ο κυρ-Τάκης, ο πολύπειρος σερβιτόρος στον Άτταλο, με το υπόγειο γελάκι και τα χαμένα δοντάκια. Η Ροδούλα χορεύει ένα μακρύ ζεϊμπέκικο μέσα σε φως ηλεκτρικό. Καταμετρήθηκαν 155 ΄΄χαμένοι΄΄. Λίγες μέρες πριν: Με τον Χρήστο Αποστολόπουλο στα καρτοτηλέφωνα του ΟΤΕ της Σταδίου, γελάμε χορταστικά καθώς εντοπίζουμε ΄΄χαμένους΄΄.

Οι κυπριακές λιχουδιές στη Φαμαγκούστα. Το ζακυνθινό ανέκδοτο του Τάκη Γιαχνή. Α ρε Τάκη.

Εκείνο το κορίτσι το χωλό στο Φάος, που το συνόδευε ανέκαθεν η Βαρβάρα (Σπίνουλα). Εκείνες οι Απόκριες.

Η πλατεία Θεάτρου και οι αυθεντικές φωνές των νεαρών τροβαδούρων. Κλεισμένοι τόσοι όλοι μας πίσω από τείχη τραπεζιών, αιχμαλωτισμένοι.

Εκείνη η μεγάλη αγκαλιά του χορού στο ΄΄Χρώμα δεν αλλάζουνε...΄΄ (στην Παγκρατιώτισσα). Προ εκλογών 2004. Α ρε Γιωργάκη.

Ο Καρυστινός Γιάννης Λεμπέσης στην υπόγα, δίπλα στην χειμερινή οικία Κουμανταρέα (οδός Ζακύνθου). Βλέπω την Εύη (ΜΠΟΝΤΑΪΤΗ) που μπήκε πρώτη το ΄88 και τον Παναγιώτη Κουτκιά από τη Λαμία, τη Μαρία Μοσχοβίτη με πλατινέ μαλλί και επιτέλους συνοδευμένη κι ευτυχισμένη.

Η Μαριώ στο Χάραμα τραγουδάει στα νώτα του Άγγελου Τάπου, που κατέβηκε από τα Γιαννιτσά. Ο Γιάννης Ρισβάς φεύγει μέσα στη νύχτα.

Επεισόδια στην πόλη και φιλιόμαστε στο πατάρι του Polis. Η κόρη της Μαρίας Σούχλα μάς εκπλήσσει με την ΕΜΟ (;) εμφάνιση. Πού είναι οι κάγκουρες;

Ένα πούλμαν με γυναίκες από την Αμαλιάδα έξω από το Περιβόλι του Ουρανού. Ο Γιώργος Τράπαλης μού ψιθυρίζει κάτι για τον Γιώργο Τζώρτζη, να παίξει την ΄΄Τράτα΄΄ με τον... παλιό τον τρόπο. Η πίστα είναι τελικά πολύ μικρή για να χωρέσει τόσες δίπλες.

Περιμένοντας με παιδική νοσταλγία το αντάμωμα, έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου. Πλησιάζουμε. Όχι, όχι, αυτοί δεν είναι ΄΄δικοί μας΄΄. Είναι... Γιαπωνέζοι τουρίστες.

(Και τόσα άλλα... ΄΄Σταγόνες΄΄ οι σκηνές...)

Π.Χ.